I zasada dynamiki Newtona (zasada bezwładności)
Jeżeli na ciało nie działa żadna siła lub działające siły równoważą się, to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym (po prostej ze stałą prędkością).
Jan Blinowski stwierdza, że ten sam ruch może być w jednym układzie odniesienia bardzo prosty, a w innych bardzo skomplikowany. Na przykład ruch planet w układzie związanym ze Słońcem (układ heliocentryczny) możemy opisać stosunkowo prostotory eliptyczne, stała prędkość polowa itp.: w układzie związanym z Ziemią (układ geocentryczny) planety wykonują bardzo złożone ruchy po skomplikowanych ruchach z tzw. Epicyklami. Również ruch punktu materialnego nieoddziałującego z innymi ciałami może być w jednych układach bardzo prosty, a w innych bardzo złożony. Nie ulega wątpliwości, że dla jednego punktu materialnego, niezależnie od tego, czy punkt ten oddziałuje z innymi ciałami czy nie, można tak dobrać układ odniesienia, by w układzie nasz punkt materialny poruszał się ruchem jednostajnym prostoliniowym lub nawet spoczywał. Nie istnieje żaden absolutnie ścisły dowód, że zasad bezwładności jest słuszna. We współczesnym sformułowaniu mechaniki zasadę bezwładności przyjmujemy jako postulat.
1 przykład
Zasadę tę można przybliżyć w inny sposób. Zamknięta w pudełku bez drzwi i okien nie jestem w stanie stwierdzić, czy pudełko ze mną stoi czy też jedzie. Nie mając punktu odniesienia nie mam możliwości ocenić swego własnego stanu. Żadne doświadczenie lub rachuby nie odpowiedzą mi na pytanie, co się ze mną dzieje.
2 przykład
Ruch pocisku karabinowego na krótkim odcinku drogi jest w przybliżeniu prostoliniowy i jednostajny. Na większej powierzchni tor pocisku odchyla się do linii prostej pod wpływem przyciągania ziemskiego. Prędkość pocisku w kierunku poziomym zmienia się bardzo powoli tylko wskutek oporu powietrza. Do prędkości tej dodaje się prędkość nabywana w kierunku pionowym w dół pod wpływem przyciągania Ziemi.