Charakterystyka Aurelii Jedwabińskiej

Aurelia Jedwabińska to główna bohaterka książki M. Musierowicz pt. "Opium w rosole". Była to córka Ewy - nauczycielki matematyki i Eugeniusza - intelektualisty. Mieszkała w Poznaniu na Osiedlu Norwida. Miała 6 lat.

Cechowała się małą, pociągłą, brzydką buzią, czarnymi oczami oraz szerokimi ustami. Miała spiczasty nos i plackowate rumieńce. Dziewczynka wyróżniała się bujną, czarną, sterczącą we wszystkie strony czupryna. Była strasznie chuda, jej nóżki przypominały zapałki. Najczęściej ubrana była w drogi, skórzany kożuszek. Na głowę zakładała czerwony moherowy beret, a szyję owijała puszystym szalikiem. Chude jak patyki nóżki zdobiły skórzane botki na plastikowej podeszwie. W cieplejsze dni zakładała wiosenne, beżowe palto.

Aurelia miała liczne umiejętności. Potrafiła rozbawić ludzi małpując inne osoby, Miała także talent recytacji. Choć była jeszcze małą dziewczynką już potrafiła przyrządzić zup ziemniaczaną w proszku. Często pomagała innym.

Aurelia była odważna, śmiała i ufna, gdyż nie wstydziła się zapukać do cudzego domu i poprosić o obiadek. Mimo swej trudnej sytuacji w domu była pogodna, otwarta i uśmiechnięta. Jednak w swym domu rodzinnym była całkiem inna. Czuła się niekochana, nikomu nie potrzebna, dlatego była tam smutna i ponura. Cechował ją życzliwość i dobroć. Gdy koś poprosił ją o pomoc, zawsze jej udzieliła.

Jednak była strasznie ciekawska i wścibska, wtrącała się do rozmów dorosłych. Chciała także zeswatać p. Piotra z Gabrielą. Jej wadą była niedyskrecja, ponieważ nie potrafiła zachować dla siebie żadnego sekretu. Budziła ogromne zaufanie dla tego miała wielu przyjaciół.

Myślę, że Aurelia Jedwabińska jest pozytywną postacią tej książki. Chyba każdy z nas nie zaznając miłości w swoim domu szukałby jej wszędzie, bo bez miłości przecież nie da się żyć. Życie nie ma sensu.