Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe

SPIS TREŚCI


I. Wprowadzenie
II. Historia :
Kaliskiego Okręgu – Carskiego Rosyjskiego Towarzystwa Ratowania Tonących
Ratownictwa Wodnego na świecie
Międzynarodowej Federacji Ratownictwa Wodnego ILS
Ratownictwa Wodnego w Polsce
III. Obowiązki i uprawnienia
IV. Członkowie, zarządy
V. Statut
Postanowienia ogólne – Rozdział I
Cele i sposoby działania – Rozdział II
VI. Regulamin Zarządu Głównego




I. WPROWADZENIEMisją WOPR jest zmniejszenie liczby osób tonących, a celem strategicznym - organizowanie pomocy oraz ratowanie życia lub zdrowia osób na wodach. W – WYCHOWUJEO - ORGANIZUJEP - POMAGAR - RATUJE CELE WOPRinaczej : zasada 3 x P P REWENCJAP ŁYWANIEP OMOC
WOPR liczy około 60 tysięcy członków, w tym ponad 52 tysiące to ratownicy: od stopnia młodszego ratownika poprzez ratownika, starszego ratownika, instruktora do stopnia instruktora-wykładowcy. Struktury organizacyjne WOPR stworzone zostały zgodnie z podziałem administracyjnym kraju w miejscach, gdzie istnieje taka potrzeba, gdzie są wody ogólnie dostępne, kąpieliska i pływalnie mając na względzie art. 54 ust. 2 ustawy o kulturze fizycznej który stanowi, że "zapewnienie bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się w miejscach wyznaczonych oraz uprawiających sporty wodne należy do osób prawnych i fizycznych prowadzących nad wodą działalność w tym zakresie oraz do organów administracji rządowej i właściwych terytorialnie gmin". W powiatach i gminach pojawia się WOPR zgodnie z oczekiwaniami władz oraz administracji państwowej i samorządowej, w tym ochrony cywilnej w celu działaniu na rzecz bezpieczeństwa na wodach. WOPR posiada jednostki z osobowością prawną na szczeblu wojewódzkim i w części powiatowym (rejonowym obejmującym kilka powiatów), w ramach których działa wiele setek drużyn, zatrudnia pracowników administracyjnych, ratowników i szkoleniowców. WOPR opiera się przede wszystkim na działalności społecznej, członkowie pracują na rzecz organizacji ponad 1 200 000 godzin rocznie (średnio po 20 h na osobę). Do WOPR zgłaszają się szerokie rzesze młodzieży, z której najsprawniejsi, najbardziej odpowiedzialni i zaangażowani zostają ratownikami wodnymi, pozostali doskonalą swoje umiejętności pływackie, mają szansę uprawiania sportu i rekreacji ruchowej. Wymagania stawiane, tym którzy chcą realizować się w WOPR, są wysokie i precyzyjne:MŁODSZY RATOWNIK WOPR - powinien wiedzieć;RATOWNIK WOPR - powinien wiedzieć i umieć;STARSZY RATOWNIK WOPR - powinien wiedzieć, umieć i kierować;INSTRUKTOR WOPR - powinien wiedzieć, umieć, kierować i nauczyć. WOPR jest wiodącą organizacją pozarządową zajmującą się ratownictwem wodnym, zdolną do zabezpieczania obiektów rekreacyjnych i sportowych, która działa na mocy Ustawy o kulturze fizycznej z dnia 18 stycznia 1996 r. W art. 55 ust. 2 niniejsza ustawa zawiera zapis: "Organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub narażone są na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na wodach, należy w szczególności do Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (...)".WOPR realizuje swój cel strategiczny na wiele sposobów, w tym organizując wodną służbę ratowniczą. Ratownicy WOPR angażują się w przedsięwzięcia na rzecz ochrony środowiska naturalnego, w szczególności wodnego. Programowanie i prowadzenie profilaktycznej działalności w zakresie bezpieczeństwa na wodach i ochrony środowiska wodnego pozwala kreować nową jakość korzystania z wód. Eksperci WOPR są przygotowani do ujawniania zagrożeń bezpieczeństwa osób pływających i kąpiących się oraz występowania do właściwych podmiotów o usunięcie zagrożeń lub wstrzymanie eksploatacji obiektów oraz urządzeń wypoczynkowych, sportowych, rekreacyjnych i turystycznych położonych nad wodą, a także do wydawania ekspertyz i opinii w zakresie bezpieczeństwa wodnego.Do istotnych możliwości WOPR należy dokonywanie przeglądów kąpielisk i pływalni oraz wskazywanie zagrożeń na obiektach lub w urządzeniach. Prowadzone szkolenia specjalistyczne z zakresu ratownictwa wodnego i doskonalenie umiejętności ratowniczych a dalej określanie uprawnień do prowadzenia działań ratowniczych oraz nadawanie stopni, w zależności od posiadanych kwalifikacji, stanowi gwarancję dobrego przygotowania kadry WOPR. Nauczanie i doskonalenie umiejętności pływania jest elementem szerokiej profilaktyki realizowanej przede wszystkim w środowisku dzieci i młodzieży, a funkcji egzaminowania i wydawania dokumentów (dyplomy, karty pływackie) oraz odznak potwierdzających umiejętność pływania nie sposób przecenić. WOPR inicjuje i podejmuje prace badawcze w zakresie bezpieczeństwa na wodach, opiniuje sprzęt przydatny w ratownictwie wodnym. W tym przede wszystkim wymienia doświadczenia i współpracuje z pokrewnymi organizacjami krajowymi i zagranicznymi, w szczególności z niemiecką. W Sandomierzu, w dniach 1 - 3 października 2004 r. odbyła się pod przewodnictwem prof. dr hab. Tadeusza Koszczyca przewodniczącego Rady Naukowej WOPR Międzynarodowa Konferencja Naukowa pt. Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe w jednoczącej się Europie, która uwieńczyła obchody 400. rocznicy ufundowaniem przez Hieronima Gostomskiego - klasztoru i szpitala w Sandomierzu, w której wzięło udział ponad 150 osób z kraju i zagranicy, w tym: Wiceprezydent International Lifesaving Federation i Prezydent International Lifesaving Federation of Europe - dr Klaus Wilkens; Wiceprezydent ILS i Prezydent ILS Federation Regionu Ameryk - Chris Brewster, Sekretarz Generalny ILS Federation Regionu Azji i Pacyfiku - Greg Nance. Prowadzona działalność sportowa na terenie kraju prowadzi do wzrostu sprawności ratowników i jest doskonałym elementem marketingowym WOPR. Reprezentanci Polski w ratownictwie wodnym byli mistrzami świata, Europy, wygrywali wielokrotnie zawody międzynarodowe.WOPR z dużym zainteresowaniem spogląda na przemiany zachodzące w obszarze ratownictwa. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nadzoruje działalność WOPR, a ważnymi organami administracji państwowej są Minister Edukacji Narodowej i Sportu oraz Minister Zdrowia. Zachodzące przemiany w Polsce zmusiły WOPR do przeobrażeń organizacyjnych, modernizacji, w części, zbudowania nowego systemu finansowania, ubezpieczeń, badań profilaktycznych, łączności, szkolenia oraz zbierania, gromadzenia, przetwarzania i przekazywania informacji. W poszczególnych jednostkach wojewódzkich WOPR są tworzone Grupy Operacyjne (GO), przygotowywane do współdziałania z organami administracji rządowej, samorządowej i innymi podmiotami zainteresowanymi obronnością, bezpieczeństwem i porządkiem na wodach oraz ochroną środowiska, a także do udziału w operacjach i prowadzenia lub udziału w akcjach ratowniczych podczas zagrożeń powszechnych, katastrof naturalnych, awarii technicznych, w tym przede wszystkim powodzi.Członkowie GO WOPR są szkoleni na kursach specjalistycznych i ciągle doskonalą umiejętności w trakcie okresowych ćwiczeń, co pozwala działać w warunkach ekstremalnych, w tym w warunkach zimowych, we współpracy z jednostkami Państwowej Straży Pożarnej (PSP), Policji i Obrony Cywilnej oraz pozostawać w dyspozycji wydziałów zarządzania kryzysowego urzędów wojewódzkich. Obsadę GO WOPR powinna stanowić na jednej zmianie pięciu ratowników wodnych, w tym kierownik grupy - żeglarz stermotorzysta, instruktor płetwonurkowania lub instruktora WOPR, pozostali powinni być stermotorzystami, z uprawnieniami kierowców kategorii B i E, przeszkoleni w ratownictwie medycznym wg standardów PSP. Środki na utrzymanie i szkolenie koordynatorów GO WOPR pochodzą z budżetu centralnego WOPR. W standardzie wyposażenia GO WOPR znajduje się: samochód towarowo-osobowy z wyciągarką i hakiem holowniczym, łódź motorowa z silnikiem zaburtowym, przyczepa podłodziowa, radiotelefon stacjonarny i nasobne, zestaw medyczny WOPR R - 1, nosze ortopedyczne, kompresor spalinowy i sprzęt nurkowy. Wyspecjalizowane instytucje zarządzania kryzysowego powinny postrzegać WOPR jako podmiot z przygotowanymi strukturami organizacyjnymi do prowadzenia działalności ratowniczej na wodach, jako nowoczesne na miarę XXI wieku stowarzyszenie ratowników wodnych.
II. HISTORIA RATOWNICTWA WODNEGOHistoria Kaliskiego Okręgu Carskiego Rosyjskiego Towarzystwa Ratowania Tonących Początki ratownictwa kaliskiego sięgają końcowych lat XIX w. Prasa kaliska donosiła wówczas, że już w latach osiemdziesiątych funkcjonowało w mieście kółko wioślarskie, na czele którego stał Józef Radwan. Była to jednak działalność nieformalna, zakazana przez władze carskie. Wszelkie próby zalegalizowania jej były stanowczo odrzucane przez ówczesnego warszawskiego generała-gubernatora Josifa Hurkę, zaciekłego rusyfikatora. Niezrażona jednak tym grupa kaliskich wodniaków nadal urządzała, mimo prześladowań, nielegalne imprezy! Podczas jednej z "wiankowych" uroczystości skonfiskowany został cały sprzęt pływający, zakupiony ze składek. Z chwilą odejścia ze stanowiska Hurki w 1894 r. Sytuacja zmieniła się diametralnie. W wyniku usilnych starań wspomnianej grupy działaczy, przychylności i poparciu gubernatora kaliskiego Michaiła Piotrowicza Daragana, człowieka światłego i przychylnego Polakom oraz zgody Zarządu Głównego Carskiego Rosyjskiego Towarzystwa Ratowania Tonących w Petersburgu, w tym samym roku utworzony został Okręg Kaliski, na czele którego stanął Józef Radwan. Na podkreślenie zasługuje fakt, że była to pierwsza w tym czasie legalnie działająca na ziemiach polskich organizacja ratownicza, posiadająca własny statut i zarejestrowana w urzędzie gubernialnianym. We wszystkich późniejszych wzmiankach prasowych, a nawet w pracy dr Wernica, w nazwie organizacji omijano słowa "carskie" oraz "rosyjskie" i powszechnie posługiwano się mianem Kaliskie Towarzystwo Ratowania Tonących. Ponieważ Radwan odegrał w historii Towarzystwa dominującą rolę, a ponadto stał się później postacią znaną w całym Królestwie, a następnie odrodzonej Rzeczypospolitej, należy mu poświęcić nieco więcej miejsca. Urodził się w Warszawie. Po ukończeniu II gimnazjum, a następnie wydziału prawa na Uniwersytecie Warszawskim, skierowany został w 1884 r. do pracy w kaliskim Sądzie Okręgowym i od tej pory związał się z miastem nad Prosną do końca swoich dni. Tutaj założył kancelarię adwokacką, a następnie pismo "Gazeta Kaliska" i przez długi okres pełnił stanowisko jej wydawcy i redaktora naczelnego. Oprócz działalności w dziedzinie ratownictwa wodnego był Radwan aktywnym członkiem Kaliskiej Straży Ogniowej, gdzie dosłużył się dożywotniego stopnia ogniomistrza. Wraz z innym zasłużonym Kaliszaninem Alfonsem Parczewskim przyczynił się do rozwoju KaliskiegoTowarzystwa Muzycznego. Należał ponadto do Kaliskiego Towarzystwa Cyklistów. Sprawował też funkcję pierwszego prezesa Towarzystwa Teatralnego. W 1919 r. Zainicjował powołanie Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich i został również jego pierwszym prezesem. Był osobą powszechnie znaną i szanowaną. Pod kierownictwem tak wybitnego człowieka Kaliskie Towarzystwo Ratowania Tonących rozwijało się bardzo szybko. W 1898 r. Liczyło już 99 członków. Do statutowych celów organizacji należało: utrzymywanie bezpieczeństwa na wodach, bezpośrednie niesienie pomocy tonącym, udzielanie pomocy w czasie klęsk powodzi, które prawie co roku nawiedzały okolice Kalisza i prowadzenie nauczania pływania. Nietrudno zauważyć, że pokrywają się one z aktualnymi zadaniami WOPR. Członkowie Towarzystwa od chwili jego powołania przystąpili do realizacji wymienionych celów z ogromnym entuzjazmem i zaangażowaniem. Wkrótce o kaliskiej organizacji słychać było również w stolicy Imperium Rosyjskiego. Dowodzą tego liczne wzmianki w ówczesnej prasie kaliskiej. O wysokiej randze Kaliskiego Okręgu świadczy fakt, że jego honorowym członkostwem obdarzeni byli: warszawski generał-gubernator generał-adiutant najjaśniejszy Książę Aleksander Konstantynowicz Imeretyński oraz gubernator kaliski tajny radca Michaił Piotrowicz Daragan. Towarzystwo dysponowało też niezłymi środkami tak finansowymi jak i rzeczowymi. Według zamieszczonego w prasie sprawozdania, w rok po założeniu posiadało 8 łodzi różnych typów oraz niezbędny podręczny sprzęt ratowniczy, zaś jego budżet wynosił 900 rubli, co stanowiło w tym czasie znaczny majątek. Jak już wyżej nadmieniono, działalność Kaliskiego Okręgu zyskała uznanie władz w Petersburgu. Ówczesna prasa, za wydawanym przez kaliską organizację biuletynem"Ratunek na wodach" donosiła, że w mieście nad Prosną przebywał inspektor Oddziału Bałtyckiego Towarzystwa kapitan I klasy baron Nolken, skierowany przez Zarząd Główny w celu przeprowadzenia rewizji. Kontrolujący wysoko ocenił działalność miejscowej jednostki, szczególnie umiejętności ratowników, a władze naczelne wyraziły kierownictwu Okręgu uznanie za "odpowiedni kierunek działalności", jak to określono w protokole. Przytoczony biuletyn "Ratunek na wodach" informuje również, że w Kaliszu utworzona została szkoła pływania oraz rozpoczęto budowę nowej przystani. Podkreśla także potrzebę dokonania pomiaru głębokości koryta rzeki Prosny, której wody były "zdradliwe". Wielka szkoda, że żaden z wydanych numerów biuletynu nie zachował się, a pewne wydarzenia z tamtego okresu można wyłącznie odtwarzać ze znajdującej się na szczęście w muzeum prasy. Powracając do problematyki pływania, w jednym z wydań "Gazety Kaliskiej" zamieszczony został ciekawy artykuł nie podpisanego autora na temat tej dziedziny sportu jej związków z ratownictwem. Piszący, oprócz wskazówek dotyczących nauczania pływania oraz jego profilaktycznych zalet, podaje również zasady bezpiecznej kąpieli, aktualne do dnia dzisiejszego. Można domniemywać, że opracował je dr Leon Wernic, członek Towarzystwa i autor znanej i popularnej broszury "Jak ratować tonących", wydanej w 1902 r. Praca ta wypełniła lukę tematyczną w literaturze ojczystej tamtego okresu i stanowiła wyraźny postęp w porównaniu z wydanym w latach 70-tych XIX w. Podręcznikiem dr Janikowskiego Wernic wprowadził do swego opracowania między innymi dwa "najnowsze sposoby cucenia", jak określa te czynności, mianowicie metodę dr Caliano polegającą na uciskaniu mostka oraz sposób dr Laborda polegającą na wysuwaniu języka. Z zamieszczonych w kolejnych numerach "Gazety Kaliskiej" licznych informacji dowiadujemy się, że ratownicy Towarzystwa interweniowali często i skutecznie, a Prosna była rzeką głęboka i niebezpieczną, dno miała grząskie, a nurt pełen wirów. Pływał po niej nawet statek turystyczny. Dalej następuje szczegółowy opis poszczególnych, udanych interwencji ratowników. Mimo trwającej passy sukcesów, w łonie kierownictwa Okręgu Kaliskiego Towarzystwa Ratowania Tonących zaczęły pojawiać się, a następnie narastać konflikty, które w efekcie doprowadziły do jego likwidacji. Na bazie Towarzystwa Ratowania Tonących, które liczyło w tym czasie 174 członków, utworzone zostało w 1907 r. Kaliskie Towarzystwo Wioślarskie. Prezesem nowej organizacji został nadal Józef Radwan. Jej statut stanowił, że ma ono za zadanie rozwój sportu wioślarskiego, niesienie pomocy tonącym oraz nauczanie pływania. Niestety, w kolejnych latach założenia statutowe dotyczące ratownictwa wodnego zostały odsunięte na dalszy plan, a następnie całkowicie zaniechane. W taki oto sposób osobiste partykularne interesy oraz wygórowana ambicja garstki działaczy zniweczyły wieloletni dorobek rzeszy oddanych członków organizacji i doprowadziły ją do upadku. Na powstanie nowej, autonomicznej organizacji ratowniczej trzeba było czekać aż pół wieku. Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe jest dziś sukcesorem chlubnych tradycji swojego poprzednika.




Historia ratownictwa wodnego na świecie
· Pierwsze wzmianki w piśmiennictwie o ratowaniu tonących znajdujemy w Biblii w czternastej Księdze Królewskiej a w trzeciej opis - jak prorok ELIASZ ratuje dziecko wdowy w Sarepcie koło Sydonu metodą "usta-usta" zwana wówczas sposobem Eliasza (ok. 586r. p.n.e.);
· rozdział IV drugiej Księgi Królewskiej podaje opis ożywienia pozornie martwego dziecka szunnamickiego dokonanego przez proroka Elizeusza;
· Zdaniem starożytnych Rzymian - kulturalny człowiek to ten który: "umie czytać,
pisać i pływać" - toteż w Rzymie zorganizowano pierwsze nauczanie pływania,
jako jednego ze środków prawidłowego rozwoju fizycznego;
· w Starożytnej Grecji w II wieku p.n.e. Asklepiades zalecał przecięcie tchawicy, jako zabiegu operacyjnego zwanego Tracheotomią;
· W Grecji dokonano pierwszych zapisów dotyczących użycia nurków do celów wojennych;
· w XIV wieku chirurg Guy De Chaulac zastosował pierwszy w historii opis udrożnienia górnych dróg oddechowych poprzez wprowadzenie specjalnej rurki do tchawicy;
· w 1767r. powstało pierwsze na świecie w Amsterdamie towarzystwo ratowników wodnych- "Towarzystwo Ratowania Ludzi Utopionych"; podobne organizacje:
a) w 1767r. - Hamburskie Zakłady Ratownictwa,
b) w 1772r. - Francja (w Lille) - założyciel Raymond Pitet,
c) Austria (Wiedeń), Włochy (Wenecja), Dania (Kopenhaga),
d) w 1773r. - Francja (w Paryżu),
e) w 1774r. - Anglia (w Londynie),
· pierwsze podręczniki dotyczące zagadnień ratownictwa powstały: 1773r. - Jonson, 1788r. - Kite, 1792r. - Curry (podręczniki te zalecały metody: "usta-nos" oraz stosowanie różnych masek, rurek i miechów oddechowych);
· w 1799r. Guts-Muths wydaje książkę pt. "Gimnastyka dla młodzieży", w której wiele miejsca poświęca się ratownictwu wodnemu;
· w 1878r. Instytut Ratownictwa Śródziemnomorskiego (na wzór Międzynarodowego Czerwonego Krzyża) zorganizował w Marsylii pierwszy międzynarodowy zjazd przedstawicieli krajowych towarzystw ratowania tonących (z inicjatywy Francuskiego Towarzystwa Ratunkowego);


Międzynarodowa Federacja Ratownictwa Wodnego
I L S (INTERNATIONAL LIFE SAVING)
10 czerwca 1908 roku odbył się w Berlinie pierwszy międzynarodowy kongres ratownictwa, któremu przewodniczył prof. dr Fryderyk Esmarck;
W 1910 roku odbył się następny kongres, zorganizowany przez Francuską Federację Ratownictwa w Saint Quen na którym powołano:
MIĘDZYNARODOWĄ FEDERACJĘ RATOWNICTWA;
nazwa ta uległa następującym zmianom:
- w 1952 roku na Międzynarodową Federację Ratownictwa, Niesienia Pomocy i
Sportów Użytkowych,
- w 1963 roku na Międzynarodową Federację Ratownictwa i Sportów Użytkowych ( FIS) z siedzibą w Madrycie,
- od 1983 roku na Międzynarodową Federację Ratownictwa Wodnego
Siedzibą było państwo z którego był wybrany prezydent.
POLSKA należy od 1970 roku (natomiast składki opłaca od 01.01.1971r.)

W USA zagadnieniem ratownictwa wodnego zajęto się dopiero w 1914 roku, kiedy to Amerykański Czerwony Krzyż włączył do swojego programu także ratowanie tonących (niezależnie od Amerykańskiego Czerwonego Krzyża działało również Amerykańskie Stowarzyszenie Ratowania Życia - SLSAA).
W roku 1994 na kolejnym Kongresie w Cardiff (Anglia) FIS wstąpił do International Lifesaving - Międzynarodowej Organizacji Ratownictwa Wodnego, tworząc Federację Europejską (ILS Federation of Europe). Federacja aktualnie zrzesza 55 krajów, w tym 39 członków rzeczywistych, 5 członków współdziałających oraz 11 członków korespondentów. Ponadto utrzymuje kontakty z 38 federacjami krajowymi nie zrzeszonymi. WOPR jest członkiem rzeczywistym ILS. ILS działa poprzez 4 regionalne federacje: Afrykę, Amerykę, Azję z Oceanią i Europę. Na czele regionalnej federacji europejskiej stoi dotychczasowy Prezydent p. Klaus Bartnitzke (Niemcy), natomiast Prezydentem ILS jest p. E. Weldon (Australia). Siedziba ILS mieści się w Leuven (Belgia), gdzie mieści się Generalny Sekretariat ILS kierowany przez p. Haralda Vervaecke, natomiast siedzibą regionalnej federacji europejskiej jest nadal Anendorf (Niemcy), a funkcję Regionalnego Sekretarza Generalnego pełni dr Klaus Wilkens (Niemcy).

Historia ratownictwa wodnego w Polsce
najstarsze polskie źródło informacji o ratowaniu na wodach- zapis z 1604 roku o ufundowaniu przez HIERONIMA GOSTOMSKIEGO klasztoru i szpitalika w Sandomierzu nad Wisłą, którego zakonnicy mieli m.in. za zadanie niesienie pomocy ofiarom Wisły.
w 1775 roku na polecenie księcia A. CZARTORYSKIEGO ogłoszono drukiem pierwszą w języku polskim książkę o ratowaniu ludzi. pt.: "O RATOWANIU TONĄCYCH";
13 listopada 1775 roku ogłoszono we Wrocławiu: "Edykt względem prędkiego ratowania przez nagłe przypadki zaginiętych w wodzie, albo jakimkolwiek sposobem o utratę życia przewidzianych osób" ;
w 1783 roku opis najwcześniejszej metody ożywiania (ELIASZA) znanej obecnie "usta-usta" ogłosił na terenie Królestwa Polskiego - lekarz nadworny króla Stanisława Augusta. FRANCISZEK KURCYUSZ ( w książce: "O ratowaniu w przypadku nagłych");
Pod koniec XVIII wieku powołano w Krakowie Pogotowie Ratunkowe dla tonących.
w 1805 roku w roczniku "DZIENNIK WIELEŃSKI" wysuwane są (przez redagującego JĘDRZEJA ŚNIADECKIEGO) opisy sposobów ratowania tonących, szczególnie w krajach "wodnych";
w 1820 roku wydana zostaje we Lwowie (zabór austriacki) pierwsza książka pt. "NAUKA I SZTUKA PŁYWANIA", której autor KAROL HEINITZ opisuje sposoby holowania ratowanych do brzegu i zestaw przyborów w tzw. "skrzynce ratunkowej".
w 1839 na terenie Królestwa Polskiego wydane są specjalne przepisy, na
podstawie których RESUSCYTACJA uzyskuje podstawę prawną;
w 1839 roku Rada Lekarska Królestwa wydaje w Warszawie pod redakcją
A. JANKOWSKIEGO "Wiadomości o ratowaniu osób w stanie pozornej śmierci będących albo nagłą utratą życia zagrożonych" (wznowione w 1845 roku);
w 1869 roku w Wadowicach ukazuje się książka dr GAWLIKA: "Ratowanie osób nagłą utratą życia zagrożonych", w której opisane szczegółowo metody: sztucznego oddychania, a przede wszystkim: SYLVESTRA i MARSCHALLA-HALLA;
w 1874 roku w Poznaniu wydany zostaje "Poradnik lekarski dla ochronek i domowego użytku", w którym jeden z rozdziałów poświęcony jest ratownictwu;
w 1883 roku w Krakowie dr KAZIMIERZ GRABOWSKI dokonał tłumaczenia książki
prof. ESMARCKA: "DIE ERSTE HILFE BEI UNGLUECKSFALLEN";
w 1898 roku z inicjatywy prawnika i dziennikarza JÓZEFA RADWANA powstaje w
Kaliszu pierwsze na ziemiach polskich towarzystwo ratowania tonących pod
nazwą: "CESARSKIE TOWARZYSTWO RATOWANIA TONĄCYCH".
na prośbę Komitetu Kaliskiego Towarzystwa dr LEON WERNIC wydaje w 1902 roku
książkę: "JAK RATOWAĆ TONĄCYCH", w której obok typowo lekarskich wskazówek udzielania pierwszej pomocy zamieszczono osiem przepisów na korzystanie z kąpieli.
W 1908 roku działało w Warszawie Petersburskie Towarzystwo Ratowania Tonących, które niosło pomoc wszystkim korzystającym z wody w rejonie Warszawy.
w 1910 roku ukazuje się książka: "PŁYWANIE" napisana przez nauczyciela krakowskiego "SOKOŁA" (jeden rozdział obejmuje w niej ratowanie tonących);
po odzyskaniu niepodległości następuje duży rozwój kultury fizycznej i sportu, którego propagatorami są nie tylko kluby sportowe ale także i czasopisma; jednym z nich jest "SPORT WODNY", w którym opublikowane są materiały z zakresu ratownictwa wodnego, popularyzujące pokazy i konkursy;
21.10.1925r. w Warszawie z okazji 10-lecia POLICJI RZECZNEJ odbył się na Wiśle pokaz ratownictwa wodnego;
20.04.1926 roku Polski Związek Pływacki powołał KOMISJĘ d/s RATOWNICTWA WODNEGO z siedzibą w SIEMIANOWICACH;
w 1927 roku Komisja d/s Ratownictwa ogłosiła dzień 29 czerwca "Dniem Ratownika Wodnego", w którym należy organizować kursy szkoleniowe i pokazy ratownictwa;
w lipcu 1929 zorganizowane zostały dwa pokazy ratownictwa tonących: w BYDGOSZCZY i w GRUDZIĄDZU oraz w KRAKOWIE bezpłatny 10-dniowy kurs szkoleniowy;
w 1932 Stołeczny Komitet Wychowania Fizycznego przy współudziale PZP zorganizował pokazy pod hasłem "JAK PŁYWAĆ, SKAKAĆ I RATOWAĆ TONĄCYCH";
w 1936 PZP zorganizował dla instruktorów pływania - 12 dniowy kurs ratowania tonących, który się odbył w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie. Następne dwa kursy odbyły się 20.08.1938 roku w Warszawie i Gdyni;
po wyzwoleniu ratownictwo wodne staje się ponownie jedną z form reaktywowanego w 1945 roku Polskiego Związku Pływackiego;
w 1947r. został powołany REFERAT RATOWNICTWA (pod przewodnictwem
Maleszyńskiego, a następnie Brolla);
w 1952 z inicjatywy mgr DYMITRA BOGAJEWSKIEGO (Kierownika Zakładu Pływania AWF w Warszawie i działacza PZP) ratownictwo wodne wchodzi do programu nauczania w Warszawskiej Wyższej Uczelni Wychowania Fizycznego (później we wszystkich Wyższych Szkołach WF);
w 1958 Warszawski Okręgowy Związek Pływacki (WOZP) zorganizował kurs dla ratowników wodnych na podstawie rozszerzonego programu obowiązującego w AWF; publikacje prof. dr hab. M. Witkowskiego (b. rektora Akademii Wychowania Fizycznego
w Warszawie) z zakresu ratownictwa;
w 1958 roku PZP zorganizował w Katowicach kurs dla instruktorów ratownictwa(7-dniowy);
w 1959 roku wprowadzone zostały jednolite legitymacje dla ratowników II i I klasy
oraz instruktorów ratownictwa wodnego, ponadto wprowadzone zostały jednolite programy nauczania; zrodziła się idea stworzenia służby ratownictwa wodnego (w wyniku licznych utonięć nieletnich); za "ojca chrzestnego" WOPR uznaje się redaktora Tadeusza Olszańskiego, który wówczas był aktywnym działaczem sportu pływackiego;
w 1959 roku nakładem WOZP wychodzi drugie rozszerzone wydanie pracy "RATOWANIE TONĄCYCH" M. Witkowskiego;
w latach 60-tych trwała ożywiona dyskusja w prasie i radiu, czy WOPR ma być samodzielną organizacją czy też nie; powstają samorzutnie organizowane społeczne drużyny ratowników wodnych (przede wszystkim w woj. białostockim i poznańskim);

11 kwietnia 1962 roku Zarządzeniem Nr 74 Przewodniczący Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki powołane zostało WODNE OCHOTNICZE POGOTOWIE RATUNKOWE - "regulaminowa" organizacja z tymczasowym regulaminem.
6-7.11 1965 roku odbył się w Poznaniu I Ogólnopolski Sejmik WOPR, na którym wybrano władze centralne- 12-osobowy skład (pierwszy komendant Komendy Głównej - W.PŁÓCIENNIK (następnie prezes ZG WOPR; wiceprezesi: ppłk J. BUCHALSKI, Z. CENDROWSKI, dr M. WITKOWSKI.)
09.10.1967 roku na podstawie decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych WOPR uzyskuje osobowość prawną; następuje intensywna praca zarządów wojewódzkich;
20.04.1969 roku odbył się w Warszawie I Krajowy Zjazd WOPR; przedstawiono na nim projekt programu działania na okres lat 1969 – 1973, wytyczono zasadnicze kierunki działania, określono rolę i zadania WOPR i jego terenowych ogniw.
30.04.1969 roku porozumienie między ZG WOPR a PZP; WOPR przejęło wszystkie sprawy związane z ratownictwem wodnym od Polskiego Związku Pływackiego. Rozpoczęto na szeroką skalę szkolenie ratowników i instruktorów ratownictwa.
w styczniu 1970 roku zostały wprowadzone nowe stopnie ratowników: młodszy ratownik, ratownik wodny, starszy ratownik oraz stopnie instruktorów: instruktor ratownictwa wodnego WOPR i instruktor - wykładowca WOPR;
w 1970 podczas kongresu FIS w Warpnie (Bułgaria) WOPR został przyjęty na poczet członków Międzynarodowej Federacji Ratownictwa Wodnego (od 1971 WOPR opłaca składki);
5 maja 1970 roku został ustalony Program Współdziałania MO i WOPR w zakresie bezpieczeństwa i porządku na wodach;
lata 1969/72 obfitowały w wiele wydarzeń o zasięgu krajowym (weryfikacje, kursokonferencje, szkolenia, prelekcje) i międzynarodowym (współpraca z krajami:
NRD, Bułgaria, NRF);
w okresie 30.06-2.07.1972r. odbyły się w CHRZANOWIE po raz pierwszy OGÓLNOPOLSKE ZAWODY RATOWNIKÓW WOPR;

W okresie powojennym można wydzielić następujące etapy działalności:
od 1945r. - okres przygotowawczy. Nieliczne próby organizowania szkolenia
ratowników i ratownictwa wodnego;
1958-1969r. - okres wzmożonego szkolenia ratowników przez PZP i jego agendy
terenowe oraz od 1962r. organizowanie się Wodnego Ochotniczego Pogotowia
Ratunkowego i przygotowanie się do przejęcia całokształtu spraw związanych z
ratownictwem wodnym w Polsce;
od 1969r. - okres najbardziej dynamicznego rozwoju pod względem organizacyjnym, propagandowym i szkoleniowym. 31 grudnia 1972r. WOPR liczył 30.682 członków
szeroka współpraca z innymi organizacjami: PZŻ, LOK, PZM, NW i inne.

W 1979 r., w trakcie obchodów Międzynarodowego Roku Dziecka rozpoczęto działania profilaktyczne obejmujące:
1. działalność profilaktyczna w jak najszerszym zakresie w celu zagwarantowania pełnego bezpieczeństwa osób korzystających z wypoczynku nad wodą-pogadanki na temat bezpieczeństwa na wodach w szkołach, na koloniach i miejscach zorganizowanego wypoczynku letniego
2. organizowanie nauki pływania z młodzieżą i osobami dorosłymi,
3. zabezpieczenie czynnych kąpielisk w czasie sezonu rekreacyjnego, imprez na wodzie, w tym spływów kajakowych, zawodów pływackich, regat żeglarskich z Mistrzostwami Polski włącznie.
4. WOPR z Policją prowadził wspólne patrole na wodach ogólnie dostępnych, a także wspólne działania z organizacjami zajmującymi się ekologią i czystością wód.
5. jak najszersze rozpropagowanie aktualnych ulotek i haseł o tematyce bezpieczeństwa nad wodą wydane przez KG MO i ZG WOPR,
6. podnoszenie przez wszystkich członków kwalifikacji w zakresie ratownictwa
i reanimacji- kursy na stopnie ratowników i instruktorów WOPR.

ZJAZDY KRAJOWE WOPR
(ZJAZD-najwyższa władza WOPR):
- I: 20.04.1969
- II: listopad 1973
- III: 19.03.1973
- IV: 18.04.1982
- V: 11-12.04.1987
- VI: 11.04.1992
- VII: 25-26.04.1998



III. WOPR jest obowiązane i uprawnione do:
1. organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na wodach śródlądowych i w kąpieliskach morskich, 2. organizowania oraz szkolenia wodnej służby ratowniczej, 3. ustalania szczegółowych programów kursów i szkoleń specjalistycznych z zakresu ratownictwa wodnego, 4. nadawania stopni ratowniczych oraz określania uprawnień do prowadzenia działań ratowniczych w zależności od posiadanych kwalifikacji, 5. programowania i prowadzenia profilaktycznej działalności w zakresie bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się w miejscach wyznaczonych oraz uprawiające sporty wodne, 6. stwierdzenia zagrożeń bezpieczeństwa osób, o których mowa w pkt. 5, na swoim terenie działania, 7. wydawania ekspertyz w zakresie bezpieczeństwa na wodach na swoim terenie działania.
WOPR i jego upoważnieni przedstawiciele są uprawnieni do:
1. występowania do kierowników obiektów i urządzeń wypoczynkowych, sportowych, rekreacyjnych i turystycznych, położonych nad wodą o usunięcie stwierdzonych zagrożeń (...), 2. występowania do organów administracji samorządowej oraz stosowanie do właściwości, do dyrektora parku narodowego o nakazanie usunięcia zagrożeń, jak również o wstrzymanie eksploatacji albo zamknięcie obiektów lub urządzeń.


IV. PREZYDIUM ZG WOPR
imię nazwisko funkcja województwo
Jerzy Telak prezes Mazowieckie
Bogdan Głowacki wiceprezes Opolskie
Wiktor Zajączkowski wiceprezes Śląskie
Jerzy Gołębiowski członek Mazowieckie
Dariusz Skalski członek Pomorskie
Marcin Stryczyński członek Mazowieckie
Witold Szadokierski członek Zachodniopomorskie

POZOSTALI CZŁONKOWIE ZG WOPR
imię nazwisko województwo
Lucyna Błoniarz Małopolskie
Robert Dworak Podkarpackie
Stefan Erd Lubelskie
Sławomir Gicewicz Warmińsko-Mazurskie
Czesław Gnitecki Lubuskie
Andrzej Jankowski Łódzkie
Bogdan Kozłowski Śląskie
Aleksander Maćkowski Kujawsko-Pomorskie
Wacław Mozer Świętokrzyskie
Andrzej Reucki Podlaskie
Krzysztof Skrzyniarz Dolnośląskie
Zbigniew Szorc Opolskie
Anna Wysocka Wielkopolskie



KOMISJA REWIZYJNA

imię nazwisko funkcja województwo
Zbigniew Grabda przewodniczący Pomorskie
Krzysztof Zbrojkiewicz wiceprzewodniczący Śląskie
Teresa Dobrzyńska sekretarz Mazowieckie
Franciszek Klim członek Zachodniopomorskie
Jerzy Lewandowski członek Mazowieckie
Stanisław Wolkiewicz członek Opolskie


PRZEWODNICZĄCY SĄDU HONOROWEGO


imię nazwisko województwo funkcja

Franciszek Majewski Lubuskie Przewodniczący
Wiesław Pasek Mazowieckie Wiceprzewodniczący

CZŁONKOWIE HONOROWI WOPR
L.P. imię nazwisko

1. Franciszek Baryła
2. Andrzej Buczyński
3. Józef Czajka
4. Maciej Dobrowolski
5. Tadeusz Glinkowski
6. Bogdan Głowacki
7. Józef Główczewski
8. Jan Gorzkowski
9. Damian Jur
10. Stanisław Kosmalski
11. Wacław Kowalski
12. Jacek Krawczyk
13. Zdzisław Kryski
14. Waldemar Lewandowski
15. Franciszek Majewski
16. Mieczysław Majewski
17. Wacław Mozer
18. Wacław Nowak
19. Tadeusz Olszański
20 Wiesław Pasek
21. Romuald Pietraszek
22. Wojciech Płóciennik
23. Tadeusz Rek
24. Tadeusz Rodziewicz
25. Dariusz Skalski
26. Ryszard Smul
27. Henryk Struszewski
28. Jan Szorc
29. Stanisław Wolkiewicz
30. Wiktor Zajaczkowski
31. Ryszard Zawierowski
32. Krzysztof Zbrojkiewicz
33. Jerzy Żychliński
V. STATUT
WODNEGO OCHOTNICZEGO POGOTOWIA RATUNKOWEGO
ROZDZIAŁ I
POSTANOWIENIA OGÓLNE

1

Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, zwane dalej WOPR, działa na mocy ustawy - Prawo o stowarzyszeniach i innych ustaw oraz na podstawie niniejszego statutu.
2

WOPR jest specjalistycznym stowarzyszeniem o zasięgu ogólnokrajowym, działającym na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, z siedzibą władz centralnych w Warszawie.
3

1. WOPR posiada osobowość prawną i jest zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym.
2. WOPR opiera swoją działalność na pracy społecznej członków.
3. WOPR może zatrudniać pracowników.
4

1. WOPR może prowadzić działalność gospodarczą na ogólnych zasadach określonych w odrębnych przepisach prawa.
2. Dochód z działalności gospodarczej WOPR służy realizacji celów statutowych.
5

1. WOPR posiada strukturę zgodną z podziałem administracyjnym kraju oraz władze na szczeblach: centralnym, wojewódzkim, terenowym.
2. WOPR może przyjmować inne podmioty działające w ratownictwie wodnym.
6

1. Znakiem WOPR jest niebieski krzyż na tle złotej kotwicy z umieszczonym wokół niego, pomiędzy dwoma pierścieniami, napisem - Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe.
2. WOPR może używać sztandaru, odznak i pieczęci zgodnie z właściwymi przepisami.
7
WOPR może być członkiem stowarzyszeń krajowych i zagranicznych oraz społeczności międzynarodowych o tym samym lub podobnym profilu działania.

ROZDZIAŁ II
CELE I SPOSOBY DZIAŁANIA
8

Celami WOPR jest organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub narażone są na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na wodach.
9

WOPR realizuje swoje cele w szczególności poprzez:

1) organizowanie pomocy oraz ratowania osób, w tym udzielanie pierwszej pomocy medycznej;
2) współdziałanie z organami administracji rządowej, samorządowej i innymi podmiotami
zainteresowanymi obronnością państwa, bezpieczeństwem powszechnym, porządkiem publicznym oraz ochroną cywilną i środowiska wodnego;
3) udział w operacjach i prowadzenie lub udział w akcjach ratowniczych podczas zagrożeń powszechnych, katastrof naturalnych i awarii technicznych, w tym powodzi i pożarów na wodach;
4) programowanie i prowadzenie profilaktycznej działalności w zakresie bezpieczeństwa osób na wodach;
5) ujawnianie zagrożeń bezpieczeństwa osób pływających i kąpiących się;
6) dokonywanie przeglądów kąpielisk, pływalni i parków wodnych oraz występowania do organów administracji samorządowej i innych podmiotów o nakazanie usunięcia zagrożeń, jak również o wstrzymanie eksploatacji albo zamknięcie obiektów lub urządzeń;
7) występowanie do kierowników obiektów i urządzeń wypoczynkowych, sportowych, rekreacyjnych i turystycznych oraz do organizatorów imprez w dziedzinie kultury fizycznej, rekreacji i sportu z pisemnym lub ustnym wnioskiem o usunięcie stwierdzonych zagrożeń bezpieczeństwa osób, na swoim terenie działania lub o wstrzymanie eksploatacji;
8) wydawanie ekspertyz i opinii z zakresu bezpieczeństwa wodnego, w tym dla środków przydatnych w ratownictwie wodnym;
9) wydawanie zaświadczeń bezpieczeństwa kąpielisk, pływalni i parków wodnych;
10) ustalania programów kursów i szkoleń specjalistycznych z zakresu ratownictwa wodnego;
11) organizowania oraz przeprowadzania szkolenia służby ratowniczej;
12) nadawanie stopni ratowniczych oraz określanie uprawnień do prowadzenia działań ratowniczych, w zależności od posiadanych kwalifikacji;
13) krzewienie etyki ratowników wodnych i umacnianie więzi organizacyjnej członków;
14) nauczanie i doskonalenie umiejętności pływania;
15) egzaminowanie i wydawanie dokumentów oraz odznak potwierdzających umiejętność pływania;
16) inicjowanie i podejmowanie prac badawczych w zakresie bezpieczeństwa na wodach;
17) prowadzenie rejestracji i badań technicznych własnych statków ratowniczych;
18) wymianę doświadczeń i współpracę z pokrewnymi stowarzyszeniami krajowymi i zagranicznymi oraz społecznościami międzynarodowymi;
19) prowadzenie działalności sportowej, rekreacyjnej i turystycznej;
20) świadczenie usług z zakresu ratownictwa wodnego;
21) prowadzenie działalności gospodarczej we własnym zakresie i poprzez udział w innych przedsięwzięciach, mających na celu uzyskanie środków na realizację zadań statutowych.

VI. REGULAMIN

ZARZĄDU GŁÓWNEGO
WODNEGO OCHOTNICZEGO POGOTOWIA RATUNKOWEGO
Na podstawie 19, p. 1, pp. a, Statutu Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego postanawia się, co następuje:
1
1. Zarząd Główny WOPR jest organem władzy WOPR i działa na podstawie statutu, uchwał Zjazdu Krajowego WOPR oraz niniejszego regulaminu.
2. W skład Zarządu Głównego WOPR wchodzi od 17 do 21 członków, w tym Prezes WOPR, 2 wiceprezesów i przedstawiciele jednostek wojewódzkich WOPR.
3. Posiedzenia Zarządu Głównego WOPR odbywają się co najmniej raz na pół roku.
4. Posiedzenia Zarządu Głównego WOPR organizowane mogą być w różnych miejscowościach.
2
1. Zarząd Główny WOPR, na wniosek Prezesa WOPR, tworzy Prezydium Zarządu Głównego WOPR, w którego skład wchodzą: Prezes WOPR, 2 wiceprezesów i od 4 do 6 członków Zarządu Głównego WOPR.
2. Na czele Zarządu Głównego WOPR i Prezydium Zarządu Głównego WOPR stoi Prezes WOPR, który może używać również tytułu Prezes Zarządu Głównego WOPR.
3. Prezydium Zarządu Głównego WOPR kieruje WOPR w okresie pomiędzy posiedzeniami Zarządu Głównego WOPR.
4. Kadencja Zarządu Głównego WOPR trwa pięć lat i kończy się z chwilą wyboru przez Zjazd Krajowy WOPR nowego Zarządu Głównego WOPR.
3
1. Obecność członków na posiedzeniach Zarządu Głównego WOPR jest obowiązkowa, a w razie przewidywanej nieobecności usprawiedliwiona.
2. W przypadku trzech nieusprawiedliwionych nieobecności ustaje członkostwo Zarządu Głównego WOPR.
3. W przypadku zmniejszania się składu Zarządu Głównego WOPR, a do końca jego kadencji pozostało więcej niż sześć miesięcy, uzupełnia się skład Zarządu Głównego WOPR.
4
1. Praca członków Zarządu Głównego WOPR opiera się na pracy społecznej.
2. Prezes WOPR i członkowie Zarządu Głównego WOPR mogą być zatrudnieni w WOPR.
5
1. Zarząd Główny WOPR używa podłużnej pieczęci z określeniem nazwy i siedziby WOPR.
2. Członkowie Zarządu Głównego WOPR posługują się pieczątkami imiennymi z określeniem pełnionych funkcji w Zarządzie Głównym WOPR.

6
Do zakresu działania Zarządu Głównego WOPR w szczególności należy:
1) zwoływanie i organizowanie Zjazdu Krajowego WOPR;
2) przygotowywanie projektów uchwał Zjazdu Krajowego WOPR;
3) określanie głównych kierunków działania WOPR;
4) powołanie pełniącego obowiązki Prezesa Zarządu Głównego WOPR, w przypadku ustąpienia Prezesa WOPR w trakcie kadencji;
5) wykluczanie i dokooptowanie członków Zarządu Głównego WOPR;
6) składanie Zjazdowi Krajowemu WOPR sprawozdań ze swojej działalności;
7) wnioskowanie o nadanie godności Prezesa Honorowego WOPR i tytułu Członka Honorowego WOPR;
8) określanie zasad i trybu powstawania, działania oraz likwidowania jednostek WOPR;
9) przyjmowanie i wykluczanie z WOPR podmiotów działających w ratownictwie wodnym;
10) określanie wysokości składek członkowskich oraz zasad i trybu ich zbierania i przekazywania;
11) upoważnianie i cofanie upoważnień do podpisywania dokumentów WOPR;
12) planowanie pracy WOPR i określanie budżetu WOPR;
13) zatwierdzanie rocznych sprawozdań z działalności WOPR, w tym finansowych;
14) określanie regulaminu Prezydium Zarządu Głównego WOPR;
15) zatwierdzanie uchwał Prezydium Zarządu Głównego WOPR;
16) powoływanie zespołów opiniodawczych i określanie ich regulaminów;
17) przystępowanie i występowanie WOPR ze stowarzyszeń krajowych i zagranicznych oraz społeczności międzynarodowych i delegowanie do nich przedstawicieli WOPR.
7
1. Posiedzenie Zarządu Głównego WOPR co najmniej raz na pół roku zwołuje, otwiera prowadzi, zawiesza i kończy Prezes WOPR lub osoba zastępująca go.
2. Pozaplanowe posiedzenie Zarządu Głównego zwołuje Prezes WOPR, Prezydium Zarządu Głównego WOPR z własnej inicjatywy lub na wniosek co najmniej 2/3 ogólnej liczby członków Zarządu Głównego WOPR w terminie 30 dni od daty zgłoszenia wniosku.
3. W trakcie posiedzenia Zarządu Głównego WOPR udziela i odbiera głos Prezes WOPR lub osoba zastępująca go.
4. W posiedzeniach Zarządu Głównego WOPR mogą brać udział z głosem doradczym, pełnomocnicy, przewodniczący Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR lub upoważniony przez niego członek, przewodniczący Sądu Honorowego WOPR lub upoważniony przez niego członek oraz goście zaproszeni przez Prezesa WOPR.
5. Członek Zarządu Głównego WOPR, po uzyskaniu akceptacji Prezesa WOPR, może skierować swojego przedstawiciela na posiedzenie Zarządu Głównego WOPR.
8
1. Uchwały Zarządu Głównego WOPR zapadają zwykłą większością głosów przy obecności co najmniej połowy członków Zarządu Głównego WOPR.
2. W przypadku równej liczby głosów "za" i "przeciw" decyduje głos Prezesa WOPR lub przewodniczącego posiedzenia.
3. W szczególnych przypadkach głosowanie może odbyć się w drodze ustalenia korespondencyjnego.
4. Od uchwał Zarządu Głównego WOPR przysługuje prawo odwołania do Zjazdu Krajowego WOPR w terminie 30 dni od daty otrzymania uchwały za jego pośrednictwem.

9
Członkowie Zarządu Głównego WOPR wykonują zadania wynikające ze statutu, uchwał, regulaminów i decyzji władz WOPR.
10
1. W razie sprzeczności interesów WOPR z interesem poszczególnego członka Zarządu Głównego WOPR, członek ten powinien wstrzymać się od udziału w rozstrzygnięciu takiej sprawy i żądać zaznaczenia tego w protokole.
2. W przypadku niezastosowania się członka do wymogu określonego w ust.1, Zarząd Główny WOPR wyłącza tego członka z udziału w części posiedzenia, którego sprawa dotyczy.
11
1. Z posiedzeń Zarządu Głównego WOPR sporządza się protokół, który zawiera:
1) porządek obrad; 2) imiona i nazwiska, funkcje obecnych członków Zarządu Głównego WOPR;
3) nazwiska innych osób obecnych na posiedzeniu;
4) nazwiska zabierających głos oraz treść ich wystąpień;
5) liczbę oddanych głosów "za", "wstrzymanych" i "przeciw" uchwałom;
6) treść uchwał;
7) odrębne zdanie członka w danej kwestii;
8) datę i podpis protokolanta.
2. Protokół przedkładany jest do zapoznania na następnym posiedzeniu Zarządu Głównego WOPR.
12
1. Członkom Zarządu Głównego WOPR przysługuje prawo zwrotu kosztów przejazdu ze środków jednostek wojewódzkich WOPR, których są przedstawicielami.
2. Członkom Zarządu Głównego WOPR przysługuje prawo zwrotu wydatków poniesionych w związku z realizacją wyznaczonych zadań, które powinny być rozliczone według obowiązujących w tym względzie przepisów prawa.
13
1. Sprawy Zarządu Głównego WOPR prowadzi biuro WOPR.
2. W przypadkach nie określonych w regulaminie decyduje Zarząd Główny WOPR zgodnie ze statutem WOPR i innymi przepisami prawnymi.
14
Regulamin Zarządu Głównego WOPR wchodzi w życie z dniem 8 grudnia 2003 r.