„Los jej wróg” - interpretacja wiersza Anny Piwkowskiej

Autorka wiersza pt. „Jokasta” Anna Piwkowska jest współczesną poetką. Jej utwory odwołują się do mitologii i arcydzieł literatury. „Jokasta” jest krótkim, bogatym w środki artystyczne wierszem. Pisarka odwołuje się do literatury antycznej i świadomie używa heksametru - tak charakterystycznego w starożytnym piśmiennictwie.

Postać Jokasty jest nawiązaniem do utworu Sokratesa pt. „Król Edyp”. Jest ona osobą mówiącą w wierszu. Jej słowa są formą usprawiedliwienia popełnionego czynu. Adresat utworu może odebrać go jako list pożegnalny od zrozpaczonej żony, matki.

Jokasta nie może żyć dalej ze świadomością popełnionego grzechu i odbiera sobie życie. Tragizm kobiety podkreślają liczne porównania:

„Oszałałam Edypie, jak gdybym umarła”
„krew (...) jak czarne ptaszysko”
„strach kwitnie jak krzew”

Poetka używa również ciekawych epitetów, np.:
„piasek gorący, płynny”
„wybuch ciemnej trwogi”
„ciepłą od snu pościel”

W wierszu można wyróżnić także personifikację:
„krew krzycząca pod czaszką”
i kontaminację:
„upał dzwoni w uszach”

Anna Piwkowska dzięki kilkakrotnym powtórzeniom w pełni oddaje uczucia towarzyszące bohaterce. Słowo „strach” powtarzające się ukazuje beznadziejną sytuację Jokasty:

„Ta belka pod sufitem jest trochę za nisko. I ten strach, by nie dotknąć palcami podłogi”
„Twój strach cię gnał”
„Jego strach (...) pchnął go w piach”
„Z twym strachem się kochałam, twoim strachem żyłam. Strach naszym wspólnym dzieciom (...) kwitnie w żyłach”

Zrozpaczona bohaterka decyduje się na pętlę, która jest symbolem śmierci i upadku. Jej słowa:

„Ta pętla jest jedyną ucieczką z tej matni” wyrażają ból z poniesionej klęski, nie chce dalej żyć z tak wielkim grzechem na sumieniu. Nie widzi dla siebie przyszłości na tym padole. Boi się konsekwencji jakim musiałaby stawić czoło. Sądzi, że swoją śmiercią odkupi winy i przerwie nieszczęście jakie sprowadziła na rodzinę.

Wyliczenie występujące na końcu wiersza jest podpisem samobójczyni świadomej tragizmu:
„Martwe ciało kochanki, babki, żony, matki”

W utworze widoczne są również rymy.

Poetka pragnie uświadomić nam jak okrutny może być los, ile nieszczęścia i bólu może przynieść. Uczucia bohaterki ukazuje po mistrzowsku, a słowa w wierszu z łatwością trafiają do czytelników i zmuszają go do przemyśleń.