Recenzja książki Christiane. F "My dzieci z dworca ZOO".

Wszyscy spotykamy się na co dzień z groźnie brzmiącym, wszechobecnym słowem: „narkotyk”. Powoli stał on się nieodłącznym elementem naszego świata, takim samym jak alkoholizm…

Zdajemy sobie sprawę z groźby, jaką niesie biały proszek, a jednocześnie nie rozumiemy jego władzy. Młodzi ludzie dorastają w „czasach narkotyków” – dla nich to już nie temat tabu, to po prostu tania sensacja.

„My, dzieci z dworca ZOO” to relacja piętnastoletniej dziewczyny, spisana pod koniec lat siedemdziesiątych przez dwóch niemieckich dziennikarzy. Ksiązka adresowana przede wszystkim do młodzieży, zwięzła, ciekawa językowo, nie sprawia problemu nawet ludziom niechętnie sięgającym po lekturę. Całą sytuację widzimy zarówno z perspektywy matki, jak i dziecka. Ten sposób budowy utworu daje nam doskonale spojrzenie na relacje: rodzina – narkoman – otoczenie.

Książka „My, dzieci z dworca ZOO” daje prawdziwe spojrzenie na sprawę narkomanii, mimo że napisana ponad dwadzieścia lat temu, to wciąż jest aktualna.To książka, która musi wstrząsnąć czytelnikiem. Niby wszystko jest dla nas oczywiste – każdy wie, że narkotyki uzależniają, wyniszczają organiz.Cały problem narkomani pokazany jest tu od podszewki. Nie jesteśmy już biernymi widzami – stajemy w samym centrum wydarzeń, obserwujemy, jak bohaterka dokonuje przerażających i nielogicznych dla nas wyborów, widzimy rozpaczliwą, bezskuteczną walkę z nałogiem.

W czasie lektury powoli dociera do czytelnika, że mimo iż żyje w świecie ogólnodostępnej informacji – to tak naprawdę nie miał pojęcia o narkotykach. Brutalność książki wyrywa nas z ogarniającej społeczeństwo znieczulicy, szokująco przedstawia nam ten „inny” świat,który znajduje się tuż obok nas...

Książka o losach Christiane jest lekturą, którą powinno się przeczytać. Łatwo tu dopatrzyć się odniesień do naszego dzisiejszego życia, braku nadziei na przyszłość. Bezlitośnie uświadamiająca władzę narkotyku..