Mit o Labdakidach - streszczenie

W „Mitologii” Jana Parandowskiego można znaleźć wiele mitów zasługujących na miano atrakcyjnych, jednak mi najbardziej podoba się mit o Labdakidach.

Mit ten opowiada o tragicznych losach pewnego rodu, a jego treść można streścić następująco.

Król Teb Lajos usłyszał w Delfach przepowiednię, że zginie z rąk własnego syna. Gdy więc jego żona, Jokasta urodziła potomka, postanowił przekuć mu pięty żelaznymi kolcami i porzucić w górach. Rozkazał służącemu, aby wyniósł dziecko w góry i tam porzucił. Ten jednak nie wykonał rozkazu i przekazał niemowlę pasterzowi, który z kolei oddał je na wychowanie swym władcom, Polibosowi i Meropie. Edyp, bo tak dano na imię dziecku, rósł szczęśliwie na dworze korynckim i nie podejrzewał, że para królewska to jego przybrani rodzice. Z czasem zaczęły do niego dochodzić plotki wiec, aby poznać prawdę, udał się do wyroczni delfickiej. Usłyszał tam straszliwą przepowiednię, iż zabije własnego ojca i ożeni się z matką. Po tych informacjach Edyp utwierdził się w przekonaniu, że Polibos i Merope to jego prawdziwi rodzice. Aby zapobiec spełnieniu się przepowiedni, Edyp opuścił kraj i udał się do Teb. Nie przypuszczał, że udaje się tam, gdzie zrealizuje wyrok losu.

Po drodze spotkał rycerza, z którym się pokłócił i nie zdawał sobie sprawy, że to był jego prawdziwy ojciec – zabił go. Następnie spełniła się druga część przepowiedni. Gdy Edyp doszedł do Teb srożył się tam smok o imieniu Sfinks, straszny potwór o ciel lwa, twarzy i piersi kobiety i skrzydłach ptaka. Porywał on ludzi i rzucał w przepaść, oznajmiwszy, że nie przestanie tego czynić, dopóki ktoś nie rozwiąże jego zagadki. Brzmiała ona następująco: „Co to za zwierzę, obdarzone głosem, które z rana chodzi na czworaka, w południe- na dwóch nogach, a wieczorem- na trzech?”. Edyp rozwiązał zagadkę; chodziło o człowieka, który w dzieciństwie chodzi na czworaka, później na dwóch nogach, a na starość podpiera się laską. Usłyszawszy to, Sfinks rzucił się w przepaść.

Za uwolnienie Teb od strasznego Sfinksa, Edyp otrzymał rękę Jokasty. Oczywiście nie przypuszczał, że ona jest jego matką. Jokasta urodziła mu czworo dzieci: Eteoklesa, Polinejkesa, Antygonę i Ismenę. Niespodziewanie zaraza zaczęła zabijać Tybańczyków. Wróżbita Tyzeriusz oznajmił Edypowi, iż jest to kara za jego ojcobójstwo i kazirodztwo. Zrozpaczony Edyp wykuł sobie oczy i poszedł w świat, by odpokutować swoje winy. Wkrótce umarł. Jokasta powiesiła się.

Władzę na krótko przejął Kreon, a następnie synowie Edypa. Ustalili, że będą sprawować władzę na przemian. Eteokles postanowił pozbawić brata władzy i wypędził go z kraju. Polinejkes schronił się na dworze Agrostasa i ożenił się z jego córką. Wkrótce razem z teściem najechał na Teby, by walczyć o tron. Obaj bracia zginęli podczas walk, a władzę ponownie objął Kreon. Zabronił on pogrzebania ciała Polinejkesa, jednak Antygona zrobiła to, przez co została zamknięta w kamiennej grocie. Później popełniła samobójstwo.

Mit ten jest według mnie atrakcyjny, ponieważ lubię historie tego typu. Historia ta jest dość skomplikowana i to właśnie mi się podoba. Zmusza czytającego do myślenia. Kolejną rzeczą, która spodobała mi się w tym micie to kontakty między ludźmi. Na przykład konflikt między braćmi Eteoklesem i Polinejkesem może uświadomić ludziom, że stosunki między rodzeństwem nie zawsze dobrze się układają. Bardzo spodobało mi się również to, co zrobił służący Lajosa. Zamiast porzucić dziecko w górach oddał je pasterzowi. Moim zdaniem takie działanie było słuszne.

Reasumując, mit ten jest atrakcyjny, ponieważ posiada ciekawą fabułę.