Opracowanie "Makbeta".

„Makbet” to tragedia, którą napisał William Szekspir około 1606 roku. Akcja książki toczy się w XI wieku w Szkocji i Anglii. Głównym bohaterem jest Makbet – początkowo dobry dla swoich poddanych władca regionu w północnej Szkocji, lecz w późniejszych scenach, zachłanny i dążący po trupach do celu, morderca. Drugoplanową rolę odgrywa miedzy innymi jego żona – Lady Makbet, która prowokuje prawego męża do królobójstwa. Akcja rozpoczyna się na wrzosowisku, gdzie trzy wiedźmy przepowiadają Makbetowi przyszłość: morderstwo i władzę. Ten fakt i wiara wodza w proroctwa prowadzą do obsesji, a później śmierci wielu ludzi.

O tym, jak bardzo i przez kogo zmieniał się Makbet mówi najlepiej fragment dramatu zaczynający się od słów „Jeśli to, co ma się stać, stać się musi…”(Akt I Scena 7). Zachłanna i żądna władzy Lady Makbet namawia męża do zabicia swojego krewnego. Za wszelką cenę stara się osiągnąć władzę, którą po morderstwie zdobyłby Makbet. Sam bohater waha się nad podjęciem decyzji i obawia konsekwencji. Próbuje stawić się towarzyszce, jednak, kiedy ta nazywa go tchórzem i kolejny raz zapewnia, że wszystko pójdzie po ich myśli, Makbet zaczyna wierzyć w dobro morderstwa.

Widzimy, że jest słabszy i nie potrafi oprzeć się pokusie. We fragmencie, wypowiedzianym przez Makbeta: „Skoro tych śpiących ludzi krwią pomażemy I użyjemy ich własnych sztyletów, Któż nie pomyśli, że ta zbrodnia była Ich dziełem?”, da się zauważyć, że Lady Makbet udaje się skutecznie utwierdzać go w przekonaniu, że ta zbrodnia pozostanie bez kary, a oni zostaną czyści i wolni. Jednak już po zabiciu Dunkana okazuje się, że byli w błędzie. Pierwsza zbrodnia prowadzi do kolejnej, ta do następnej i jeszcze następnej. Po pewnym czasie dla Makbeta staje się to codziennością, nie zwraca uwagi na nic, jest bezwzględny i samotny. Zaczynają otaczać go jedynie wyrzuty sumienia i widok krwi na dłoniach. Po zabójstwie staje się tyranem, z pozoru nie zdolnym do jakichkolwiek ludzkich uczuć.

W tragedii pokazany jest motyw snu, który możemy rozpatrywać na wiele sposobów. Sen to odpoczynek nie tylko ciała, ale również duszy. Bez odpoczynku nie da się żyć. Makbet zabijając innych, zabijał siebie – przez brak snu. Słyszał głosy zmarłych, które mówiły mu, że nie zaśnie już nigdy. Można na to spojrzeć również z innej strony. Człowiek, kiedy śpi nie jest w stanie wiedzieć dokładnie, co się wokół niego dzieje, jest bezbronny.

W końcu główny bohater ginie w pojedynku z Macduffem, wierząc w przepowiednie. W czasie walki dowiaduje się jednak, że Mackduffa nie urodziła kobieta, tylko został wyjęty z łona matki. Lady Makbet nie mogąc dać sobie rady z własnym sumieniem, brakiem wsparcia męża, który staje się tyranem oraz samotnością, popełnia samobójstwo.

William Szekspir pokazuje, że zbrodnia nigdy nie zostaje bez kary. Nawet jeśli nie wyznaczą jej ludzie, wyznaczy ją nasze własne sumienie. Potępia postępowanie morderców i udowadnia, że nie trzeba wierzyć w przepowiednie, gdyż nawet jeśli są prawdziwe, mogą być zagadką nie do rozwiązania.