Postawa wobec życia w poezji antycznej na przykładzie twórczości Horacego.

Żyjący w latach 65-68 p.n.e. Horacy (Quintus Horatius Flaccus) był jednym z najwybitniejszych poetów rzymskich. Najważniejsze osiągnięcie w jego twórczości stanowią liryczne Pieśni (Carmina) nazwane także odami. Poeta starannie opracowywał teksty, nadając im formalną doskonałości. Pieśni związane są ideowo z zasadami filozofii stoickiej i epikurejskiej: poeta głosi, że prawdziwa życiowa mądrość winna wiązać się z zasadą złotego środka (łac. Aurea mediocritas). Roztropny człowiek powinien ze spokojem przyjmować zarówno szczęśliwe, jak i smutne doświadczenia, zachowując wewnętrzną niezależność. Nie należy nadmiernie niepokoić się przyszłością: mędrzec raduje się chwilą, wykorzystując ją najlepiej, jak potrafi.
Świadomość przemijania, nieuchronnej starość i śmierci skłaniają poetę do afirmacji życia, nasycania się jego urokami. Obok tematyki egzystencjalnej pojawia się także w Pieśniach refleksja patriotyczna. Horacy – mentor i wychowawca społeczeństwa – apeluje do młodzieży o powrót do odwiecznych rzymskich cnót, do wszystkich zaś obywateli o wspólną dbałość i odpowiedzialność za dobro państwa. Liryka miłosna Horacego jest konwencjonalna; poeta prawi kobietom wytworne komplementy, ale udziela im licznych pouczeń natury moralnej. Z uczuciem wyraża się natomiast o przyjaźni; w wielu odach zwraca się w bezpośredni sposób do ukochanych przyjaciół, z którymi zaznać może uroków szczerej dysputy i zabawy. Często wyraźnie podkreśla, że pragnie innych wartość, niż goniący za dobrami materialnymi tłum: poeta marzy o spokoju, pragnie żyć swobodni i beztrosko, a przebywanie wśród przyjaciół pozwala zazna wolności i radości codziennego życia. Exegi monumentum ,,Stawiam sobie pomnik trwalszy niż ze spiżu” tak zaczyna się słynna oda Horacego, która podejmuje temat nieśmiertelności poety i poezji. ,,Non omnis moriar” nie wszystek umrę – tak brzmi słynny cytat który oznacza, że Horacy pozostawi po sobie słowa i poezję. Poeta zwraca uwagę na swoja dwoistą naturę: śmiertelną i nieśmiertelną.
Wzorem rzymskiego mistrza podążyło wielu poetów m.in. L. Staff, Z. Herbert, D. Naborowski, J. Kochanowki.