Duch Święty

W Bożych odwiecznych planach ratowania człowieka, Duch Święty ma do wypełnienia wyjątkowo ważne zadanie. Sam człowiek nie ma mocy, aby uwolnić się z niewoli grzechu. Serce ludzkie jest tak skażone złem i tak mocno z nim związane, że człowiek potrzebuje mocy z zewnątrz, aby oderwać się od zła i skierować w stronę Boga. Zbawiciel Jezus Chrystus był w pełni świadomy słabości człowieka, gdyż sam będąc Bogiem, był również człowiekiem. Dlatego odchodząc z tej ziemi do Ojca obiecał przysłać Ducha Świętego, aby wiódł ludzi do zbawienia. „Lecz ja wam mówię prawdę: Lepiej jest dla was, abym Ja odszedł, bo jeśli nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, jeśli zaś odejdę, poślę wam Go. A On gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu i o sprawiedliwości, i o sądzie. Lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką± prawdę, bo nie sam od siebie mówić będzie, lecz cokolwiek usłyszy, mówić będzie i to, co ma przyjść wam oznajmi. On mnie uwielbi, gdyż z mego wemie i wam oznajmi" (Jan 16:7-8, 16:13-14).

To również Duch ¦więty przekonuje człowieka o grzechu i ukazuje w Jezusie Chrystusie Zbawiciela, a Jego sprawiedliwoć jako ródło ratunku dla niepokutuj±cych i odrzucaj±cych łaskę Boż±. Duch ¦więty przypomina o niebezpieczeństwie zaprzepaszczenia drogi ratunku. Posłuszne serce człowieka prowadzi On do upamiętania, wyznania i porzucenia grzechu i wprowadza umysł człowieka we wszelk± prawdę. Duch ¦więty przede wszystkim wlewa w serce człowieka miłoć Boż±, dokonuje w nim odrodzenia, może wzbudzić odrazę do grzechu i wprowadzić człowieka na drogę posłuszeństwa woli Bożej. A wszystko to ma zwi±zek ze zbawieniem. W wietle Słowa Bożego widzimy, że Duch ¦więty jest jedynym zastępc± Jezusa na ziemi. Grzechu przeciwko Niemu nie popełnia się tak, jak innego grzechu. Nie staje się to w jednej chwili. Pismo ¦więte ukazuje kilka stopni prowadz±cych do tego grzechu, do stanu, w którym Duch ¦więty opuszcza człowieka na zawsze. Apostoł Paweł w Licie do Efezjan 4:30 ostrzega: „A nie zasmucajcie Bożego Ducha ¦więtego, którym jestecie zapieczętowani na dzień odkupienia". Pierwszym krokiem do grzechu nieprzebaczalnego jest zasmucanie Ducha ¦więtego przez lekceważenie głosu sumienia, gaszenie Ducha. Drugim krokiem jest przewrotnoć. W Dziejach Apostolskich 7:51 czytamy: „Ludzie twardego karku i opornych serc i uszu, wy zawsze sprzeciwiacie się Duchowi ¦więtemu, jak ojcowie wasi, tak i wy". Kolejnym etapem jest zatwardziałoć serca względem działania Ducha ¦więtego. W Licie do Hebrajczyków 3:8 Słowo Boże głosi: „Nie zatwardzajcie serc waszych jak podczas buntu, w dniu kuszenia na pustyni". A w Licie do Efezjan 4:18 apostoł Paweł pisze: „Maj±cy przyćmiony umysł i dalecy od życia Bożego przez (…) zatwardziałoć serc ich".

Skutki zatwardziałoci serca względem działania Ducha ¦więtego widać na przykładzie Saula, króla izraelskiego, który zasmucił, a następnie odrzucił Ducha ¦więtego i tak zgrzeszył przeciwko Niemu. Duch ¦więty opucił Saula, a opanował go zły duch, zesłany przez Pana (1 Sam. 16:14).

Następstwem zatwardzenia serca na działanie Ducha ¦więtego jest całkowite odejcie Ducha ¦więtego od człowieka. Oprócz Saula, przykładem ludzi, którzy dopucili się tego grzechu, a o których mówi Słowo Boże, s±: ludzie żyj±cy przed potopem, mieszkańcy Sodomy i Gomory, faraon — król Egiptu i uczeń Pana naszego Jezusa Chrystusa — Judasz Iskariota, który dla 30 srebrników wydał Go na mierć krzyżow±. Dla ludzi, którzy popełnili grzech przeciwko Duchowi ¦więtemu, nie ma już żadnego ratunku. Dopucili się najcięższego grzechu, którego Bóg nie może odpucić.

Pierwszym krokiem do popełnienia tego grzechu jest stan zatwardziałoci serca, spowodowany ustawicznym tłumieniem głosu Bożego w sercu. Jest to rozmylne zamknięcie serca dla Ducha ¦więtego, tak aby nie mógł On w nim działać. Drugim krokiem jest uporczywe odrzucanie posłuszeństwa wobec Boga. Jest to wiadome odrzucanie przebaczenia, jakie Bóg oferuje w Jezusie Chrystusie człowiekowi. Jezus Chrystus powiedział: „A na tym polega s±d, że wiatłoć przyszła na wiat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemnoć, bo ich uczynki były złe. Każdy bowiem, kto le czyni, nienawidzi wiatłoci i nie zbliża się do wiatłoci, aby nie ujawniono jego uczynków. Lecz kto postępuje zgodnie z prawd±, d±ży do wiatłoci, aby wyszło na jaw, że uczynki jego s± dokonane w Bogu" (Jan 3:19-21).

Człowiek, który swe serce stale, umylnie zamyka na działanie Ducha ¦więtego, niszczy zdolnoć opamiętania się. Poprzez uporczywe tłumienie Jego głosu i ustawiczne sprzeciwianie się Mu niszczymy jedyny pomost pomiędzy niebem a sob± i pozbawiamy się jedynego ratunku. Poprzez nasz± przekorę zasmucamy Ducha ¦więtego. Zatwardziałoć i rozmylne zamykanie serca i sumienia na głos Ducha ¦więtego powoduj±, że nie może On pełnić w nas swej służby. A przecież nikt inny nie jest w stanie przekonać nas o grzechu i o koniecznoci upamiętania się i przyjęcia daru zbawienia, jak tylko Duch ¦więty, który daje nam m±droć wprowadza nas we wszelk± prawdę. Apostoł Paweł w Licie do Hebrajczyków 6:4-6 pisze: „Jest bowiem rzecz± niemożliw±, żeby tych, którzy raz zostali owieceni i zakosztowali daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami Ducha ¦więtego, i zakosztowali Słowa Bożego, że jest dobre oraz cudownych mocy wieku przyszłego — gdy odpadli, powtórnie odnowić i przywieć do pokuty, ponieważ oni sami ponownie krzyżuj± Syna Bożego i wystawiaj± Go na ur±gowisko" (Hebr. 10:26-31).

Aby być posłusznym Bogu, Jezusowi Chrystusowi i Duchowi ¦więtemu należy: po pierwsze — być wyczulonym na przyjęcie głosu Bożego. Musimy być otwarci na ten głos, przemawiaj±cy do nas przez sumienie. Po drugie — musimy wystrzegać się pierwszego kroku na drodze wiadomego sprzeciwiania się woli Bożej. Bardzo ważne jest, abymy postanowili w naszym sercu nigdy nie sprzeciwiać się Bogu, Jego woli i Jego Słowu. Po trzecie — konieczne jest całkowite posłuszeństwo Bogu, Jezusowi Chrystusowi i Duchowi ¦więtemu.

Promy Boga, aby dał nam m±droci, zrozumienie woli swojej, pełne posłuszeństwo i bojań Pańsk±. Oby dobry Bóg nam w tym błogosławił.