Udowodnij aktualność przesłań filozoficznych zawartych w trenach

Cyprian Kamil Norwid jest reprezentantem drugiego pokolenia romantyków, którego młodość przypada na czasy po klęsce powstania listopadowego. Pisarz miał bardzo silne poczucie zarówno przynależności pokoleniowej, jak też odrębności swojej generacji, zwanej przez niego pokoleniem sierocym lub straconym. Charakterystyczną cechą poezji Norwida jest pewna wieloznaczności, zamierzone przemilczanie, doszukiwanie się w wydarzeniach codziennych pewnych historycznych prawidłowości.
Wiersz „Bema pamięci żałobny rapsod” poświęcony jest pamięci gen. Józefa Bema, bohatera powstania listopadowego. Utwór jest rapsodem- podniosła w tonie pieśń lub poemat o bohaterze i jego czynach. Napisany jest heksametrem- podniosłym i uroczystym. Bem jest przedstawiony jako rycerz idei, jego pogrzeb opisany jest jako pradawny, antyczny i staropolski obrzęd pogański. Reprezentuje ideę walki o wolność i wskazuje narodom drogę do zwycięstwa nad czeluściami niewoli. Zwycięstwo narodu będzie zwycięstwem ducha, nie oręża. Wyraża to ostatnia sekwencja wiersza odwołująca się do Pisma Św. Ci, którzy przeżyli nie powinni opłakiwać śmierci Bema, lecz głosić jego idee. Wtedy rozpadnie się twierdza niewoli i ucisku jak kiedyś mury Jerycha.
W 1869r. głośna stała się sprawa egzekucji Johna Browne’a, amerykańskiego farmera, bojownika w walce o wolność dla Murzynów. Rząd Stanów Zjednoczonych skazał go na śmierć. Wyrazem protestu Norwida stał się wiersz „Do obywatela Johna Browne’a”. Wiersz ten ma charakter listu. Posłańcem jest mewa. Norwid pisząc wiersz nie wie czy dotrze on do adresata przed śmiercią. Pojawia się motyw powątpiewania czy zastanie Stany Zjednoczone jako państwo wolnych ludzi, bo śmierć Browne’a jest zaprzeczeniem wolności. Stany Zjednoczone, o które walczył Kościuszko, ojczyzna Waszyngtona splamiła się taką egzekucją. Pojawia się motyw przyszłości, w której „syn kata”- następne pokolenie również będzie pokoleniem ludzi dobrych, prawych i uczciwych. Wiersz zakończony jest puentą. Zanim w ludziach dojrzeje idea, przywódcy zginą. Potrzebny jest czas przygotowań, aż w końcu przyjdzie pokolenie, które je zrealizuje. Idea trwa dopóki nie zostanie zrealizowana.
Chopinowi Norwid poświęcił utwór „Fortepian Szopena”. Wiersz ten jest hołdem złożonym wielkiemu polskiemu kompozytorowi. Tekst ten powstał z inspiracji pewnym wydarzeniem. Jest to refleksja z zamachu na gen. Berga- namiestnika carskiego w Królestwie Polskim. W odezwie, carscy żołnierze zdemolowali Pałac Zamoyskich. Wyrzucono fortepian Chopina, który był pamiątką narodową. Norwid Chopina ukazuje jako doskonałego kompozytora. Był on zżyty ze swoją muzyką. Kreuje go na mistrza. Jego dokonania artystyczne będą długo znane. Istotą sztuki Chopina jest to, że wywodzi się ona z ludowości, sztuka to „doskonałe wypełnienie”- nieosiągalny absolut. W wierszu zarysowuje się konflikt między pięknem doskonałym- norwidowskim dobrem, a żołnierzami ciskającymi fortepian na bruk reprezentującymi zło „Ideał sięgną bruku”.
Moim zdaniem Norwid w każdym przedstawionym tutaj wierszu pragnął pokazać, jak wielką cenę musi zapłacić każda indywidualność za swoją odmienność, oryginalność. Ale jednocześnie bohaterowie Norwida- postacie prawdziwe, kiedyś istniejące, niosą przyszłym pokoleniom przesłanie, które istnieć będzie tak długo jak pamięć o nich.