Które z państw w okresie 20 lecia wojennego prowadziło najbardziej agresywna polityke wobec Polski.

Okres, obejmujący lata tuż po kongresie wiedeńskim, którego akt końcowy podpisano 9 VI 1815 roku, aż do początku pierwszej wojny światowej ( rok 1914), był okresem niezwykle trudnym dla Polaków. Borykali się oni z wieloma problemami. Największym z nich był niewątpliwie problem niewoli narodowej. W XIX w. nasza ojczyzna znalazła się pod zaborami: rosyjskim, pruskim i niemieckim. Polska znalazła się w bardzo trudnej sytuacji gospodarczej, ekonomicznej i politycznej. Trzech zaborców postanowiło w sposób okrutny i bezwzględny rozprawić się z Polską raz na zawsze. Jak wiadomo, gdy Polska znalazła się pod zaborami, próbowano za wszelką cenę odzyskać niepodległość i uwolnić się spod jarzma zaborców. Najciężej mieli Polacy, mieszkający w zaborze rosyjskim, ponieważ to Rosja prowadziła najbardziej agresywna politykę wobec Polski , godząc przede wszystkim w oświatę i życie kulturalne społeczeństwa polskiego. Nasi rodacy pragnęli odzyskać niepodległość i utworzyć suwerenne państwo. Polacy podejmowali swoje działania zarówno na ziemiach trzech zaborów (austriackiego - Galicja i od 1846r. Kraków wraz z okręgiem, który po upadku powstania krakowskiego został wcielony do Austrii; pruskiego - Wielkie Księstwo Poznańskie, Pomorze Gdańskie i Górny Śląsk; rosyjskiego - Królestwo Polskie i Kresy), jak i na emigracji, np. we Francji, Anglii czy Hiszpanii. W tym właśnie okresie doszło do wielu powstań narodowych, m. in. powstania listopadowego, krakowskiego czy styczniowego oraz do powstania tajnych organizacji i stowarzyszeń.
Polityka Rosji wobec Polaków od zakończenia obrad Kongresu Wiedeńskiego do upadku powstania styczniowego zmieniała się co do sposobów jej prowadzenia i wielkości użytych środków, ale zawsze miała jeden, główny cel: trwałe przyłączenie ziem porozbiorowych , również polityka zaborcy wywarła ogromny wpływ zarówno na sytuację gospodarczą jak i społeczną narodu polskiego.

W latach 1815 do 1830 (a więc do wybuchu powstania listopadowego) można mówić o pewnej autonomii Polaków, szczególnie pod zaborami rosyjskimi. Istniało Królestwo Polskie posiadające własny sejm, senat, armię oraz skarb. Dozwolone były pewne formy polskiej aktywności kulturalnej, działały Uniwersytet Wileński i Warszawski. Konstytucja, mimo, że nagminnie łamana przez księcia Konstantego, była aktem prawnym dającym przynajmniej pewne wolności i prawa ludności.
Metody, którymi chciano osiągnąć wskazane wcześniej cele były bardzo różne. Stosowano na przemian politykę ustępstw i nadawania autonomii z terrorem oraz walką z wszelkimi przejawami polskości.ale mimo to Rosja wobec Polaków w Kongresówce skłócała między sobą obozy patriotyczne nagminne były wywózki na Sybir (szczególnie po powstaniu styczniowym), konfiskaty mienia „niepokornych” czy walka z Kościołem Katolickim jako ostoją polskości są tylko niewielkim wycinkiem metod stosowanych przez Rosjan na Polakach. Nadawanie wysokich stanowisk w administracji Królestwa lojalnym wobec caratu Polakom (np. osoby Aleksandra Wielopolskiego i Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego) i zacieranie w ten sposób relacji wróg-przyjaciel w społeczeństwie stanowiło także częstą technikę władz rosyjskich. Powszechne wynaradawianie, zamykanie szkół polskich, wprowadzenie jako urzędowego języka rosyjskiego miały pomóc Rosjanom w dziele podporządkowywania sobie Polaków. Represje i agresywna polityka caratu wobec Polski były widoczne szczególnie po upadku powstań: listopadowego i styczniowego. Zlikwidowanie Królestwa Polskiego, wprowadzenie stanu wojennego i pacyfikacja dworów szlacheckich były przeprowadzone właśnie po zrywach narodowo-wyzwoleńczych. .
Również życie Polaków pod agresywną polityką pod zaborem rosyjskim miało duzy wpływ na literaturę polską, to wtedy powstały takie dzieła jak Pan Tadeusz, czy mazurki Chopina.