Analiza Ewangelii Janowej 4,1-42

ANALIZA EWANGELII JANOWEJ 4,1-42

1-6 wprowadzenie
7-9 prośba Jezusa, rozmowa z Samarytanką
10-15 rozmowa o Wodzie Żywej
16-19 proroctwo, uwierzenie Samarytanki
20-26 rozmowa o Duchu Świętym
27-34 Jezus i apostołowie
35-38 przypowieść, pointa
39-42 Samarytanie zaczynają wierzyć


Wprowadzenie tłumaczy, dlaczego Pan Jezus opuścił Judeę i udał się do Galilei, jest ono bardzo głębokie, ponieważ wskazuje na pokorę Pana i okrutność faryzeuszy. Mówi również o przybyciu Pana do jednego z samarytańskich miasteczek.

W kolejnym fragmencie Jezus rozmawia z Samarytanką. Według mnie Chrystus specjalnie poprosił tę cudzołożną kobietę o wodę, by pokazać, że każdy człowiek niezależnie od tego, kim jest i co robił aż do nawrócenie ma szansę na zbawienie. Następnie mowa jest także o Wodzie Żywej, która jest tutaj symbolem Ducha Świętego także życia wiecznego. Jest to zapewne odniesienie do słów Pana „ Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa”.

Kolejne wersety opowiadają o tym jak Pan Jezus mówił Samarytance o jej dotychczasowym życiu o wpływie Jego słów na tę kobietę. Bowiem ta słysząc proroctwo Pana uwierzyła później w to, iż jest On Mesjaszem. Gdy Pan Jezus mówi dalej wyznaje prawdę o zbawieniu i o tym, że źródłem nowego życia i kultu będzie Duch Święty. Chrystus mówi także jak bardzo Jego Ojciec pragnąłby byśmy poznali, wierzyli i wyznawali następną osobę z Trójcy Świętej. Wreszcie Jezus wyznaje, kim jest i nadchodzą apostołowie, prosząc swego Nauczyciela by jadł. Ten jednak odmawia mówiąc, ze Jego pokarmem jest wypełniać wolę Ojca tu widzimy jak wielka jest wiara i miłość Jezusa.

Przypowieść Jezusa wyjaśnia pozycję apostołów i ich zadania, jakie mają wykonać względem Niego. Pointą tej opowieści jest, ze tymi, którzy wykonali najcięższą i największą pracę są prorocy głoszący nadejście Mesjasza.

Koniec historii Jezusa i Samarytanki mówi o tym, że dzięki niej jej rodacy poznali i zostali „wprowadzeni w wiarę”, ale to Jezus sprawił, że uwierzyli. Według mnie jest to aluzja, iż tylko Pan jest tak mądry i dobry, by mógł przekonać innych, ze warto kochać Boga. Pointą zaś całej tej opowieści jest to, że Pan chce nam również pokazać jak wielka jest Samarytanka mimo swego grzesznego życia, ona potrafi zrozumieć i uwierzyć. Natomiast apostołowie pomimo tego, że doskonale znają swego Mistrza do końca nie potrafią zrozumieć Go i pewnych Jego prawd. Kluczowymi słowami tego tekstu są Żywa Woda, Duch Święty i Samarytanka, które pomagają wniknąć w głębię fragmentu Ewangelii i zrozumieć ją.