Ignacy Krasicki

Życie
Urodzony 3 II 1735 w Dubiecku. Pochodził z rodziny świetnej, aczkolwiek
niezamożnej, z racji czego już od najmłodszych lat zostaje przeznaczony do
stanu duchownego. Uczy się w kolegium jezuickim we Lwowie oraz w seminarium
duchownym misjonarzy w Warszawie, gdzie po raz pierwszy styka się
z myślą europejskiego oświecenia i literaturą francuskiego klasycyzmu. Początkowo
związany, porzez koligacje rodzinne, z przeciwnym wszelkim reformom
obozem republikańskim, zmienia orientację polityczną w czasie bezkrólewia
w latach 1763 – 1764. Od elekcji w roku 1764 pozostanie Krasicki
wiernym stronnikiem króla Stanisława Augusta i obozu królewskiego. Poeta
od samego początku łączy działalność polityczną z zainteresowaniami literackimi
jako twórca i redaktor słynnego Monitora. W roku 1766 zostaje konsekrowany
na biskupa warmińskiego. Od tego momentu zaczyna się wycofywać
z aktywnego uczestniczenia w życiu politycznym Warszawy, osiada
w Lidzbarku Warmińskim i w stolicy bywa sporadycznie. Nie zapomina jednakże
odwiedzać króla Stanisława na słynnych obiadach czwartkowych. Od
roku 1772 nawiązuje żywe kontakty z dworem króla pruskiego, co pomaga mu
dojść do godności arcybiskupa w roku 1795, warto jednak wspomnieć, że jako
poeta i publicysta nie jest Krasicki nadmiernie zainteresowany sprawami kościelnymi
i całą odpowiedzialność za rządzenie diecezją składa na barki niższych
duchownych. Umiera 14 III 1801 roku w Berlinie.

Twórczość
• Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki (1776) – to pierwsza polska powieść
nowożytna, której źródeł można się dopatrywać w Kandydzie Woltera.
Krasicki przedstawia w niej zepsucie i zło współczesnego świata, przeciwstawiając
je zarazem mitycznej i doskonałej utopii na wyspie Nipu.
• Monachomachia, czyli Wojna mnichów – to najostrzejszy chyba i najbardziej
skandaliczny utwór Krasickiego. Monachomachia to parodia
eposu przedstawiająca walkę zakonu dominikanów z zakonem karmelitów.
Wojna toczona z homeryckim rozmachem kończy się wielkim wspólnym
pijaństwem duchownych.
• Bajki – Krasicki pozostawił ich blisko 200. Najczęściej występują w nich
zwierzęta uosabiające różne, najczęściej negatywne, cechy ludzkie. Krasicki
wykorzystuje bajki do dydaktyki, ośmiesza ludzkie przywary, przestrzega
przed zarozumialstwem, skąpstwem, obłudą, pychą i ignorancją.
Odsłania w nich także smutną i brutalną prawdę o świecie. Najważniejsze
bajki: Jagnię i wilcy, Ptaszki w klatce, Przyjaciel, Filozof, Wół i mrówki,
Kulawy i ślepy.
• Satyry – ten gatunek poetycki służył Krasickiemu do ostrego i bezkompromisowego
ośmieszenia przeciwników politycznych, bądź po prostu ogólnych
typów ludzkich. Poeta atakował obyczajowość polskiej szlachty w Pijaństwie,
nadmierną rozrzutność i życie ponad stan w Żonie modnej.
Szczytem twórczości satyrycznej Krasickiego jest „podwójna” satyra Do
króla, w której poeta pozornie atakuje Stanisława Augusta Poniatowskiego,
w rzeczywistości dyskredytując przeciwników obozu królewskiego.
• Poeta kochający życie – Krasicki znany był ze swej wykwintności i dobrego
smaku. Kolekcjonował wina, a wydawane przez niego obiady nie miały
sobie równych w całej Warmii.