Współcześni ludzie zwykli i niezwykli

Ludzie. Bliscy, dalsi, znajomi, nieznajomi. Ci, mijani przez lata na drodze do szkoły. Pani ze sklepu. Sympatie i antypatie. Zwykli i niezwykli. Czasem zupełnie przypadkowi. Wszyscy oni zostawiają w nas ślady. Niektórzy niezauważalne, widoczne dopiero pod światło, inni...
Nie zawsze rany i blizny. Ślady, tropy... Czasem dokądś prowadzą.
Myśli. Dotknięcia. Nie zawsze to dotyk meduzy – parzący, nieufny. Czasem błysk światła w oczach, zrozumienie. Akceptacja, która bliskim niezwyczajna czemuś...
Chwilki, drobiażdżki, pozornie nieważne. Ślady ciepła, uśmiechy.
Każdy człowiek ma swoich zwykłych i niezwykłych ludzi, swoje autorytety i ludzi, z których się śmieje i wręcz nie toleruje. Autorytetem może być mama, babcia albo jakiś sportowiec. Jednym z autorytetów Polaków i całego świata był Ojciec Święty Jan Paweł II. Był to człowiek najbardziej niezwykły z niezwykłych pełen Bożej miłości, człowiek, który umiłował wszystkich ludzi. Wiemy, że każdy człowiek może stać się takim niezwykłym autorytetem. Ludzie pokazali swe uczucia po śmierci Papieża. Pojawiały się one w mediach, na ulicach, w kościołach, na placach - postacie będące "lokalnymi" autorytetami, które swym postępowaniem wyznaczały pewną poprzeczkę zachowania. Byli to m.in.: dziennikarze (J. Pałasiński z TVN, P. Kraśko z TVP), księża oglądani w telewizji (kard. Macharski, ojciec Hejmo), księża spotykani na żywo, na procesjach, na mszach (proboszcze w kościołach, biskupi poszczególnych miast: w tym, kard. Macharski), zwykli ludzie-niezwykli przywódcy (ktoś, kto zaczynał śpiewać, spontanicznie układał krzyż na asfalcie, wyrywał się ze szkoły na parę dni i jechał do Rzymu; ktoś, kto zamiast normalnie pracować uzewnętrzniał swe uczucia i chciał przeżywać te wydarzenia wspólnie z innymi, odbyć takie grupowe rekolekcje), też sportowcy i kibice (np. piłkarze, prezesi klubów z Krakowa; a przede wszystkim ten kibic, który wyszedł na murawę i rozmawiał wówczas z sędzią). W pewnej skali każdy stał się autorytetem dla drugiego człowieka.
Można pisać o piosenkarzach, aktorach i malarzach, że są niezwykli, ale niezwykłość nie polega na pokazaniu siebie w telewizji czy w galerii, byciu sławnym, pięknym i cudownym oraz na rozdawaniu autografów. Niezwykła jest matka samotnie wychowująca dzieci, opiekunka w Domu Dziecka, pielęgniarka w Domu Starców. Właśnie tacy ludzie zasługują na miano niezwykłych. Taka zwykła, szara kobieta wsiadająca z zakupami do autobusu ze zniszczoną, zmęczoną twarzą. Pani z Domu Dziecka, która opiekuje się 40 maluchami i kocha je wszystkie jak swoje, patrzy jak robią pierwsze kroki, dorastają a później pomaga im znaleźć dom. Ludzie, którzy adoptują chore dzieci, zakładają Rodzinne Domy Dziecka, prowadzą rehabilitacje, nauczyciele, policjanci i lekarze.
Tacy na pozór zwykli, szarzy, zmęczeni ludzie robią dla świata bardzo dużo i bez nich życie byłoby bardzo ciężkie. Bardzo często zaniedbują swoje życie i biegną na pomoc innym bardziej potrzebującym. Świat nie docenia ich starań wciąż mówi się o nowym filmie czy piosence a dużo ważniejsza jest nawet sąsiedzka szczera pomoc. Ludźmi niezwykłymi są jak najbardziej zwykli ludzie a nie ci wycięci z kolorowych gazet.