Wizja cierpienia - Trumna jesionowa i Tren VII

Tren Jana Kochanowskiego oraz wiersz Władysława Broniewskiego pt. „Trumna jesionowa” ukazują cierpienie ojca po śmierci ukochanej córki. Jest ono bardzo duże, ponieważ utracili najbliższe sercu osoby. Oboje nie mogą pogodzić się z tym co się stało.
Jan Kochanowski wyraża swój wielki żal, smutek i rozpacz. Ubiory Urszulki przypominają mu jej śmierć oraz to, że już nigdy się w nie nie ubierze. Poeta rozpoczyna tren apostrofą do ubiorów zmarłej córeczki. Nazywa jej śmierć snem żelaznym, twardym, nieprzespanym. Rozpamiętuje osobę Urszulki w związku z nadziejami jakie żywił wobec niej. Ojciec wpada w głęboką depresję po utracie córki, swej ukochanej córki. Jest zrozpaczony i załamany tą sytuacją. Traci nadzieję na lepsze jutro. Urszulka była dla niego całym światem. Dla niej żył, dzięki niej tworzył. Była sensem jego życia. A teraz, Dom bez niej jest pusty. Kochanowski wyraża swoją rezygnację z życia i pesymistyczne nastawienie do dalszego działania. Inaczej wyobrażał sobie pogrzeb swojego ukochanego dziecka. Tymczasem Urszulka została pochowana w skromnej trumnie, w lichej sukience. Kochanowski zdawał sobie sprawę z tego, że już nigdy jej nie zobaczy, ale nie umiał się z tym pogodzić. Myślenie o tym sprawiało mu wielki ból. Stracił nadzieję na szczęśliwe życie bez córki.
Władysław Broniewski w wierszu Pt. „Trumna jesionowa”, podobnie jak Kochanowski ukazuje ból po stracie córki. Ma w sobie tyle łez, że mógłby nimi obdzielić cały świat. Pragnie aby córka wróciła jeszcze na chwilę. Lecz pozostało mu tylko wspomnienie po niej. Przypomina sobie wspólne wyjazdy po terenach Kielecczyzny, do Ojcowa, Krakowa, Gdańska, przeżyte przygody, wspólne plany na przyszłość. Jest mu bardzo źle, ale mimo tego postanawia nie poddać się. Refleksje poety są pełne żalu i smutku. Wspomnienia nakazują jego pamięci wracać myślami w przeszłość i nieustannie odrzucać ból spowodowany jej śmiercią. Broniewski tak jak Kochanowski posługuje się apostrofą. Jest ona skierowana do zmarłej córki, aby towarzyszyła mu we wspomnieniach o wspólnie przeżytych chwilach. Ojciec czuje się osamotniony, nie ma się z kim dzielić swoimi myślami.
Obydwa utwory ukazują cierpienie ojca. Jest ono tak samo wielkie, ponieważ utrata dziecka jest jedną z najboleśniejszych rzeczy, która może przytrafić się rodzicom. Kochanowski rozpacza nad tym, że Urszulka nie będzie mogła już nigdy ujrzeć świata, rozwijać się. Miała bowiem świetlaną przyszłość. Natomiast Broniewski ubolewa nad tym, że już nigdy nie będzie mógł przebywać ze swoją córką, jeździć z nią na wycieczki po Polsce. Kochanowski patrzy na swój dalszy los pesymistycznie, a Broniewski postanawia nie poddawać się, żyć dalej z nadzieją, że kiedyś spotka się jeszcze z ukochaną córeczką.