Św. Piotr

Jeden z dwunastu apostołów. Był pierwszym zwierzchnikiem Kościoła chrześcijańskiego. Przed powołaniem przez Pana Jezusa na apostoła mieszkał w Kafarnaum, zajmował się połowem ryb. Według świadectwa Nowego Testamentu wielokrotnie wyróżniany przez Jezusa spośród Jego uczniów. Był zwierzchnikiem gminy chrześcijańskiej w Jerozolimie, a następnie w Rzymie, gdzie współpracował z Pawłem. Tam też zginął śmiercią męczeńską podczas prześladowań chrześcijan za cesarza Nerona.

Jest autorem dwóch listów katolickich czyli powszechnych, z których dowiadujemy się o trudnościach, jakie nękały pierwszych chrześcijan. Piotr jako głowa Kościoła, zachęca do świętości życia i posłuszeństwa. Przypomina, że wszyscy: żywi i zmarli zostali odkupieni drogocenną Krwią Chrystusa. Opisując zstąpienie Chrystusa do szeolu, odpowiada na to samo pytanie, jakie Tesaloniczanie postawili Pawłowi: co będzie z tymi co pomarli? Również zmarłym Chrystus ogłosił dobrą nowinę o zbawieniu. Pierwszy jego list jest skierowany do nowo nawróconych przez św. Pawła Azjatów, Którzy cierpieli na prześladowanie przez pogan. Był on zredagowany pomiędzy wiosną 63 a latem 64 r. u schyłku życia św. Piotra. W swym drugim liście, skierowanym do tych samych ludzi, do których pisał list pierwszy św. Piotr ostrzega przed heretykami i wyjaśnia dlaczego opóźnia się powtórne przyjście Chrystusa Pana. Drugi list został napisany na krótko przed śmiercią, w czasach gdy pogorszyła się sytuacja w małoazjatyckich gminach kościelnych.

Św. Piotr, Apostoł (+ 67). Syn rybaka Jony z Betsaidy Galilejskiej. Nosił imię Szymon. Mieszkał w Kafarnaum. Chrystus powołał go wraz z jego bratem, Andrzejem, na swojego ucznia. W ewangelicznej relacji o ustanowieniu grona Dwunastu otrzymał od Jezusa nowe imię - Piotr. Należał do Jego najbliższego grona. Obecny podczas przemienienia na górze Tabor; składa wyznanie, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga (Mt 16,16 nn); kroczy po wodzie ku Jezusowi; jest przy Nim w Ogrójcu; podczas aresztowania Mistrza broni Go, atakując sługę arcykapłana (J 18,10). Po zmartwychwstaniu Chrystus ukazuje się Piotrowi, przekazując mu władzę pasterską (J 21,15-17). Po Zesłaniu Ducha Świętego wygłasza mowę misyjną do Żydów, stając na czele uczniów i wyznawców Chrystusa. Duszpasterską działalność prowadzi poza Jerozolimą - w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Wędruje do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a potem do Rzymu. Tutaj zakłada gminę chrześcijańską i zostaje jej pierwszym biskupem. Po śmierci Heroda (+44) wrócił do Jerozolimy. W roku 48/49 przewodniczy Soborowi Jerozolimskiemu, po czym wraca do Rzymu. Ewangelie ukazują jego szczególną pozycję w gronie apostołów. Pisma Nowego Testamentu wymieniają go 150 razy. Podczas prześladowania chrześcijan przez Nerona w latach 64-67 św. Piotr zostaje aresztowany i ukrzyżowany głową w dół. Jest autorem dwóch listów należących do Nowego Testamentu. Nad jego grobem wzniesiono w 320 roku kościół, który ostateczną formę przybrał w postaci bazyliki Watykańskiej.

Św. Piotr, pierwszy papież, jest patronem m.in. diecezji w Rzymie, Berlinie, Lozannie; miast: Awinionu, Biecza, Duszników Zdroju, Frankfurtu nad Menem, Genewy, Hamburga, Nantes, Poznania, Rygi, Rzymu, Trzebnicy; a także blacharzy, budowniczych mostów, kowali, kamieniarzy, marynarzy rybaków, zegarmistrzów. Wzywany jako orędownik podczas epilepsji, gorączki, febry, ukąszenia przez węże.

W IKONOGRAFII św. Piotr ukazywany jest w stroju apostoła, jako biskup lub papież w pontyfikalnych szatach.

Było to owego czasu, gdy jeszcze Pan Jezus chodził po niskości tej ziemi.
Szedł sobie raz Pan Jezus ze świętym Piotrem tym szerokim gościńcem od Limanowej ku Porębie, a było to ku końcowi czerwca, gdy ludzie po lakach koszą siano.
Przysiedli dla odpoczynku na polnym kamieniu. Pobok nich pod wierzbą przydrożną leżał kosiarz. Odpoczywał w chłodnym cieniu, a dobywszy z węzełka kawał chleba i sera - pożywał go. Ujrzał to święty Piotr i powiada do Pana Jezusa:
- Panie, godzi się to chleb pożywać leżący? Widzi mi się, że ten człowiek grzeszy.
A Pan Jezus na to:
- Weź kosę i przez ten czas, co chłop odpoczywa, koś za niego trawę.
Ano, nie ma rady, święty Piotr choć postękując wziął kosę i zaczął trawę kosić. A trawy była gęszczyna, że trudno ją było kosą przejąć.
Położył jeden pokos od rowu do rowu i przystanął. Pot rękawem ociera, a ku Panu Jezusowi spoziera.
- Koś dalej! - rzekł Pan Jezus.
Nawrócił święty Piotr i drugi pokos kładzie. A że słońce okrutnie prażyło, to nim do połowy drugiego pokosu doszedł, już się nogi pod nim uginały, a pot tak mu oczy zalał, że mało co światu widział.
Ulitował się nad nim Pan Jezus i skinął ręką, że dość będzie tej roboty. Przyszedł święty Piotr ku Panu swemu, padł jak kłoda na ziemię i mówi:
- O, Panie, ciężka to praca. Niecałe dwa pokosy tylko położyłem, a ledwo żyję.
A Pan Jezus na to:
- Czy nie wart ten człowiek, by leżący jadł? Powiadam ci, Piotrze, wart on więcej jeszcze, wart, by mu ten chleb do ust kładli.
Odpocząwszy trochę Pan Jezus wstał i szedł gościńcem dalej, a święty Piotr też się jako mógł zebrał i podążył za Nim. A gdy przechodził koło odpoczywającego kosiarza, ten ułamał kawałek placka owsianego i dał mu za pomoc w robocie. Schował święty Piotr placek w zanadrze i poszedł.
Idą, idą... idą, idą... aż weszli w chłód leśny i szli miękką ścieżyną wśród młodego gaju. Ptasząt tu było co niemiara: te po gałązkach uwijają się, te z drzewa na drzewo furkają, aż powietrze drży a dzwoni.