Mój osąd Bolesława Chrobrego

„Mój osąd Bolesława Chrobrego.”


Bolesław Chrobry urodził się w 966 lub 977 roku, zaś zmarł 1025. Był dzieckiem Mieszka I i Dobrawy. Jego ojciec w swoim testamencie podzielił ziemie Polskie tak, że Bolesław otrzymał we władanie: gród Poznań, ziemię Śląską, a także Kraków i ziemię krakowską, a pozostałą część państw oddal w ręce swojej żony Ody i dzieci. Panowanie państwem Polskim Chrobry rozpoczął w 992 roku wypędzenia z kraju przyrodnich braci i ich matkę Ody. Dzięki temu nie dopuścił do podzielenia Polski. Początkowo Bolesław kontynuował to, co zaczął jego ojciec, okres ten trwał około 10 lat. W tym czasie zabiegał o polską prowincję kościelną, koronę, a także pogłębił sojusz z cesarstwem i wykorzystał szanse, które pomogły mu zjednać Stolicę Apostolską. Do spełnienia tego celu przyczynił się biskup praski Św. Wojciech. W 996 roku został on przyjęty przez Bolesława w Polsce i uzyskał od niego pomoc w realizacji wyprawy misyjnej do Prus. Zakończyła się ona jednak męczeńską śmiercią Św. Wojciecha. Chrobry wykorzystał ten fakt i wykupił od Prusów jego ciało, przewiózł je do Gniezna i złożył je w tamtejszym kościele jako cenna relikwię. Dzięki temu Polska zyskała własnego męczennika, który został uznany w Rzymie za świętego.
W 1000 roku cesarz Otto III podjął wyprawę do grobu Św. Wojciecha jednak nie było to jego jedynym celem, dla którego odwiedził Polskę, przy okazji zamierzał wprowadzić w życie swoje plany związane z Europą.
Polska wyniosła bardzo dużo korzyści ze Zjazdu Gnieźnieńskiego, w ciągu kilku dni uzgodniono wiele ważnych spraw dla Polski. Oficjalnie zostało potwierdzone stworzenie arcybiskupstw (w Kołobrzegu, Wrocławiu i Krakowie). Chrobry zyskał prawo do mianowania biskupów dzięki temu Kościół Katolicki w Polsce stał się niezależny od Kościołów w innych państwach, podlegał tylko papieżowi.
Otton III uznał Bolesława „godnym królewskiej godności” a na znak tego włożył swoją cesarską koronę na jego głowę. Nazwał go także „ bratem i współpracownikiem cesarstwa” a także „przyjacielem i sprzymierzeńcem narodu rzymskiego.” Do uzyskania korony królewskiej brakowało Chrobremu już tylko sakry papieskiej, której jak na razie nie udało mu się zdobyć.
Otton III umarł 2 lata po Zjeździe Gnieźnieńskim, jego śmierć przekreśliła na zawsze plany zjednoczenia Europy. Jego następcą został nieprzychylny Polsce Henryk II. Bolesław Chrobry jednak w tym czasie rozpoczął nowy etap polityki. Tym razem jego celem były nowe zdobycze terytorialne na zachodzie, południu i wschodzie. Nowy cesarz nie był skłonny uznać wysokiej pozycji Bolesława, więc stosunki polsko-niemieckie zaczęły się ochładzać. Uprzedzając atak niemiecki Chrobry zajął Milsko, Łużyce i Miśnię. W 1003 rozszerzył jeszcze bardziej swoje terytorium, obejmując władzę w Czechach. W końcu wybuchła wojna polsko-niemiecka, która zakończył pokuj w Budziszynie. Mimo zmiennego przebiegu walk udało się Bolesławowi odnieść zwycięstwo. Ważne miejsce w polityce zagranicznej Bolesława Chrobrego zajmowała sprawa ruska, jej celem nie był jednak podbój Rusi, lecz jej podporządkowanie Polsce, a dokładniej oderwanie od sojuszu z Niemcami. Jednak na przeszkodzie Chrobremu stanęło to, że w 1017 roku doszło do sojuszu między Jarosławem mądrym, a cesarzem Henrykiem II. Musiał, więc w 1018 roku znów podjąć wyprawę na Ruś. Odniósł tam spory sukces. Zdobył liczne łupy, zajął grody czerwieńskie, osadził też na tronie kijowskim Świętopełka.
Koronacja Bolesława Chrobrego odbyła się w 1025 roku w katedrze gnieźnieńskiej. Miała ona bardzo duże znaczenie, ponieważ świadczyła o całkowitej niezależności i jedności państwa polskiego, a władcę Polski przedstawiała odtąd jako boskiego pomazańca. Chrobry zmarł w kilka miesięcy po swojej koronacji, był pierwszym królem Polski i pierwszym z dynastii Piastów.
Podsumowując okres panowania Bolesława Chrobrego należy stwierdzić, że prowadził on bardzo aktywną politykę zagraniczną, wzmocnił strukturę państwa, dzięki niemu powstało arcybiskupstwo gnieźnieńskie, zostały zbudowanie liczne grody. Wpłynął on także na uniezależnienie się Kościoła w Polsce. Jednak jego panowanie miało także złe strony m.in. jego działania zbrojne powodowały straty w skarbie państwa, zmniejszenie się liczby wojsk, wyniszczono wiele ziem przez najazdy na Polskę, a także w czasie wojen polsko- niemieckich odłączono od Polski Pomorze.
Tak przedstawiała się sytuacja polityczna za czasów Bolesława Chrobrego jednak ważna też jest sytuacja kulturalna Polski, a także jego stosunek do poddanych. Z jego panowania kobiety uginały się pod ciężarem złotych ozdób, a także rycerze nosili złote ozdoby. Wiarygodne źródła mówią, że Bolesław stosował karę wybijania zębów za łamanie postów, a także surowe represje (kary) mające wytępić cudzołóstwo.
Z całkowitą pewnością można stwierdzić, że Bolesław chrobry miał bardzo duży wpływ na bieg wczesnośredniowiecznej Polski. Potrafił podejmować bardzo trafne decyzje, które później owocowały. Potrafił on walczyć za swój kraj i pozwala mu zaistnieć. Przymiotnik chrobry ma bardzo wiele znaczeń: dzielny, waleczny, mężny, odważny, śmiały, bohaterski, rycerski. Zdecydowanie taki właśnie był pierwszy król Polski i na pewno zasługuje na ten przydomek. Mimo, że potrafił stosować wysokie, surowe i bezlitosne kary nie można zaprzeczyć, że był on na prawdę wielkim człowiekiem. Sam Gall Anonim pisze o nim: „ taka była okazałość rycerska króla Bolesława, a nie mniejsza była jego cnota posłuszeństwa duchowego (...) Boga czcił z największą miłością. Kościół Święty wywyższał i przyozdabiał go królewskimi darami. Miał też pewną wybitna cechę sprawiedliwości i przystępności (...)”
Bolesław był największym wojownikiem swoich czasów, geniuszem wojskowym i talentem politycznym. To dzięki niemu powstało tak silne państwo jak Polska.



BIBLIOGRAFIA:

 Jerzy Wyrozumski- „Historia Polski do roku 1505”
 Encyklopedia multimedialna „Fogra”
 Anna Lisowska- Niepokólczycka- „Bolesław zwany Chrobrym”