Wykaż, że "Nieboska komedia" nawiązuje do "Boskiej komedii" Dantego

Każda epoka jest wyjątkowa, przedstawia inne wartości i cele. Nie-boska komedia i „Boska komedia” są silnie związane ze swoimi epokami: zostały napisane przez wybitnych poetów i mają charakter programowy – proponują właściwe postawy romantyzmu i średniowiecza.

Boska komedia to utwór powstały około w 1307 roku, stoi on na pograniczu dwóch epok: późnego średniowiecza i renesansu. Boska komedia opisuje wędrówkę poety przez zaświaty : Piekło, Czyściec i Niebo. Utwór symbolizuje wędrówkę człowieka po świecie, pochwala cnoty chrześcijańskie, które zapewniają zbawienie. Nie-boska komedia to dramat złożony z czterech części. Ukazuje odwieczne pragnienie wiedzy, chęci poznania i doświadczenia życia przez zwykłego śmiertelnika.

Tytuł „Nie-boska komedia” stanowi wyraźne nawiązanie do „Boskiej komedii” Dantego. Krasiński prawdopodobnie chciał ukazać czyny ludzi jako nie-boskie, działania - które wykonywane są wbrew woli Stwórcy. Oba utwory mimo wielu różnic posiadają jednak cechy wspólne, są wielkimi arcydziełami swoich epok.

Ich kompozycja opiera się na motywie wędrówki – tak jak po zaświatach oprowadzają Dantego poeta Wergiliusz i piękna Beatrycze, tak w dramacie Krasińskiego Przechrzta prezentuje hrabiemu Henrykowi poszczególne części obozu rewolucjonistów. Bohater ogląda tam sceny podobne do tych, jakie opisywał Dante, rewolucja przypomina bowiem piekło dantejskie.

Opis piekła u Dantego jest bardzo realistyczny i przerażający. Poeta dzięki zastosowaniu wielu środków artystycznych przybliża czytelnikowi wizję jakże ponurego miejsca: „Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją". piekło jest wizją, która poraża dramatycznością sytuacji i wyjątkowo sugestywnym wyobrażeniom ludzi i krajobrazu. Podobne elementy można dostrzec w „Nie-boskiej” komedii. Wstęp do części czwartej dramatu pełen jest określeń odwołujących się do tradycyjnych opisów piekła: „(…) kra z chmur pędzi po tym morzu wyziewów. – (…) Widna przepaść wśród obszarów, co pękły nad nią. – Czarno tam w tej głębi, od głów ludzkich czarno – dolina cała zarzucona głowami ludzkimi, jak dno morza głazami. (…) Lud ciągnie zewsząd do niej jak do równiny Ostatniego Sądu”. Słowa te tworzą wizję bram piekielnych, otwierających się w dzień końca świata.

Utwory prezentują podobne problemy. U Krasińskiego ścierają się równorzędne poglądy arystokracji i rewolucjonistów, jednak żadna ze stron nie wygrywa. Ostatecznie zwycięża racja uniwersalna reprezentowana przez postać Chrystusa. Poemat Dantego przedstawia obraz średniowiecznego świata, który jest uporządkowany przez Boską sprawiedliwość. Grzechy lub cnoty powodują umieszczenie konkretnej osoby w Czyśćcu, Piekle lub Niebie. Miejsce Boga, jego rola w życiu człowieka, a także opis piekła stanowią pewne połączenie między tymi „komediami”.

Oba utwory są bardzo cennymi arcydziełami literatury z okresu romantyzmu i średniowiecza. Pomimo, że zostały napisane w całkiem innych epokach, czytelnik może dostrzec wiele podobieństw łączących obydwa dzieła.