Filozofie starożytne.

W czasach Nerona były szkoły filozoficzne. Każda z nich poszukiwała różnych „receptur” na szczęście człowieka.

Moja apteczka filozoficzna dotyczy niektórych filozofii starożytności i ich poglądów. Może na sam początek należałoby omówić szkoły i ich poglądy.

Otóż pierwsza z nich to szkoła cyników. Cynizm to postawa pogardliwego odrzucenia ideałów i autorytetów uznawanych w danej grupie, brak szacunku dla przyjętych norm. Cynicy głosili ideał cnoty jako życia zgodnego z naturą i ideał mędrca kierującego się tylko i wyłącznie rozumem. Wyznawcy cynizmu krytykowali bogactwo i zbytek, interesowali się ludźmi prostymi. Jednym z najsłynniejszych cyników był Diogenes, tak zwany „filozof z beczki”. Diogenes mieszkał w beczce, a w dzień targowy udawał się na rynek ze świecą, aby szukać człowieka. Gdy pewnego dnia przybył do niego Aleksander Wielki, który zaproponował mu spełnienie każdego jego życzenia, Diogenes odparł: „Przesuń się, bo zasłaniasz mi słońce”. To najbardziej podobało mi się w Diogenesie, iż nie bał się zignorować takiego wspaniałego przywódcy, jakim był Aleksander Wielki. Cynicy byli bezpośredni i niezależni, chyba te cechy wyznawców cynizmu schowałabym do mojej apteczki filozoficznej.
Następna szkoła filozoficzna miała charakter epikureistyczny, to znaczy jej uczniowie wyznawali epikureizm.

Epikureizm to postawa głosząca hedonizm, według której do szczęścia prowadzi przyjemność, a jej warunkiem wystarczającym jest brak cierpień, to znaczy uwolnienie ciała od bólu, a ducha od niepokoju. Założycielem tej szkoły był Epikur, według niego cnota nie jest najwyższą wartością, ale przyjemność lub choćby tylko brak cierpień. Uważał również, że dusza ludzka jest śmiertelna i nie ma życia po śmierci. Najbardziej znane powiedzenia Epikura to, między innymi: „Carpe diem”, czyli chwytaj dzień, „trzeba wyzwolić się ze strachów bogów i śmierci”, „bezmyślnych wyzwala ze smutku czas, mądrych – logika”. Wyznawcy epikureizmu byli wygodni i opanowani chyba te cechy epikureizmu schowałabym do mojej apteczki filozoficznej.

Następna jest szkoła stoicka, jej uczniowie wyznawali stoicyzm.

Stoicyzm to postawa życiowa polegająca na niewzruszonym spokoju, panowaniu nad sobą, równowadze duchowej. Stoicy głosili, iż cnota i doskonałość moralna to najwyższe dobro. Natomiast bogactwo, zdrowie władza to rzeczy obojętne. Według nich należy wyzbyć się namiętności i afektów oraz wypełniać swoje obowiązki, a wtedy osiągnie się szczęście. Ideałem człowieka był mędrzec, którego cechują: powaga, trzeźwość, rygoryzm, umiarkowanie. Jednym z najsłynniejszych stoików był Lucjusz Anneusz Seneka, Wychowawca Nerona. Seneka popełnił samobójstwo, ponieważ nie chciał być otruty przez swojego podopiecznego. Mądrości tego filozofa: „ucząc innych sami się uczymy”, „jeśli chcesz być kochany kochaj”, „los lęka się dzielnych, nęka tchórzliwych”, „chętnych los prowadzi, niechętnych wlecze”. Najważniejsze cechy stoicyzmu, które zabrałabym do mojej apteczki filozoficznej to umiar i powaga.

Kolejna jest szkoła sceptyków, jej uczniowie wyznają sceptycyzm. Sceptycyzm to postawa odrzucająca możliwość uzyskania wiedzy pewnej i uzasadnionej. Sceptycy to filozofowie, których naczelną zasadą było zachowanie dystansu wobec wszelkich zjawisk. Sceptycy zaprzeczali możliwości poznania prawdy oraz postulowali powstrzymanie się od jakichkolwiek osądów. Z tego nurtu filozoficznego zabrałabym do mojej apteczki obiektywizm.

Inna szkoła – hedonistyczna założona przez Arystypa z Cyreny szczęście widziała w znajdowaniu przyjemności.

Podsumowując Moja apteczka filozoficzna składa się z niektórych cech tamtejszych nurtów filozoficznych. Można by było utworzyć z tych cech nową filozofię.