Leonardo da Vinci biogram.

Leonardo da Vinci żył w latach 1452 1519. Był, obok Michała Anioła, największym geniuszem odrodzenia. Nie było niemal rzeczy, ani zjawiska, któremu nie poświęciłby uwagi i nie próbował zgłębić rządzącego nimi prawa. Najważniejsze z dziedzin, którymi się zajmował to : astronomia, anatomia (np.„Studium proporcji ludzkiego ciała”, 1492), botanika (np.”Studium lilii”, 1506), architektura, dokonywał odkryć, na przykład jak funkcjonuje ludzkie oko, interesował się prawami ruchu wody, wymyślił frezarkę i łożysko kółkowe, kołowrót, strój dla nurka, czołg, rower, obmyślił system składanych mostów i fortyfikacji nie do sforsowania przez nieprzyjaciela, badając działanie prądów powietrznych wymyślił i wypróbował przyrząd do latania i tak dalej. Był architektem, rzeźbiarzem, malarzem, odkrywcą nowych zasad malowania obrazu.

Pewnego dnia, na wyprawie w góry Leonardo zauważył, a potem zapisał, że wyrazistość przedmiotów odleglejszych słabnie na skutek oddalenia i grubej warstwy atmosfery dzielącej je od oka, i że zarazem zmienia się ich barwa.

On więc jako pierwszy sformułował zasadę perspektywy powietrznej. On także wynalazł taki sposób malowania postaci i przedmiotów, że wyglądają jakby widziane przez delikatną mgiełkę. Sposób ten nazwany został sfumato (po włosku – „przydymiony”). Technikę sfumato pokazuj dzieło artysty zatytułowane : „Głowa świętej Anny”(1508-1510).

Pracując na przemian we Florencji i w Mediolanie, a następnie w Rzymie, buł Leonardo twórcą fresków, a także obrazów malowanych z myślą sprawdzenia swojej teorii malarstwa w praktyce. Do najwspanialszych malowideł ściennych świata należy jego „Ostatnia Wieczerza” (1495-1497) na ścianie jadalni klasztoru Santa Maria delle Grazie w Mediolanie. Malowidło przedstawia pełną niepokoju chwilę po wypowiedzeniu przez Chrystusa słów, że jeden z apostołów zdradził go. Niepokój ten wyraża się przede wszystkim w pełnych napięcia twarzach słuchaczy, bo ich gestykulacja jest powściągliwa, podporządkowana ogólnej harmonii kompozycyjnej dzieła. Złudzenie obszernego wnętrza, gzie odbywa się Ostatnia Wieczerza, z oknami w głębi otwartymi na pejzaż, tworzy trójwymiarową perspektywę zbieżną.

Problem modelunku światłocieniowego rozwiązał Leonardo, może najpiękniej, w obrazie „Madonna w grocie”(1495).
Umieszczona w skalistej grocie scena z czterema postaciami : Madonny, małego Jezusa, małego świętego Jana i anioła, ujętymi kompozycyjnie w trójkąt. Kompozycję taką stosowano w okresie odrodzenia niejednokrotnie.

Jeden z obrazów Leonarda da Vinci znajduje się w Polsce, w krakowskim Muzeum Czartoryskich. Zakupiono go w XVIII wieku we Włoszech. Pochodzi z wczesnego, mediolańskiego okresu twórczości artysty. To słynna „Dama z gronostajem”.

Jest to portret młodej Cecylii Gallerani namalowany na dworze księcia Lodvica Sforzy (gronostaj był jego znakiem). Światło z prawej strony delikatnie modeluje kompozycję, kładąc się silniejszym blaskiem na zamyślonej twarzy dziewczyny, jej ramieniu, pięknie narysowanej ręce i na zwierzątku , którego malunek w pełni oddaje charakter czujnego i zwinnego drapieżnika.