Kartka z pamiętnika.

23.09.2006r.
Drogi Pamiętniku
Jedynie Ty mi pozostałeś, Tobie mogę w pełni ufać, Tobie mogę się zwierzać i wypłakiwać. Tylko Ty stanowisz otuchę dla mnie pośród tej ponurej codzienności…
Nie potrafię żyć w pogoni za światem… To wszystko mnie przerasta, czuję się samotny, niezrozumiany przez wszystkich… Ludzie nie zwracają na mnie uwagi, żyją własnym życiem, podążają własnymi szlakami… Ale jednak przeżywają szczęścia i radości, mają wiernych przyjaciół, którzy ich wspierają. Więc co wpływa na to, że jedni są szczęśliwi a drudzy nie? Dlaczego nie wszyscy mają to, o czym marzyli w dzieciństwie? Ja zawsze pragnąłem być kimś, kimś kto jest samodzielny, potrafi poradzić sobie w każdej sytuacji, ma wielu przyjaciół i z nimi spędza swój czas… Ale dlaczego moje marzenia się nie zrealizowały i muszę pełnić żywot włóczęgi, który pogubił się w świecie i trudno mu się w nim odnaleźć? To bardzo trudne pytanie i ciężko na nie odpowiedzieć… Może dlatego, że za bardzo pragnąłem stać się dorosły lub za bardzo wierzyłem marzeniom…
Świat ciągle się zmienia. Kiedyś liczyła się przede wszystkim rodzina i przyjaźń – teraz pieniądze i wartości materialne. W jakim kierunku ludzie dążą, co chcą osiągnąć? Czy można osiągnąć szczęście widząc wokół siebie mnóstwo przeszkód i problemów? Kiedyś usłyszałem od pewnego człowieka, aby starać się przezwyciężyć przeciwności losu i dopiero teraz uświadamiam sobie, że miał on rację… Nie można czegokolwiek osiągnąć nie walcząc z trudnościami napotkanymi na drodze do osiągnięcia celu. Powinienem był zauważyć to już wcześniej, może mój los potoczyłby się wtedy zupełnie inaczej,…
Teraz już wiem, gdzie popełniłem błąd. Może jeszcze kiedyś osiągnę pełnię szczęścia… Obiecuję Ci, że od tej pory zacznę wyraźnie stawiać przed sobą cel, który chcę osiągnąć, do którego będę dążył. Wiem, że nie będzie to proste, ale z Twoją pomocą na pewno mi się uda. W końcu jesteś moim jedynym przyjacielem…