Opis Róży z powieści ''Cudzoziemka"

Maria Kuncewiczowa pisała powieści o charakterze psychologicznym zaliczana jest do czołowych przedstawicielek tego nurtu. Potwierdziła to swą powieścią z roku 1933 pt. „Cudzoziemka”. Tytułowa postać to Róża kobieta piękna, wrażliwa, lecz zimna, wyrachowana i cierpiąca. Lubiła czuć przewagę nad innymi, szczególnie nad mężczyznami. Najdłuższy w życiu Róży był czas Michała, jedynej i tragicznej miłości, potem czas Adama, męża bohaterki, a dalej czas Kazia, Władysia i Marty. Powieść przedstawia dzieje kariery niespełnionej śpiewaczki Róży i jej córki Marty. Przed śmiercią wypowiada znamienne słowa „Żebym tej okropnej pustki w sercu nie nosiła. To całe moje życie było takie nędzne [...] Siebie zadręczałam i celu nie osiągnęłam. A wszystko przez zawziętość w tęsknocie niedorzeczną”. Ten fakt sytuuje ją więc wśród kobiet, dla których ich własna kobiecość staje się przekleństwem. Dręcząc nią siebie i swoich bliskich. Maria Kuncewiczowa stworzyła sugestywny portret kobiety. Wiemy, że Róża to córka polskiego emigranta. Urodziła się i wychowała w Rosji. Jej pobyt i życie w Polsce, a także w innych krajach Europy budzi ciągłe poczucie inności. Stąd jej samotność, niezrozumienie, wyobcowanie. Kuncewiczowa prowadzi narracje z perspektywy bohaterki, dlatego czytelnik ma możność odczytania jej duszy. Zamykając książkę, mamy wrażenie, że poznaliśmy te kobietę na wskroś.
Nikt z nas nie chciałby żyć w bliskich stosunkach z Różą. Jej kapryśna natura i despotyczny charakter powodują, że zadręcza ludzi wokół siebie. Na pierwszym planie stawia problemy osobiste, rozdrapuje bolesne rany z przeszłości. Rozpamiętuje bez końca nieszczęśliwą miłość do syna profesora muzyki, Michała Bądckiego.

Jej rozczarowania uczuciowe i zawodowe, potem upływ lat, starość, samotność, kompleksy, a nawet dziwactwa sprawiają, że Róża pogrąża się we wspomnieniach i ucieka przed rzeczywistością w świat marzeń.