Autorytety przełomu wieków-kogo ze sławnych ludzi żyjących chciałabyś poznać i dlaczego?

W dzisiejszych czasach żyje dużo wybitnych poetów, artystów i sportowców, którzy na pierwszy rzut oka zasługują na miano „autorytetu”. Niestety większa część sławnych ludzi posiada okropną przeszłość i wtedy trudno jest postawić ich jako przykład do życia i postępowania. Miałam problem ze zdecydowaniem się na konkretną osobę. Po dłuższych przemyśleniach wybrałam znakomitą poetkę i felietonistkę Wisławę Szymborską. Krótko opiszę jej twórczość i przedstawię kilka argumentów, które pomogą mi udowodnić, że Wisława Szymborska jest „autorytetem przełomu wieków”.

Urodziła się w 1923 roku. Studiowała filologię polską i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W tym mieście mieszka od 1931 roku do dziś. W 1996 roku otrzymała literacką Nagrodą Nobla. Szymborska jest szóstym polskim laureatem, a zarazem dziewiątą kobietą uhonorowaną tą nagrodą w dziedzinie literatury. Jej wiersze przełożono na wszystkie języki europejskie, a także na hindi, chiński, japoński i hebrajski. Debiutowała wierszem „Szukam słowa”(1945). W swoich utworach pisze o człowieku, jego doświadczeniach, o miłości i śmierci, o przeszłości i współczesności, o naturze i kulturze, o zdziwieniu, radości i smutku, a także o odległej historii i czasie jednostkowego życia. Szymborska broni się przed rozpaczą, żartem, ironią. Prowadzi subtelną grę z czytelnikiem, bawi się znaczeniami słów, wprowadza paradoksy, przywołuje znane motywy kulturowe. W swoich wierszach miesza, to co śmieszne, z tym co wzniosłe. Wysoki kunszt poetycki łączy z prostotą stylu. Najtrudniejsze problemy filozoficzne potrafi zbliżyć do ludzkiego wymiaru. Bogatej tematyce utworów towarzyszą różnorodne emocje i nastroje psychiczne.

Chciałabym spotkać Wisławę Szymborską, ponieważ lubię czytać jej poezję i interesuje mnie to, w jaki sposób i w jakich okolicznościach powstają utwory. Ciekawią mnie także uczucia jakie towarzyszą poetce podczas pisania. Zdaje sobie sprawę, że emocje przeważnie uzależnione są od tematyki wiersza, ale czy podczas tworzenia nie nasuwają się na myśl pytania: ”Jak czytelnicy odbiorą nowy wiersz?, Czy będzie im się podobał?, Jak będą brzmiały słowa krytyki? itd.” W przemówieniu noblowskim Szymborska wspomniała, że znajduje natchnienie w dwóch małych słowach: „nie wiem”, co bardzo mnie zainteresowało, ponieważ niewielu ludzi potrafi odnaleźć wenę w tak dziwny sposób. Podczas spotkania chciałabym również zadać kilka pytań dotyczących życia prywatnego poetki i wyjaśnić wiele innych moich wątpliwości np. „Co przyczyniło się do napisania pierwszego wiersza i czy jego sukces zainspirował do dalszego tworzenia?”, „Co czuła, gdy dowiedziała się, że jest laureatką nagrody, o której marzy bardzo wielu utalentowanych ludzi na świecie?”, „Jakie emocje towarzyszyły jej podczas odbierania dyplomu i medalu noblowskiego z rąk króla Szwecji?”. Mam wielką nadzieję, że kiedyś dojdzie do takiego spotkania!

To osoba, która wiele w życiu osiągnęła dzięki swojej pracy. Najlepszym tego dowodem jest uhonorowanie jej literacką Nagrodą Nobla. Wybrałam Wisławę Szymborską, ponieważ uważam, że jest człowiekiem godnym naśladowania i zasługuje na miano „autorytetu przełomu wieków”.