Czy „Pan Tadeusz” to dzieło o miłości do ojczyzny?

Adam Mickiewicz mieszkał poza granicami swojego ukochanego kraju. Dobrze znał środowisko emigracyjne Polaków. Wiedział, że ludzie ci byli skłóceni, składali się z jednostek przygnębionych warunkami życia na wygnaniu. Wszyscy tęsknili za ojczyzną. Dlatego postanowił napisać utwór, który przybliżyłby znajome krajobrazy i sprawy. W ten sposób powstał „Pan Tadeusz”. Jako książka o miłości do ojczyzny i dla ludzi kochających Polskę. Poeta najlepiej wyraził swoje uczucie w pięknych opisach przyrody ojczystej. Są to chyba najbardziej rozbudowane fragmenty dzieła.

Mickiewicz zastosował wiele form językowych: od personifikacji czyli uosobienia elementów natury, poprzez metafory i porównania. Opisy przyrody są bardzo plastyczne, niezwykle barwne i szczegółowe. Gdyby ktoś zechciał zilustrować epopeję, nie miałby już żadnych problemów, tak bardzo opisy te są wyraziste. Gdy się je czyta, wręcz można sobie wyobrazić krajobrazy, poczuć zapachy, a nawet usłyszeć szum wiatru hulającego między drzewami.

Dla Mickiewicza ojczyzna to przede wszystkim piękno lasów, a nawet polskiego nieba, które jest ładniejsze nawet od wychwalanego przez wszystkich włoskiego nieboskłonu.

Poeta utwór swój rozpoczął inwokacją, w której wspomina ojczyznę:
„Tymczasem przenoś moją duszę utęsknioną
Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,
Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych;
Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,
Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;...”.
Z tego fragmentu wyciągamy wniosek, że „Pan Tadeusz” to dzieło o miłości do ojczyzny, do swojskich krajobrazów.

W epopei narodowej poeta przedstawił wiele obyczajów szlacheckich. Są one szczegółowo opisane, jakby dla przypomnienia dla starszych albo nauki dla młodszych Polaków, którzy ich jeszcze nie znali. Dowiadujemy się, jak kiedyś przebiegały polowania, uczty, grzybobranie i inne rozrywki szlacheckie. Tylko ktoś, komu bliskie są zwyczaje i tradycja narodowa Polski, mógł zwracać uwagę na takie szczegóły jak: składniki bigosu myśliwych, czy wygląd zastawy na stole podczas uczty.

Z „Pana Tadeusza” możemy dowiedzieć się o tym, jak ubierali się szlachcice, jakie obowiązywały ich reguły grzecznościowe.

Poznajemy fragment historii narodu, pokazany z dużym realizmem i znajomością dziejów. Autor opisuje przełomowy okres, w którym znaleźli się Polacy – czas nadziei na odzyskanie niepodległości przez Polskę dzięki pomocy wojsk napoleońskich.

Poeta wprowadza też bohatera – patriotę, którym jest Jacek Soplica. Poświęcił się on dla dobra ojczyzny, zrezygnował z życia osobistego. Jako ksiądz Robak działał na Litwie, przygotowywał szlachtę do wspólnej z Napoleonem walki o niepodległość Polski.

„Pan Tadeusz” jest napisany prostym, dostępnym dla wszystkich, ale barwnym i pięknym językiem. Autor chciał, aby jego dzieło „trafiło pod chłopskie strzechy”, żeby przypomniało ludziom o pięknie ich ojczyzny i miłości do niej.