Bohaterowie utworów Stefana Żeromskiego w zderzeniu z brutalnością życia w "Przedwiośniu" i "Ludziach bezdomnych".

Bohaterowie utworów Stefana Żeromskiego w zderzeniu z brutalnością życia



Stefan Żeromski w swych utworach: „Przedwiośnie” oraz „Ludzie bezdomni” ukazuje zwykłych ludzi, którzy starają się poprawić życie innych, będących w jeszcze gorszej sytuacji. W obu powieściach tylko główni bohaterowie są jakby zainteresowani losem zwykłych, biednych ludzi, którzy jako jedyni ponoszą ciężar złych decyzji i postępowania ludzi z wyższych klas społeczeństwa.
W „Ludziach bezdomnych” głównym bohaterem jest doktor Tomasz Judym- człowiek o wzniosłych ideałach, wrażliwy na krzywdę ludzką w pewnym sensie altruista. Jest osoba trochę zagubiona, poszukuje swojej drogi życiowej. Pierwszy przejaw altruizmu Judym pokazuje na zebraniu lekarzy, gdzie wygłasza swój pogląd na temat pomocy ludziom biedniejszym w sprawach higieny i opieki lekarskiej. Spotyka się z sprzeciwem innych lekarzy w prawdę mówiąc zostaje wyśmiany.
Z następną porażka spotyka się już w Cisach gdzie pełni urząd lekarza. Chciał osuszyć staw, który zagrażał życiu ludzi i był przyczyna ich chorób, jednak mu się nie udało i został zmuszony do ucieczki z tego miejsca. Znów został poszukiwaczem swego losu, wówczas na drodze staną mu inżynier Korzecki, który można powiedzieć, że pokierował dalszymi losami Tomasza. Postać Judyma jest bardzo skomplikowana, ponieważ on sam nie wie dokładnie, czego szuka w życiu. O tym, co jest najważniejsze dla niego dowiadujemy się w ostatnim rozdziale.
Właśnie wtedy, gdy jest już blisko do szczęścia rodzinnego. W momencie wyboru między ukochaną życia- Joasia i szczęściem bez poszukiwań a ciągłym życiem dla innych i pomocy biednym Judym właśnie decyduje się na pomoc społeczeństwu. Odrzuca Joasie, dlatego, że uważa, iż szczęście rodzinne będzie mu przeszkadzało w pomaganiu ubogim i prześladowanym przez los. Postać ta nie pozwala sobie na spokojne życie. Tomasz Judym jest bardzo wrażliwy, ale mimo wątpliwości podejmuje decyzje i ofiarowuje to, co najważniejsze- swój dom. Jest buntownikiem, który chce zmienić świat poświęcając siebie. Jego życie to ciągła walka z chorobami, biedą, która jest jak walka z wiatrakami. W końcu zostaję sam bez żadnego wsparcia osoby kochającej.
„Przedwiośnie” jest powieścią o dorastaniu Cezarego Baryki. Poznajemy go od narodzin i śledzimy jego poczynania. W dzieciństwie był obdarzony troskliwa opieką rodziców, pobierał nauki od najlepszych najdroższych nauczycieli. W momencie wybuchu I wojny światowej ojciec Cezarego, z którym łączyły go szczególne relacje idzie do wojska, wtedy bohater zostaje pod opieką matki.
Zdarzają się pierwsze psoty i rozboje, zaczyna tracić kontakt z matka i w ogóle jej nie słucha. Robi, co mu się podoba, zostaje panem sytuacji. Zafascynowany rewolucja zostaje wyrzucony ze szkoły za pobicie dyrektora. Jednak po jakimś czasie dostrzega swoje błędy zwłaszcza w stosunku do matki, która stara się jak może by synowi niczego nie brakowało. Czuje się zawstydzony swymi poczynaniami. Niedługo później jego matka umiera i Cezary zostaje sam.
Po rzezi Ormian Cezary został zmuszony do zakopywania ciał, wówczas dostrzegł tragiczne skutki rewolucji. Niedługo potem a dziwnych okolicznościach spotkał ojca, z którym wyruszył do Polski w poszukiwaniu szklanych domów. W drodze ojciec umiera i młody Baryka pozostaje sierotą. Kiedy rozwiewa się mit o szklanych domach, Cezary podchodzi ostrożnie do wszystkich ideologii z którymi się spotyka. Z dystansem podchodzi do programu reform Gajowca jak i do poglądów komunistyczny Lulka. Ważnym czynnikiem kształtującym bohatera jest miłość, dlatego doświadczenia z Nawłci gdzie był obiektem westchnień trzech kobiet: Laury, Karoliny, Wandy zaważyły na jego życiu. Pokazał, że jest tak samo nieobliczalny i lekkomyślny, jaki był wcześniej pod wpływem rewolucji. Ostatnia scena pokazuje nam, że Cezary nie potrafił, wybrac swojej drogi życiowej, bo mimo tego, że uczestniczył w manifestacji to jednak był zupełnie oddzielnie od reszty tłumu i kierował się zupełnie innymi pobudkami- było to spowodowane spotkaniem z Laurą, która zakończyła znajomość z Cezarym w momencie, gdy on liczył na zupełnie inny przebieg sytuacji.
Jak widzimy obie postacie wykreowane przez Żeromskiego to: patrioci i ludzie wrażliwi na krzywdę społeczną. Tomasz Judym Tak samo jak Cezary Baryka nie potrafili znaleźć miejsca dla siebie i nie umieli odnaleźć się. Spotykali się bardzo często z przeciwnościami losu i wstrętną brutalnością życia, która była nieunikniona. Uważam, że każdy z bohaterów walczył na swój sposób z własnymi problemami potrafili jakoś je zażegnać w lepszy czy gorszy sposób.