HISTORIA DELFINÓW
Delfiny, tak jak my, były kiedyś ssakami lądowymi. Pierwsze znane świadectwa istnienia waleni sięgają 2200 lat przed naszą erą. Są to rysunki skalne, odnalezione w północnej Norwegii. W przeszłości delfiny otaczano czcią należną bogom. W starożytnej Grecji za zabicie tego zwierzęcia karano śmiercią. W stosunkach z rasą ludzką delfiny były łagodne i życzliwe, często przyjmując rolę przyjaciela i opiekuna. Delfiny służyły pomocą ludziom w potrzebie i bezpiecznie eskortowały ich do brzegu; narosły wokół tego legendy. Od średniowiecza ujrzenie wieloryba albo delfina uważano za dobrą wróżbę. Delfiny są niezwykle towarzyskimi i uprzejmymi stworzeniami. Niczego od ludzi nie potrzebują, a jednak odnosi się wrażenie, że szukają z nami kontaktu, by dzielić się cudownym poczuciem. Rodzina delfinów jest olbrzymia, choć niektórym jej członkom grozi wymarcie.
CHARAKTERYSTYKA DELFINÓW
Delfiny pospolite są szeroko rozpowszechnione, ale wybierają raczej cieplejsze rejony, tak jak Pacyfik, Atlantyk, Ocean Indyjski i Morze Śródziemne. Czują się równie dobrze w wodach przybrzeżnych, jak i na pełnym morzu. Nurkują do głębokości 260 metrów, ale tylko w poszukiwaniu pożywienia. Często wypływają na powierzchnię, by zaczerpnąć powietrza. Delfiny pospolite mogą wstrzymywać oddech na około pięć minut. Chętnie podejmują zabawę ze wszystkim, co wejdzie im w drogę, czy to będzie przyszły obiad, czy jakiś przedmiot unoszący się na wodzie. Delfin pospolity jest mniejszy niż butlonos, ma około 2.4 metra długości. Choć różnią się ubarwieniem, zasadniczo grzbiet jest ciemnobrązowy, a spód biały. Pysk mają węższy niż butlonosy, a płetwę grzbietową bardziej wysuniętą do przodu.
Delfiny butlonose widuje się na otwartym morzu, ale jest to właściwie gatunek przybrzeżny. Przebywają w wodzie nie głębszej niż 30 metrów. Świetnie się czują zarówno w umiarkowanej temperaturze, jak i w wodach tropikalnych - występują w Morzu Śródziemnym, Północnym, Atlantyku i w Oceanie Indyjski aż po Australię. Delfin butlonosy może mierzyć do 4 metrów. Górna część ciała jest szara, a brzuch - biały. Tak jak u delfinów pospolitych, z ich oblicza nigdy nie znika uśmiech. Ten gatunek może pozostawić pod wodą do 15 minut, ale zwykle wynurza się znacznie częściej.
W JAKI SPOSÓB ONE ŻYJĄ?
Napędem delfina są ruchy w dół i w górę wykonane przez całą część ciała; wspomagają ją w tym silne płetwy ogonowe. Płetwy brzuszne służą delfinowi za ster i pomagają w utrzymaniu równowagi. Delfiny często wyskakują ponad wodę, gdy płyną z dużą szybkością. Widziano delfiny, które z łatwością osiągały prędkość bliską 100km/h. Mają doskonale opływowy kształt ciała, a skóra stawia minimalny opór. Istnieje też teoria mówiąca, że skóra delfina wydziela olej, dzięki czemu ssak gładko ślizga się w wodzie. Zarówno delfiny pospolite, jak i butlonose, szczególnie lubią się bawić na falach dziobowych statków, na przemian unosząc się na nich i przeskakując je. Podczas pływania delfiny muszą co jakiś czas wynurzać się na powierzchnię, by zaczerpnąć powietrza. Robią to przez specjalne nozdrze usytuowane na czubku głowy, za oczami. Kiedy delfin znajduje się na powierzchni, częstotliwość oddechów znacznie się waha - od 1 do 6 na minutę. Mogą jednak nurkować przez wiele minut, zanim wypłyną na powierzchnię, czemu towarzyszy rodzaj westchnienia. Płuca delfina proporcjonalnie nie są dużo większe od ludzkich - tylko jakieś półtora raza. Delfiny wykorzystują jednak tlen nieco efektywniej i magazynują go w mięśniach, by wykorzystać zapas podczas nurkowania. Delfiny są spokojniejsze w nocy, a bardziej aktywne za dnia. Zaobserwowano, że zamykają oczy na przemian, zapewne po to, by po kolei dać odpocząć obu półkulom mózgowym. Organy rozrodcze ukryte są w fałdach skóry podbrzusza. Gra wstępna jest wydłużona i charakteryzuje się niezwykłą czułością. Delfiny uwielbiają ocierać się o siebie całymi ciałami i pieścić płetwami. Ciąża trwa około roku. Pod koniec tego okresu matka oczekująca potomstwa odsuwa się od grupy. Często wybiera inną samicę, by pełniła rolę towarzyszki porodu czy też akuszerki. To ona będzie jedynym delfinem dopuszczonym po powrocie w pobliże małego. Poród, trwający od pół godziny do dwóch godzin, odbywa się pod powierzchnią wody. Młode rodzą się zazwyczaj (choć nie bez wyjątku) ogonem na przód. Większość małych delfinów od razu toruje sobie drogę na powierzchnię, by zaczerpnąć swój pierwszy w życiu oddech. Przeciętna długość życia delfinów pospolitych i butlonosych wynosi około 20 lat, ale są inne gatunki delfinów, które dożywają nawet 50 lat. Dorosłe delfiny żyjące na wolności umierają przeważnie ze starości. Śmiertelność młodych delfinów jest wysoka, sporo umiera zaraz po urodzeniu. Smutkiem napawa fakt, że za wysoką śmiertelność delfinów w największą odpowiedzialność ponoszą ludzie. Przyczyną wielu śmierci jest również zatrucie mórz. Znaczna liczba delfinów ginie w straszny sposób przez rybołówstwo i włoki.
DELFINY - ZWIERZĘTA INTELIGENTNE
Delfiny słyną ze swej inteligencji i poczucia humoru. Ich mózg ma mniej więcej takie same możliwości jak nasz. Biorąc pod uwagę rozmiary ciała, delfiny mają ok. 220 gramów mózgu przypadające na każde 35 cm długości, podczas gdy my mamy ok. 255 gramów. Walenie mają - obok ludzi - najbardziej rozwinięte mózgi na naszej planecie. Znaczna część mózgu delfina niemal na pewno zajmuje się przetwarzaniem informacji dostarczanych przez system echolokacyjny. Szybkość, z jaką delfiny się uczą także jest dowodem ich inteligencji.
Delfiny są bardzo stadnymi zwierzętami. Ich stada liczą na ogół nawet do tysiąca osobników. Jeśli natomiast zabraknie ryb - rozpadają się na mniejsze. Między członkami stada wytwarzają się bardzo liczne więzi i niezawodne metody wzajemnego porozumiewania się. Gdy stado znajduje się w niebezpieczeństwie, starsze delfiny tworzą krąg wokół młodych, zapewniając im ochronę. Są też bardzo lojalne wobec pozostałych członków stada. Delfiny uwielbiają się bawić. Na wolności swawolą z każdym stworzeniem, które znajdzie się na ich szlaku: nawet z żółwiami i ptakami.
Delfiny mają znacznie bardziej wyostrzony zmysł słuchu niż ludzie. Słyszą częstotliwości do 153 kilocyli na sekundę, co przy naszej zdolności słyszenia ograniczonej do 15-20 kilocyli na sekundę jest wynikiem znakomitym. Zmysł słuchu u delfinów ma pierwszeństwo przed innymi zmysłami. Zmysł węchu jest prawdopodobnie ledwo rozwinięty. Oczy są przystosowane do widzenia ponad i pod wodą, ale w dużej mierze tą funkcję przejmuje system echolokacyjny. Dzięki echolokacji delfiny potrafią znajdować niewielkie przedmioty i rozróżniać drobne obiekty, nawet zagrzebane w mule. Ponieważ fale dźwiękowe przechodzą przez ciała stałe, uważa się, że delfiny mogą je przenikać za pomocą echosond. Zmysł słuchu delfiny wykorzystują do szukania pokarmu, sondowania głębokości, oceniania kierunku i porozumiewania się na duże odległości. Do komunikowania się między sobą delfiny używają różnego typu dźwięków: klekotu, pisków, kwików, gwizdów i jęków.
Niezwykle wiernie imitują mowę ludzką, a nawet śmiech i gwizdanie.
