Charakterystyka Konrada Wallenroda - jako męża i kochanka

W utworze Adama Mickiewicza "Konrad Wallenrod" głównym bohaterem jest Walter Alf, który ukrywa się pod maską Konrada Wallenroda. Jest on Litwinem, który jako dziecko został porwany przez Krzyżaków. Został wychowany w Zakonie, lecz nie zatracił własnego poczucia narodowego dzięki naukom Halbana, wajdelocie litewskim. Po ucieczce z Zakonu wraca na Litwę i bierze za żonę córkę Kiejstusa króla Litwy, Aldonę. Poznał ją goszcząc na jego dworze po ucieczce z Zakonu. Jakim, więc był mężem i kochankiem?

Walter Alf był dla Aldony opiekunem i nauczycielem. Nawrócił ją na wiarę chrześcijańską była dla niego "miłością życia". Zawsze zwracał się do niej czułymi słowami i "witał Aldonę uśmiechem i czułym pożegnał wejrzeniem". Uważał, iż są dla siebie stworzeni. Jednak ich szczęście nie trwało długo, gdyż w Walterze budziły się myśli patriotyczne.

Młodzi kochali się, ale Waltera dręczyła wciąż sytuacja ukochanej ojczyzny, która była ustawicznie zagrożona. Krzyżacy napadali wciąż na poszczególne miasta. Dla Waltera "ważniejsze niż słowo miłość jest słowo ojczyzna". Tak więc Walter "Szczęścia w domu nie znalazł, bo go nie było w ojczyźnie". Zrozumiał też, że Litwini nie są w stanie pokonać wroga w otwartej walce, musiał użyć podstępu. Był wobec Aldony uczciwy, powiedział jej o zamiarach opuszczenia Litwy. Zwraca jej także wolność, wie że jest młoda i piękna i może znów wyjść za mąż. Opuścił żonę i ojczyznę, przedostał się do Krzyżackich szeregów, zdobył tam jako Konrad Wallenrod władzę kontura i uznanie. Konrad przeżywał dramat, gdyż w głębi serca tęsknił za spełnioną miłością i szczęściem rodzinnym, którego nie zdążył zasmakować.

Aldona z wieży i Konrad prowadzili liczne rozmowy, z których wynikało, że oboje są stale w sobie zakochani i tęsknią za dawnym szczęściem domowym, a osładzana tajemnymi spotkaniami rozłąka została podyktowana świadomym wyborem: Konrad czuje się powołany do wypełnienia ważnej narodowej misji obalenia Zakonu, zaś Aldona decyduje się zamieszkać w pobliżu, bo nie może znieść całkowitego oddzielenia. Wielki mistrz Zakonu odwleka czas wymarszu na Litwę, chce odsunąć moment rozstania z Aldoną, której mu bardzo brakowało.

Gdy Krzyżacy ponieśli klęskę prosi ją o to, by wróciła z nim na Litwę, gdzie odtąd będą wiedli spokojny żywot szczęśliwych małżonków. Aldona jednak poprzysięgła nigdy nie opuszczać wieży. Obawia się także reakcji ukochanego na jej widok, wydaje jej się, że stała się „strasznym upiorem”. Szczęśliwe połączenie małżonków powinno, według niej, nastąpić „nie na tej ziemi”. Wówczas bohater, aby uniknąć krzyżackiego sądu, popełnia samobójstwo, co powoduje także śmierć jego żony, Aldony. Odtąd już zawsze będą razem.

Młody Konrad, będąc uczuciowym człowiekiem, kochającym i kochanym małżonkiem, potrafił zrezygnować z osobistego szczęścia. Poświęcił ukochaną kobietę i jej miłość w imię miłości do ojczyzny, jednak nigdy nie przestał jej kochać. Czuł się winny za nieszczęścia jakie spotkały Aldonę jednak przeprosił ją za wszystko. Ponownie połączyła kochanków śmierć.