Ponadczasowe wartości moralne zawarte w Piśmie Świętym.

Biblia stanowi źródło całej europejskiej kultury. Zarówno Stary, jak i Nowy Testament przynoszą nam, poprzez liczne przypowieści, pewne wzorce moralne. Wypełnianie ich należy do podstawowych obowiązków każdego chrześcijanina.
Stary Testament przynosi nam oczywiste wzorce moralne w postaci przykazań przekazanych ludziom przez Boga. Dekalog i jego przestrzeganie jest podstawowym warunkiem dostania się do lepszego świata po śmierci. W Starym Testamencie odnajdujemy także postać Hioba – bohatera Księgi Hioba, która należy do Ksiąg mądrościowych. Księgi te przekazują pewne wartości dydaktyczne, których ucieleśnieniem jest właśnie Hiob – wzór oddania Bogu.
Dramat Hioba polegał na tym, że Bóg, za namową Szatana, postanowił zesłać na bohatera szereg nieszczęść w celu sprawdzenia jego wiary. Hiob stracił cały swój dobytek, rodzinę, a ostatecznie sam został dotknięty nieuleczalną chorobą – trądem. Bohater został całkowicie sam, opuszczony przez wszystkich, pozostała mu tylko jego godność i wiara. Byli przyjaciele przekonywali go, że widocznie zgrzeszył przeciwko Bogu, skoro spotkała go taka kara. Hiob odpierał jednak te zarzuty, mówiąc:
rąk nie zmazałem występkiem
i modlitwa moja jest czysta
Mimo iż Hiob nie mógł odnaleźć sensu zesłanego na niego nieszczęścia, z pełną pokorą i uległością uznawał wolę Bożą. Taką postawą Hiob ciągle uznaje Boga za Przyjaciela i Zbawcę, jest w pełni przekonany, że Bóg jest jedynym jego oparciem, z całą ufnością Jemu zawierza swój los i Jego prosi o rozstrzygnięcie sporu i uznanie swej niewinności. Modlitwa ta została wysłuchana i Hiob odzyskał to, co stracił.

Przykład Hioba mówi nam, że Bóg doświadcza cierpieniem także ludzi sprawiedliwych. Wiara i pełna ufność wobec Stwórcy pozwalają jednak na powrót pod Boską opiekę.

Przypowieści odgrywają bardzo dużą rolę w Nowym Testamencie. Chrystus nieustannie naucza podstawowych wartości moralnych w sposób alegoryczny. Nie mówi On bezpośrednio o miłości, wybaczaniu i wierze, ale przekazuje te wartości, również nam, poprzez historie, z których musimy umieć odczytać te wartości.

Przykładem takiej historii jest przypowieść O miłosiernym Samarytaninie, która przedstawia człowieka, który w drodze do Jerozolimy zostaje napadnięty i pobity. Obok cierpiącego przechodzili różni ludzie, w tym także kapłan, lecz nikt się nim nie zainteresował. Osobą, która wreszcie zajęła się rannym był Samarytanin – przedstawiciel narodu, którym pogardzali Izraelici. Samarytanin ten jest wzorem cenionej przez wszystkie wieki postawy człowieka miłosiernego i litościwego, człowieka, który wie, że miłość bliźniego wyraża się w trosce o dobro drugiego człowieka i w poświęceniu się dla niego.

Opowieść o synu marnotrawnym opowiada o ojcu i jego dwóch synach. Ojciec ten podzielił swój majątek pomiędzy braci. Młodszy z braci zabrał swoją część i odszedł w świat, podczas gdy starszy pozostał przy ojcu i pomagał mu w gospodarstwie. Gdy młodszy brat roztrwonił swój majątek postanowił wrócić do ojca i błagać o przebaczenie. Ojciec przyjął go z otwartymi ramionami i postanowił wydać wielką ucztę z okazji jego powrotu. Starszy syn, zazdrosny o uczucia ojca, postanowił nie uczestniczyć w uczcie. Wtedy ojciec wyszedł do niego i powiedział: Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje należy do ciebie. A trzeba się cieszyć i weselić z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się.

Bohaterowie tej przypowieści reprezentują różne postawy, nacechowane uniwersalnymi wartościami moralnymi. Ojciec jest wyrazicielem bezgranicznej miłości Bożej, zawsze skłonnej do przebaczenia. Wyraża troskę o duchowy rozwój swych dzieci, jest wzorem miłosierdzia i wyrozumiałości, a także subtelnej opiekuńczości. Nie tylko wybacza synowi marnotrawnemu, ale cieszy się z jego nawrócenia i żąda radowania się powszechnego. Jest dobrotliwy również wobec starszego syna. Z cierpliwością i wyrozumiałością uświadamia mu niewłaściwą reakcję, poucza go, że wraz z innymi powinien przeżywać radość z powrotu brata na dobrą drogę, przekonuje go również, że swoją wiernością na co dzień dostępuje łaski, korzysta stale z wszystkich dobrodziejstw ojca. Również postawa syna marnotrawnego niesie wiele treści metaforycznych. Ukazuje, że człowiek ma prawo do błędu, ale nie wolno mu w nim trwać. Mówi o tym, jak ważne jest zerwanie ze złem i żal za swe niegodne czyny. Skrucha bowiem i poprawa są warunkiem przebaczenia.

W Przypowieści o siewcy ziarno rzucane staje się symbolem nowego życia w sensie duchowym i biologicznym. Ziarna padały na drogę, skąd wydziobały je ptaki, na skałę, gdzie wyschło na słońcu, pomiędzy ciernie, gdzie zostało zagłuszone przez chwasty. Jedno ziarno padło na żyzną glebę i wydało plon "trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny, stokrotny". W interpretacji tej przypowieści są ukazane różne relacje człowiek - Bóg: od obojętności na słowo Boże, poprzez odwrócenie się od Boga i zagubienie Jego słowa w natłoku spraw światowych - życia codziennego, po twórczą moc słowa Bożego, które owocuje w duszy, zaszczepia w niej dobro i staje się początkiem wzrostu życia duchowego, autentycznego kontaktu człowieka z Bogiem.

Widzimy więc, na powyższych przykładach, jak uniwersalne wartości niesie ze sobą Pismo Święte. Wiara, miłosierdzie, przebaczenie, miłość i Bóg to rzeczy, na których nawet w dniu dzisiejszym, po tylu wiekach, nadal zależeć powinno człowiekowi, który dostąpić chce zbawienia.