Wizja poety i poezji w "Nie-Boskiej komedii" Krasińskiego.

W "Nie boskiej komedii" poezja została przedstawiona jako ideał, niestety nie pasujący do ziemskiej rzeczywistości. Nie jest ona możliwa do ujęcia w słowa, dlatego poeta, który zechce ją w ten sposób dostosować do ziemskich realiów poniesie klęskę- stanie się twórcą przeklętym. Natomiast błogosławionym będzie ten, kto zamieni swoje życie w poezję.

Krasiński zachowuje ironiczny dystans do wielkości poety, jego mocy porównywalnej do boskiej. (owym podważeniem mocy poety jest użycie wyrazu "niby"):

"... co ujrzysz jest twoim...niebo jest twoje. Chwale twojej niby nic nie zrówna..."

Autor zauważa w poecie nie tylko pierwiastki boskie, ale i szatańskie:

"...czarcie maleńki, czemuś tak podobny do aniołka..."

Ukazuje sprzeczność tkwiącą w poecie, jego poezji, z jednej strony doskonałość idei, wielką moc stwórczą, władzę nad ludzkimi uczuciami z drugiej jednak niedoskonałość życia, ludzką ułomność.

Poezja jest zbyt idealna jak na ziemskie realia, ale każda próba jej ograniczenia niesie ze sobą klęskę, cierpienie, jest przyczyną tragedii. Poeta, jako człowiek różniący się od innych wrażliwością, innym postrzeganiem rzeczywistości, stwarza sobie własny, idealny świat. Jednak kiedy granica między nim a światem rzeczywistym się zatrze, skutki mogą być fatalne- człowiek postrzegany jest jako obłąkany, "bez piątej klepki".
"Krasiński krytykuje poezję, która nie pochodzi "z głębi serca, której treść różni się od własnych poglądów i myśli poety. Uważa, że taka "fałszywa poezja" może stać się klątwą, ponieważ okazując wartości fikcyjne doprowadza do lekceważenia wartości rzeczywistych. Według niego celem poezji jest nie tylko odzwierciedlenie uczuć, ale także rozsławienie poety. Jednak stanie się to tylko wtedy, kiedy będzie to "prawdziwy poeta", obdarzony darem poezji i przedstawiający swoje myśli.

Jednocześnie istotą poezji jest uśmiercenie jej twórcy. Zauważyła to Maria wypowiadając na łożu śmierci te oto słowa:

"...Kto jest poetą, ten nie żyje długo..."

I rzeczywiście- wszyscy poeci umarli: hrabia Henryk, Maria i Orcio. Hrabia dostrzegł tę destrukcyjną cechę poezji dopiero w momencie śmierci:

"...Poezjo, bądź mi przeklęta!..."