Indywidualizm i samotność bohatera romantycznego w poznanych utworach

Romantyzm w polskiej literaturze był epoka bardzo ściśle związaną z historią. W tym czasie Polska jako samodzielne państwo nie istniała. Królestwo Polskie z Carem Aleksandrem jako władcą było namiastką ojczyzny, natomiast panujący początkowo liberalizm zanikał, a zastępował go ucisk prawdziwa niewola kraju.
W pamięci świeże były jeszcze nadzieje związane z napoleonem i bolesne rozczarowanie po jego klęsce. Wyrosło młode pokolenie pełne nienawiści do zaborcy i pełne nowych sił do walki. Ideologia romantyzmu natrafiła na podatny grunt. Przecież podkreślała wiarę, siłę i uczucia, przypisywała wielkie możliwości nawet jednostce, którą nie uznawano za część społeczeństwa. Dlatego w romantyzmie rozpowszechnił się kult indywidualizmu. Bohater romantyczny to postać wybitna, nietuzinkowa, wielka indywidualność, która jest typem samotnika.
Powodów samotności było wiele, ale przede wszystkim nieszczęśliwa miłość. Gustaw („Dziady IV”) jest samotny, został opuszczony przez ukochaną, która poślubiła innego, ale takrze dlatego, że nikt nie potrafi zrozumieć rozmiaru jego uczuć. Samotność Gustawa wydaje się niemieć końca- samobójstwo nie tylko nie oznacza kresu cierpień, ale wręcz je wzmaga. Na podobną chorobę cierpi również Kordian w utworze J. Słowackiego, który ogarnięty”chorobą wieku”, nie mogąc znaleść szczęścia w miłości Laury, decyduje się na samobójstwo.
Bohaterowie romantyczni są często skazani na samotność, ale nierzadko sami się na nią decydują. Samotność wybiera Konrad Wallenrod, tytułowy bohater powieści poetyckiej A. Mickiewicza. Porzuca ukochaną i kraj rodzinny, aby wykonać dwuznaczną moralnie misje wyniszczenia zakonu krzyżackiego. Tu o samotności bohatera zadecydował również jego indywidualizm. Tragizm bohatera wynika nie tylko ze świadomości o nieuchronnej śmierci, ale i z doświadczonej samotności. Z powodu samotności cierpi Konrad(„Dziady II”), ale również i on w jakimś sensie ją wybiera. Wynosi się ponad zwykłych ludzi, rości sobie prawo do władania ludzkimi duszami, rywalizuje z Bogiem, a nawet uważa się za lepszego od Niego.
Samotnym wygnańcem z ojczyzny dręczonym pamięcią o przeszłości jest bohater Sonetów Krymskich A. Mickiewicza, określony jako pielgrzym zafascynowany krajem, który zwiedza, ale jednocześnie czuje się w nim obco i samotnie.
Podsumowując moja wypowiedź samotność jest jednym z posiadanych doświadczeń człowieka. Pomimo tego, że często uciekamy przed nią to i tak każdy z nas jej doświadczył.
Z drugiej strony jednak to w samotności człowiek potrafi się zmierzyć sam ze sobą. To dlatego bohaterowie romantyczni działali sami, bowiem zwykła gromada ludzi nie była by w stanie ich zrozumieć. Dlatego samotność i indywidualizm były tak popularne w epoce romantycznej