Cyprian Kamil Norwid.

Życie
Urodził się w 1821 roku we wsi Laskowo-Głuchy pod Radzyminem w średnio zamożnej rodzinie szlacheckiej. Wcześnie osierocony przez rodziców
musiał radzić sobie sam, ale ułatwione to było dzięki temu, że okrzyknięto go genialnym „cudownym dzieckiem” salonów warszawskich. Zadebiutował już jako dziewiętnastolatek w prasie, ale popularnością cieszyły się także jego rysunki i grafiki. Zaczyna podróżować za granicę, przebywa w Berlinie, Rzymie, Paryżu, studiuje malarstwo, kulturę starożytną (Etrusków), publikuje sonety. Ale przed trzydziestką pojawiają się pierwsze symptomy nieszczęścia, które już nigdy poety nie opuści. Zaczyna głuchnąć, ma coraz większe kłopoty materialne; coraz gorszy kontakt ze współczesnymi. Nieszczęśliwie przez wiele lat zakochany w Marii Kalergis, próbuje oświadczać się innym kobietom, ale bez powodzenia. Licząc na możliwość odmiany losu, wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, gdzie podejmuje pracę przy organizacji Wystawy Światowej, jednak dłużej w Nowym Jorku pracować nie może i targany wielką tęsknotą za Europą, z trudem zdobywa fundusze na powrót do Paryża. Odtąd jednak jego życie osobiste wygląda coraz gorzej. Kompletny brak pieniędzy i możliwości zarobienia ich, choroby, postępująca
głuchota i coraz mniejsze zrozumienie wśród współczesnych, doprowadzają w końcu do całkowitego osamotnienia poety. Ostatnie lata życia spędził Norwid w przytułku na przedmieściach Paryża – samotny, zgorzkniały, zapomniany. Zmarł w 1883 roku, pochowany został w zbiorowej mogile, a całą pozostałą po nim spuściznę spaliły siostry prowadzące przytułek.

• Pośmiertny triumf – za życia poety mało drukowano jego poezji i mało o niej dyskutowano. Dopiero w okresie Młodej Polski zainteresowano
się na nowo poetą, a jego „odkrywca” Zenon Przesmycki (ps. Miriam) zaczął specjalnie szukać rozproszonych w prasie utworów, by wydać je wszystkie w pierwszej zbiorowej edycji.
• Dramaturg – jego dramaty mają bardzo specyficzną formę i rzadko są wystawiane. Być może i one czekają jeszcze na odkrycie.
• Poeta intelektualista – uważał, że poezja powinna zmuszać do wysiłku intelektualnego i wcale nie dbał o schlebianie gustom odbiorców.
„Jedzą, piją, bawią się i czekają, aż Francuzi przyjdą zrobić im ojczyznę” – takie było zdanie poety o bohaterach Pana Tadeusza, choć
doceniał artyzm i wielkość Mickiewicza i jego poematu.
• Największy poeta polski? Często jest tak określany. Niezwykle oryginalny język, ładunek intelektualny jego poezji, zdumiewające rozwiązania
poetyckie to przyczyny, dla których wielu Polaków uważa Norwida za największego z wielkich, zaś dla innych poetów pozostaje niedościgłym wzorem.

Twórczość
Bardzo obfita i różnorodna, za życia poety znana w niewielkiej części. Skomplikowana i trudna w odbiorze, wymagająca często dodatkowej wiedzy.
• Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie…? – wiersz mówi o tym, że żadna wybitna jednostka (z tych, które pchają ludzkość ku przyszłości) nie zaznaje szacunku i zrozumienia u współczesnych. Doceniają oni wielkość np. Dantego, Sokratesa, Napoleona, Kolumba dopiero po ich śmierci. Klaskaniem mając obrzękłe prawice – wiersz-manifest, mówiący o tym, że poeta pojawił się na świecie, kiedy romantyzm już dogasał i nie można było zostać „romantycznym wieszczem”. Dlatego przeznaczeniem autora jest samotność i poczucie niezrozumienia wśród współczesnych, choć zarazem utwór wyraża wiarę, że twórczość poety znajdzie uznanie u potomnych.
• Moja piosnka I – „Źle, źle, zawsze i wszędzie/ Ta nić czarna się przędzie”; pierwsze słowa wiersza powtarzane jako refren mówią same za siebie: poeta czuje się nieszczęśliwy, nie wierzy ani w miłość ani w wartość innych stosunków międzyludzkich, ani – w sztukę (motyw rzeczy czarnoleskiej jako symbolu poezji polskiej).
• Fortepian Szopena – poemat mówiący i o wielkości Szopena, i o wielkości i cechach sztuki. Wizja Polski – przemienionych kołodziejów.