Tren IX - Jan Kochanowski

Ma charakter refleksyjno filozoficzny. Pojawia się pojęcie mądrości. Następnie rozrachunek z filozofią stoicką. Tren jest apostrofą do mądrości. Na końcu utworu pojawia się bolesne wyznanie poety, mędrca. Tren ma formę ironicznej pochwały stoickiej mądrości, która czyni z człowieka istotę nieczuła jak kamień. Ironia jest zasygnalizowana, przez: „jeśli prawdziwie mienię”. W dalszej części utworu pojawiają się elementy filozofii stoickiej, w które kiedyś wierzył autor, jednak zaraz mówi o nich z ironia. Twierdził, iż filozofia stoicka śmierci się nie boi. Mądrość powinna spowodować, że człowiek jest odporny na ból, rządzę, cierpienie, emocje. Człowiek nie powinien bać się śmierci. Z dystansem powinien podchodzić zarówno do szczęścia jak i nieszczęścia. Na końcu utworu autor podważa prawdy filozofii stoickiej. Twierdzi, iż mądrość nie jest w sranie przezwyciężyć cierpienia. Mędrzec mówi o sobie jako o człowieku nieszczęśliwym, który całe życie poświecił na zgłębianie mądrości. Cały czas dążył by być mędrcem. Kiedy wydawało mu się, iż cel jest blisko, został zrzucony ze schodów mądrości. Mądrość nie uchroniła go przed cierpieniem. Cierpi jak inni wielcy ludzie. Poeta okazała się bezbronny wobec tragedii jaka go spotkała. W tym trenie pojawia się motyw mozolnego wspinania się po schodach natychmiastowego spadku. Ten utwór jest przykładem polemiki z przekonaniami autora.