Fragment z Dziejów Apostolskich – Nawrócenie Szawła oraz jego pierwsze kroki w wierze - ( 9,1 – 9.31 ). Moje przemyślenia na ten temat.

Szaweł był człowiekiem złym i okrutnym. Wiele osób, w tym pierwsi chrześcijanie, zaznało z jego strony krzywd i prześladowań. Gdy pewnego dnia udał się do Damaszku
usłyszał w drodze głos Boga, który zapytał się go: Szawle, Szawle dlaczego mnie prześladujesz? Głos ten nakazał mu wejść do miasta. Po tym wydarzeniu Szaweł nic nie widział, nie jadł ani nie pił.

Bóg objawił się także Ananiaszowi, mówiąc mu aby uzdrowił Szawła. Ananiasz posłuchał głosu Bożego i Szaweł przejrzał na oczy, a potem przyjął chrzest i został natchniony Duchem Świętym. W taki właśnie sposób nastąpiło nawrócenie Szawła.

Po pewnym czasie Szaweł, już jako Paweł, zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest prawdziwym Mesjaszem. To z pewnością nie mogło spodobać się arcykapłanom, dlatego postanowili go zabić. Mimo pilnowania go, Paweł uciekł i udał się do Jerozolimy.

W porównaniu do św. Moniki, która aż 20 lat modliła się o nawrócenie swego syna
– św. Augustyna, można powiedzieć, że nawrócenie Szawła było natychmiastowe.

Wiele moich kolegów – ateistów i tzw. „wierzących, ale nie praktykujących”, nie widzi potrzeby nawrócenia się. Moim zdaniem przykład Szawła – człowieka wyrządzającego tyle krzywd i posiadającego olbrzymią władzę, ukazuje, że Pan Bóg sam wybiera miejsce
i czas nawrócenia. Od nas oczekuje tylko jednego – ufności w Jego nieskończone Miłosierdzie.

Tak naprawdę nikt z nas nie może powiedzieć, że nie potrzebuje nawrócenia. Jesteśmy wszyscy w mniejszym lub większym stopniu podobni do Szawła. Jedynie nasze grzechy są naszą własnością. Wszystko inne, a szczególnie nawrócenie, jest zawsze łaską Pana Boga.