Stosunki społeczno-polityczne w Rosji carskiej

STOSUNKI SPOŁECZNO-POLITYCZNE W ROSJI CARSKIEJ


Stosunki społeczno-polityczne w Rosji carskiej były bardzo napięte.
Katarzyna Wielka, aby pozyskać poparcie arystokracji i szlachty zwiększała ich przywileje. Równocześnie los chłopów pogorszył się i skazani oni byli na bardzo ciężką egzystencję. W czasie, gdy poddaństwo zanikało w większości krajów europejskich, ten niesprawiedliwy i niewydajny system gospodarowania ziemią był w Rosji umacniany przyczyniając się do coraz większego zacofania kraju. Chłopi wykonywali pracę wręcz męczeńską. Musieli uprawiać pola szlachty bez żadnych zysków a zarazem płacić im daninę. Nie mogli opuszczać gospodarstwa bez pozwolenia. Pan mógł ich sprzedać, kupić lub przegrać w karty. Pracując na ich polach nie mieli czasu na uprawe własnych bardzo małych pól. Rosyjskie gleby nie były urodzajne wiec musieli polować na zwierzynę, łowić ryby i zbierać jagody. Robili buty z łyka i ciepłe futrzane ubrania. Każdy bunt chłopów był srogo karany.
Następca Aleksandra Mikołaj I już na początku swojego panowania stanął wobec opozycyjnego ruchu dekabrystów, który skupiał przedstawicieli szlachty pragnącej wyzwolić Rosję spod samowładztwa carów. Opór dekabrystów został zdławiony, a jego działacze powieszeni lub zesłani na Syberie, której mroźne obszary stały się tradycyjnym miejscem zesłania przeciwników caratu. W celu otrzymania swoich autokratycznych rządów. Mikołaj stworzył tajną policję, która swoją kontrolą obejmowała wszystkie strefy życia poddanych. Bunty chłopskie oraz polskie powstanie narodowowyzwoleńcze w 1831r. stawiały dla cara tylko pretekst do zaostrzenia represji.
Rządy Aleksandra III i Mikołaja II nie przyniosły niczego oprócz niezadowolenia społecznego i nasilających się strajków. Strajki były odzwierciedleniem gwałtownej, lecz bardzo równomiernej industrializacji kraju i stanowiły wynik formowania się rosyjskiej klasy robotniczej, niezadowolonej bardzo ciężkich warunków życia i pracy. Często stosowaną strategią władz było kierowanie społecznego niezadowolenia przeciwko Żydom, których ponad 2 mln. opuściło kraj po licznych pogromach.
Wydarzenia w Petersburgu, określane mianem „krwawej niedzieli”, kiedy to wojsko brutalnie spacyfikowało pokojową manifestację robotników zapoczątkowały rewolucję 1905-07. Car zmuszony został do zwołania parlamentu, tak zwanej Dumy Państwowej stopniowo jednak zaczął odzyskiwać kontrolę nad państwem i rewolucja upadła