Granice człowieczeństwa temat poruszany przez autorów różnych epok. Rozwiń w oparciu o 3 wybrane utwory

Człowiek od zawsze zadawał sobie pytanie, jaki jest sens ludzkiego życia. Ludzie nie są istotami idealnymi, są ciągle dręczeni przez różne problemy życia codziennego. Niestety to wszystko powoduje, że człowiek, narażony na wpływ otoczenia nie potrafi czasami rozróżnić dwóch pojęć, co oznacza „dobro”, a co „zło”. Umysł ludzki jest strasznie skomplikowany, a jego podejście do życia może ulegać wielu przemianom. Tylko od człowieka zależy, jak jego psychika będzie ukształtowana i jak będzie postępował w swoim dalszym życiu. Ideały, poglądy, życiowe cele – w każdym okresie ludzkiego bytu były inne. Człowiek ustanowił granice, których sam nie powinien przekraczać. Niestety, niektórzy ludzie je przekraczają, potrafią się posunąć stanowczo za daleko w swoich czynach.
W powieści pt. „Granica” Zenona Ziembiewicza doskonale zostało ukazane, jak Zenon- główna postać utworu przekracza granice odpowiedzialności moralnej. Udało mu się to dwukrotnie. Pierwszy raz, gdy wykorzystał i skrzywdził Justynę, drugi- gdy wydał rozkaz strzelania do robotników. W powieści tej padają bardzo stanowcze słowa: „Są granice, których przekraczać nie wolno”. Elżbieta także przestrzega męża: „Chodzi o to, że musi coś przecież istnieć! Jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą". Przekroczenie tej granicy doprowadziło Zenona do tragedii.
W „Zbrodni i karze” mamy do czynienia z bezsensowną zbrodnią popełnioną przez głównego bohatera. Ze szczegółami uknuł on plan morderstwa starej lichwiarki. Miesiącami rozgrywał makabryczną scenę we własnej wyobraźni, dopracowując wszelkie niedociągnięcia. Raskolnikow chciał się sprawdzić. Wymyślił i opisał teorię, w myśl której jednostki wybitne mogą przekraczać granice moralności dla osiągnięcia wyższego celu. Zamordował lichwiarkę dla dobra powszechnego – by uwolnić ludzkość od tej „wszy, sekutnicy szkodliwej”. Decyzja, którą podjął Rodia, pociągnęła za sobą łańcuch konsekwencji i przemyśleń, z którymi musiał się zmierzyć. Dopadły go wątpliwości i wyrzuty sumienia. Próbował pocieszyć, wytłumaczyć i usprawiedliwić się przed samym sobą, nie mógł jednakże uporać się z własnymi uczuciami. Nie wziął pod uwagę swojej słabości i tego, że za przekroczenie granicy człowieczeństwa zostanie ukarany.
„Ojciec Goriot” Honoriusza Balzaka porusza temat poszanowania człowieka jako istoty ludzkiej. Autor przedstawia dwie córki Joachima Goriota, które pod wpływem swoich arystokratycznych mężów, odwracają się od własnego taty traktując go wyłącznie jako źródło pieniędzy. Nie opiekują się nim, gdy przychodzi na niego czas choroby, nie zauważają jego ubóstwa. Nie obchodzi ich, że to ich ojciec i że należy mu się bezwzględny szacunek. Liczą się dla nich tylko ich wydatki. Joachim dla szczęścia swoich najukochańszych „dziewczynek” poświęca całe swoje życie i majątek. Nie myśli o sobie - jest człowiekiem żyjącym wyłącznie dla innych. Gdy dosięga go nędza i ubóstwo nie skarży się na swój los, cały czas myśli tylko jak pomóc i uprzyjemnić życie swoim dwóm „kochanym” córkom. W końcu umiera w mękach, dopiero wtedy udaje mu się zrozumieć, że one nie traktowały go jak człowieka.
Życie ludzkie nie jest „usłane różami”. Każdy wybiera drogę życiową i postępuje według własnych przekonań. Jedni osiągają swoją „granicę człowieczeństwa” bardzo szybko, a dla innych jest to jeszcze daleka droga. Człowiek zawsze usprawiedliwia swoje złe występki, szuka błędów w innych ludziach, mimo, że sam je popełnia. Ludzie żyjąc pośród innych nie mogą czynić wszystkiego. Muszą być pewne granice, aby nikt nie czuł się pokrzywdzony. Trzeba myśleć o tym, co się ma zamiar zrobić, jak to wpłynie na otoczenie i innych ludzi. Jakaś granica człowieczeństwa musi istnieć.