Wiara

Wiara jest pierwszą z trzech cnót wiara, nadzieja, miłość - określa ona postawę człowieka wobec Boga i wiąże go z nim.

By mogły powstać więzy osobowe między ludźmi - potrzebna jest wiara. Współpraca, koleżeństwo, przyjaźń, miłość - niemożliwe są bez wiary, że partner nas nie okłamuje, że nie potraktuje nas nieuczciwie, że jest nam życzliwy, że warto ofiarować mu pomoc i serce.

Podobnie jest w stosunku do Boga, z tym, że to Bóg pierwszy zwraca się do człowieka.

Wiara jest odpowiedzią na Boże Objawienie. Bóg objawia się człowiekowi w świecie przez bogactwo stworzeń, którymi tak hojnie nas obdarzył. Objawia się także w historii ludzkiej, w którą wkracza jako Zbawiciel upadłego i zagrożonego zgubą świata. Wychodzi więc człowiekowi naprzeciw z ogromną miłością.

Bóg objawia się człowiekowi jako Stwórca i Zbawiciel, wzywa go do wiary, zawierzenia i wypływającego stąd dobrowolnego posłuszeństwa i współdziałania. Przykładem takiej postawy jest Abraham, który bezgranicznie zawierzył Bogu, będąc gotowym opuścić swój rodzinny kraj i ofiarować Bogu swego jedynego syna. Historia Abrahama jest z drugiej strony historią wierności Boga wobec zawartego z człowiekiem przymierza, Jego opieki i życzliwości, a nawet przyjaźni dla Abrahama.

W całych dziejach Izraela wiara w Boga, trwanie przy przymierzu z Nim zawartym, a także odchodzenie od Niego i powroty, do których nawoływali prorocy - stanowi sprawę najważniejszą.

W Nowym Testamencie Bóg przemawia do człowieka najbardziej bezpośrednio, przez swojego Syna, Jezusa Chrystusa.

Jezus domaga się wiary w Siebie i w Tego, który Go posłał - Ojca. Tam, gdzie nie napotyka tej postawy, nie może pojednać człowieka z Bogiem, nie może go obdarzyć życiem Bożym, gdyż te dary wymagają świadomego, dobrowolnego przyjęcia.

Ukazują to Jego cuda, najczęściej uzdrowienia, które Jezus czyni na znak swego zbawczego posłannictwa, domagając się jednak wiary. Uczniom swym wyrzuca niejednokrotnie brak wiary - wymaga od nich wiary bez zastrzeżeń, która góry może przenosić.

Posłannictwem Apostołów jest głoszenie Dobrej Nowiny o zbawieniu świata przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, by cały świat w nią uwierzył. Mają swym słowem budzić wiarę konieczną do zbawienia: "Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy - będzie potępiony" Mk16, 16 .

Apostołowie zarówno w Ewangeliach jak i listach nauczają, że zbawienia dostępuje się przez wiarę w Jezusa Chrystusa i przez płynące z tej wiary postępowanie.

Postępować zgodnie z wiarą w Jezusa, znaczy przede wszystkim wypełniać przykazanie miłości bliźniego, które zawiera w sobie wszystkie inne przykazania. Wiara bez uczynków jest martwa, wiara bez miłości nic nie daje.

Po Apostołach głosicielami Objawienia stają się pokolenia chrześcijan, cały Kościół-wspólnota wierzących w Jezusa Chrystusa. Wiarę przyjmuje się od rodziców, otoczenia, dzięki nauczaniu Kościoła. Wyrażana i przeżywana jest ona w liturgii Mszy św. i w sakramentach, znajduje także wyraz w codziennej działalności rozwijanej pod wpływem Ewangelii.

Każdy kto wierzy i zgodnie z wiarą postępuje, świadczy o niej i przekazuje ją innym.

Wszyscy w ten sposób przyczyniają się do tego, by dziedzictwo wiary było coraz lepiej rozumiane i docierało do następnych pokoleń nie uszczuplone i nieskażone. Odpowiedzialność za to spoczywa szczególnie na Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, na papieżu i biskupach.

Dziecku przekazuje się wiarę w sposób przystosowany do jego możliwości - przyjmuje ją ono na mocy zaufania od rodziców i nauczycieli.

Młody człowiek musi sam przemyśleć dlaczego wierzy, uznać wiarygodność Kościoła, Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii.

Rozwojowi wiary służy katechizacja i inne formy kształcenia religijnego, a także modlitwa i udział w liturgii.

Wiara jest sprawą rozumu, woli, serca - całej osoby ludzkiej, działającej pod wpływem łaski.

W miarę dojrzewania człowiek uświadamia sobie piękno i mądrość nauki Chrystusa, coraz więcej rozumie także z tajemnicy Boga, zdając sobie sprawę, że nigdy jej nie zgłębi, gdyż przewyższa ona rozum ludzki. Zawsze więc wiara, choćby bardzo głęboka, pozostanie wciąż wiarą tzn. dobrowolnym zawierzeniem i posłuszeństwem objawiającemu się Bogu.



Zapamiętaj:


- na chrzcie świętym Bóg obdarzył cię cnotą wiary, czyli uczynił zdolnym do tego, byś wierzył tak, jak wierzy cały Kościół
- człowiek poznawszy Kościół, który wierzy z pomocą łaski Bożej przyjmuje wiarę Kościoła i powierza się z ufnością Chrystusowi
- wierzyć, to znaczy przyjąć Objawienie Boże i odpowiedzieć na nie zaufaniem, miłością i posłuszeństwem
- twoja wiara wpływa na twoje otoczenie
- naszą wiarę powinniśmy pogłębiać i rozwijać dla własnego zbawienia oraz by wzbogacała się wiara całego Kościoła dla zbawienia wszystkich
- ciężko grzeszy ten, kto z własnej winy porzuca wiarę.