"Dobrze jest mieć przyjaciela" - rozprawka

„To człowiek jest człowiekowi najbardziej potrzebny do szczęścia”.
P. Holbach

Przyjaciel to osoba nam bardzo bliska z którą pozostajemy w bliskich, serdecznych stosunkach i darzymy ją zaufaniem. Każdy z nas powinien mieć takiego przyjaciela od serca. Nie znajomego, kolegę, ale prawdziwego przyjaciela.

Przyjaciel to osoba, na której zawsze można polegać, można jej ufać. Na przyjaciela zawsze można liczyć. Jeśli masz jakieś problemy, czy kłopoty, to powinnaś być pewna, że możesz o nich porozmawiać z bliską osobą, że możesz się jej zwierzać ze wszystkich swoich problemów i trosk. Takim kimś jest na pewno przyjaciel. Kiedy dostaniesz złą ocenę, to właśnie do niego możesz iść porozmawiać, zrzucić z siebie problem. Wtedy jest naprawdę lżej, lepiej.

Przyjaciel pomoże ci wtedy, kiedy tego potrzebujesz. Czasem nie jest to jakaś pomoc rzeczowa, ale wystarczy obecność bliskiej osoby i rozmowa. Wtedy nawet największe kłopoty wydają się małymi. Jeśli ktoś jest samotny, to wydaje mi się, że jest nieszczęśliwy. Człowiek nie może żyć sam, powinien mieć obok siebie kogoś, z kim może pośmiać się, czy nawet popłakać.

Przyjaciel to osoba na dobre i złe. „Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie”, „Zjesz z kim beczkę soli, nim poznasz do woli” – to bardzo trafne i popularne stwierdzenia. Dopiero wtedy możemy się przekonać, czy ktoś, kogo nazywaliśmy przyjacielem, jest nim naprawdę, przekonujemy się o jego wartości. Powiedzenia te stały się już oklepanymi frazesami. Są to jednak myśli bardzo głębokie, pomimo swej oczywistości. Przyjaźń nie jest do końca przyjaźnią, dopóki nie wystawi się jej na próbę. Przychodzi mi tu na myśl powieść A. Kamińskiego. Bohaterowie „Kamieni na szaniec” byli przyjaciółmi jeszcze przed wybuchem wojny, ale wspólna walka, która groziła śmiercią lub w najlepszym wypadku aresztowaniem scementowała ich przyjaźń.

Dobrze jest żyć wiedząc, że zawsze znajdzie się ktoś, kto nam pomoże, kto będzie obok nas, wesprze nas. Rozmowa z bliską osobą poprawia humor, nastraja optymistycznie. Prawdziwy przyjaciel to niekoniecznie człowiek, który jest zawsze obok nas. Może on mieszkać nawet daleko, ale wiemy, że jak będzie nam potrzebny, to natychmiast przyjedzie. Z przyjacielem można podyskutować, wymienić poglądy, dowiedzieć się od niego wielu ciekawych rzeczy. W jego towarzystwie każdy dobrze się czuje.

Przyjaźń jest chyba uczuciem najpewniejszym ze wszystkich uczuć. Gdy zawiedzie wszystko inne, gdy znajdziemy się w trudnej sytuacji, możemy liczyć na to, że prawdziwy przyjaciel wyciągnie do nas pomocną dłoń. Trzeba jednak pamiętać, że przyjaźń to relacja działająca w dwie strony. Nie możemy oczekiwać ciągłych poświęceń ze strony przyjaciela, nie dając nic od siebie.

Przyjaźń drugiego człowieka jest w życiu bardzo ważna. Najlepszym dowodem jest to, że nawet miłość trudno nazwać prawdziwą, jeśli nie jest jednocześnie przyjaźnią, a pozostaje uczuciem pełnym zaborczości i zazdrości. Prawdziwa przyjaźń oznacza wyrozumiałość i tolerancję. Nie może też oczywiście przyjaźni zastąpić zwykła sympatia.

Bardzo ładnie została przedstawiona przyjaźń w „Małym Księciu”. Tytułowy bohater opuścił swoją planetę w poszukiwaniu prawdziwej przyjaźni. Nie wiedział jeszcze wtedy, że uczucie, jakie żywił do swojej jedynej róży jest właśnie przyjaźnią, czy nawet miłością. Później zresztą sam wyznał, że był wówczas zbyt młody, by móc pokochać różę. Mały Książę, odwiedzając różne planety, natykał się na kolejnych dorosłych, ale każde z tych spotkań przynosiło rozczarowanie. Pierwszym ważnym spotkaniem było spotkanie z Geografem, który uświadomił Małemu Księciu jak krucha i nietrwała („efemeryczna”) jest jego róża. Wtedy to Mały Książę poczuł po raz pierwszy żal, że opuścił swój kwiat. Jednak tak naprawdę dopiero lis nauczył małego przybysza czym jest przyjaźń. To spotkanie jest przełomowe w podróży Małego Księcia. Lis wyjaśnia, że przyjaźń polega na „oswojeniu” drugiej istoty: poświęceniu jej dużej ilości czasu, budowaniu więzi. Gdy oczekujemy na wizytę przyjaciela, czujemy radość, a później nie chcemy, by odszedł. Zacytuję myśl lotnika, który nie chciał dopuścić do rozstania z Małym Księciem: „Nie słyszeć więcej jego śmiechu – ta myśl mnie zadręczała. Ten śmiech był dla mnie jak studnia na pustyni”. Przyjaźń wobec innej istoty decyduje o jej wyjątkowości. Przekonuje się o tym Mały Książę, gdy pewnego dnia napotyka w ogrodzie na Ziemi tysiące róż. Zaczyna wtedy rozumieć, że róże te, chociaż dla postronnego obserwatora tak podobne do jego wyjątkowej róży, nie mają dla niego znaczenia. Ani on nie poświęcił im tyle czasu, ile swojej róży, ani one jemu. Nie są to róże „oswojone”. Dla Małego Księcia jego róża wciąż pozostanie wyjątkowa, chociaż jest jedną z wielu podobnych róż. Jednocześnie prawdziwa przyjaźń wymaga, byśmy zawsze dbali o przyjaciół. Lis mówi: „Stajesz się odpowiedzialny na zawsze za to, co oswoiłeś”. Przyjaciela nie można zdradzić lub zwyczajnie porzucić. Od momentu spotkania z lisem w umyśle Małego Księcia krąży myśl: „moja róża...jestem za nią odpowiedzialny”. Myśl ta przybiera na sile, bohater rozumie coraz lepiej, że nie może zdradzić róży. W końcu decyduje się opuścić Ziemię i wrócić do niej, na swoją planetę.

Na zakończenie swojej rozprawki raz jeszcze stwierdzam, że dobrze jest mieć przyjaciela. Przyjaźń drugiego człowieka jest ważnym elementem życia każdego z nas. Życie bez przyjaciela byłoby ubogie, pozbawione wielu przyjemności i wzruszeń, puste. Choć może trochę spokojniejsze – bo bez żadnych zobowiązań. Czy warto jednak poświęcać rzecz tak cenną jak przyjaźń dla życia w spokoju?