Piękno stworzenia świata

Jest siódmy dzień odkąd stworzyłem Ziemię. Nawet nie przypuszczałem, że będzie tu tak pięknie i że wszystko będzie dobre. Leżę właśnie na świeżej, zielonej trawie, która pachnie lekkością, świeżością, tętni życiem, jak wszystko mnie otaczające. Spokojnie zamykam oczy, teraz wiem że mogę odpocząć… czuję jak przeszywa mnie ciepło rozgrzanego słońca, jak jego promienie lekko oplatają mnie. Trwam w przeczuciu spełnienia. Wszystko jest dobre. Spoglądam na błękit nieba, po którym powoli przesuwają się białe, niezwykle tajemniczo miękkie obłoki. Błogi spokój urozmaicają soczyste widoki kwitnących i owocujących drzew. Gdzieś z daleka słychać szum przejrzystego rwącego potoku… zwierzęta mnie otaczające nie czują lęku. Wszystko jest takie jakie zaplanowałem. Rej… dla duszy, dla ciała… w moich uszach rozbrzmiewa śpiew ptaków… trzepot skrzydeł motyla wydaje się tak wyrazisty, że mam wrażenie że osiągnęły one nadzwyczajne wymiary. Otwieram oczy i nie mogę sobie przypomnieć, kiedy zagłębiłem się w tej rozkoszy odpoczynku… nie to tylko złudzenie… po prostu wszystko jest idealne, piękne. Spokój i harmonia, szczęście. Tak czuję tą atmosferę szczęścia, która przepełnia moje serce… wytchnienie przynosi mi chłód letniego cienia panującego pod owym drzewem, drzewem pod którym spoczywam. Nic jednak nie zapiera tchu w moich piersiach tak jak widok człowieka. Są tak podobni do mnie ale z drugiej strony tacy inni. Nie płoszy ich nagość. Nie czują wstydu, lęku. Nie wiedzą czym jest zło… ach wolę o tym nie myśleć. Na niebie złocą się już miliony gwiazd, a góruje nad nimi srebro księżyca. Nawet nie wiem, kiedy się ściemniło. Ach wszystko jest dobre, piękne… wracam… już czas na mnie.