Historia j. angielskiego

Język angielski wywodzi się z rodziny języków indoeuropejskich, ale jego bezpośrednim przodkiem jest grupa języków germańskich. Dwa główne nurty jakie ukształtowały język angielski u jego początków to wpływy germańskie i romańskie (łacińskie).
Germańska grupa języków jako oddzielna i wspólna grupa wyodrębniła się około 3000 lat temu nad rzeką Elbą. Około II wieki przed naszą erą ta Wspólna Grupa Germańska podzieliła się na trzy podgrupy:
1. Wschodniogermańską – którą mówiły ludy zamieszkujące południowo wschodnią Europę (ta grupa wymarła, a jedyna jego pozostałością jest pisany alfabet gotycki).
2. Północnogermańską – z której rozwinęły się współczesne języki skandynawskie: duński, szwedzki, norweski, islandzki (ale nie fiński, który jest powiązany z estońskim i nie należy do rodzaju indoeuropejskiego).
3. Zachodniogermańską – która jest kolebką języków: niemieckiego, holenderskiego, flamandzkiego, fryzyjskiego i angielskiego.

Staro angielski (500-1100 AD)

Jego istnienie datuje się wraz z najazdem wojowniczych plemion z Jutlandii i południowej Danii:
The Angles czyli anglowie (od których wzięły się słowa england i english), Saksonów i Jutów. Zaczęli oni zaludniać Wyspy Brytyjskie na przełomie V i VI wieku naszej ery. Posługiwali się językiem, który nazywamy staro angielskim. Rdzenni mieszkańcy wyspy zostali zepchnięci na terytoria Szkocji, Walii, Kornwalii i Irlandii – mówili oni językami celtyckimi, które przetrwały do dzisiaj pod postacią języka gaelickiego.
Pierwszą zmianą w języku były najazdy wikingów, które zaczęły się około 850 r. n. e. i przyniosły językowi angielskiemu wpływy języków północnogermańskich. Współcześnie jest to widoczne w nazwach miast i niektórych słowach, np. dream (sen) przed przybyciem wikingów oznaczało radość. Tego typu zjawisko język angielski zapożycza, albo wręcz dosłownie kopiuje słowa i wyrażenia z obcych języków to najbardziej charakterystyczna cecha języka angielskiego. Większość słów w nowoczesnym angielskim jest więc zapożyczeniami, które nie wywodzą się z oryginalnego języka anglów. Tylko około 1/6 słów staro angielskiego przetrwało do dzisiaj, np. be (być), water (woda), strong (mocny). Jedynym zachowanym świadectwem piśmiennictwa staro angielskiego jest anonimowy poemat „Beawulf”.

Średnio angielski (1100-1500 AD)

Jego istnienie datuje się od najazdu Williama Zdobywcy, księcia Normandii na Wyspę w 1066 roku. Najeźdźcy przywieźli ze sobą nowy język zwany anglonormańskim, który również pochodził z grupy germańskiej, ale z dużą domieszką łaciny (która na język angielski miała jednak wpływ marginalny i zachowała się tylko w języku kościelnym).