„Dla Kafki świat i człowiek to dwie niemożliwe do pogodzenia strony jednego zjawiska, jakim jest istnienie”

Labirynt w mitologii jest siecią ciemnych i ciasnych korytarzy. Jest to miejsce tajemnicze, pełne grozy i napawające strachem. W jego centrum czai się potwór, do którego śmiałek musi dotrzeć, by go zgładzić.
Tak jak ów zuchwalec błądzi w labiryncie Józef K w utworze „Proces” F. Kafki. W przeciwieństwie do mitologicznych bohaterów został do labiryntu wepchnięty. Nie posiada pomocnej nici Ariadny, a żaden podstęp nie pomoże mu zniszczyć potwora. Bohater jest osaczony, nie ma możliwości wyboru, a jego decyzje nie mogą zmienić kolei losu. Każdy człowiek ma prawo do wolności, to prawo stanowi podstawową przesłankę sensu istnienia. W momencie, gdy wolność zostanie mu odebrana a tym samym utraci on możliwość dokonywania wyboru, czuje się jak osoba wtrącona do labiryntu – ciasnego brudnego, a co najważniejsze- pozbawionego wyjścia. Błądzeniem wśród ciemnych, brudnych i ciasnych korytarzy państwa-labiryntu możemy nazwać życie ludzi w kraju o systemie totalitarnym.
„Proces” F. Kafki przepowiada wtłoczenie ludzi w system biurokracji w totalitaryzmie, ich przyszłą bezsilność, strach i zagubienie. Przedstawia pracę istotnego aparatu administracji-sądownictwa jako bezużyteczną, absurdalną, wrogą człowiekowi. Utwór ten porusza także zagadnienia egzystencjalne- los człowieka skazanego na klęskę, bez możliwości ucieczki od z góry wyznaczonego mu losu.
W utworze tym spotykamy się z substytutem labiryntu i uczuciami jakie towarzyszą błądzeniu w nim. Józef K. udał się na przesłuchanie. Znalazł już podany adres. Zastanawiał się chwilę gdzie dokładnie ma iść, gdyż nie podano mu numeru pokoju. Wreszcie wybrał jedną klatkę schodową z czterech i wejścia na inne podwórze. Bohater szuka, błądzi w poszukiwaniu sali przesłuchań, brakuje mu niezbędnych informacji.... Aby znaleźć odpowiedni pokój pukał do każdego, pytając się o wymyślonego stolarza, by móc zaglądać do poszczególnych pomieszczeń. Pukając, swoim sposobem, do drzwi jednego z wielu pokoi został zaproszony przez jakąś kobietę do małego pomieszczenia o niskim suficie. Jest to kolejna przestrzeń w jakiej znalazł się Józef –niezrozumiała, powodująca zmieszanie i dezorientację. Mały chłopiec trzymając K za rękę zaprowadził go dalej, do sąsiedniego, zatłoczonego, ciasnego, i dusznego pomieszczenia. Kolejnym dowodem na przebywanie bohatera w labiryncie jest znalezienie się twarzą w twarz z potworem- wrogim tłumem ludzi- murem nie do przebicia- granicą nie do przejścia- drogą bez wyjścia.
W utworze F. Kafki pod tytułem „Proces” człowiek jest całkowicie podporządkowany, w ręcz ubezwłasnowolniony przez otaczający go bezwzględny aparat władzy. Żadna z podjętych przez Józefa K decyzji, ani o krok nie przybliża go do wyjaśnienia sedna toczącego się przeciw niemu absurdalnemu procesowi. Towarzyszy mu, zagubionemu w labiryncie biurokracji: niepewność, obawa przed zagubieniem, niezrozumienie przyczyn dla których w nim przebywa. Błądzi w nim ze świadomością, że gdzieś daleko, poza nim toczą się sprawy, na które nie ma wpływu, a które prowadzą go do nieuchronnego końca- egzekucji bez odczytania wyroku. Nie do pogodzenia zatem jest świat totalitaryzmu, gdzie przestrzenią człowieka jest niekończący się labirynt, z istotą natury ludzkiej.