Sprawozdanie z powieści „Syzyfowe prace”

Autorem powieści „Syzyfowe prace” jest Stefan Żeromski. Urodził się on 16. Października 1864 roku we Strawczynie. „Syzyfowe prace” po raz pierwszy ukazały się w 1897 r. w „Nowej Reformie”. Powieść ta opowiada o metodach rusyfikacji w polskich szkołach oraz walce młodzieży z rusyfikatorami. Tytuł powieści jest nawiązaniem do mitu o Syzyfie. Rusyfikatorów można porównać do władcy Koryntu, którzy pracowali nad młodzieżą, tak jak Syzyf męcząc się nad kamieniem.
„Syzyfowe prace” to powieść o młodzieży, która uczy się i dorasta wśród nauczycieli – rusyfikatorów, którzy różnymi sposobami próbują zrazić uczniów do polskiej kultury.
Główny bohater to Marcin Borowicz, który uczy się najpierw w szkole elementarnej w Owczarach a potem w gimnazjum w Klerykowie. W powieści autor opisuje dom rodzinny w Gawronkach oraz więź łączącą panią Borowiczową i jej syna i jego uczucia po śmierci matki. Warto też wspomnieć o pierwszej wielkiej miłości Marcina. Uczucie, które łączyło Marcina i Annę Stogowską, było wielkim uczuciem i po wyjeździe Biruty Borowicz był zrozpaczony.
Drugim głównym bohaterem jest Andrzej Radek. W powieści przedstawione są jego trudne losy, jego droga do Klerykowa i nauka w gimnazjum.
Wśród ważnych bohaterów znajduje się Bernard Zygier, dzięki któremu Marcin przestał ulegać rusyfikacji. Po jego recytacji „Reduty Ordona” Borowicz zmienia swoje poglądy.
Powieść ta jest ciekawa. Bardzo podziwiam upór i wytrwałość uczniów w walce z rusyfikatorami. Moją uwagę zwróciła postać Andrzeja Radka, który jest zdecydowany i odważny i wie czego chce, toteż nie ulega rusyfikacji.