Pobożność i rozpusta – kontrasty obyczajów szlacheckiej Rzeczpospolitej.

W mojej pracy przedstawię różnicę między prawdziwym obliczem szlachty polskiej w XVII w. a ich wyidealizowanym mniemaniem o sobie samych.
Polska szlachta XVII w. uważała, że pochodzi od Sarmatów, starożytnego ludu zamieszkującego ziemie między dolną Wołgą a Donem. Według legend Sarmaci byli odważnym i wojowniczym ludem, który miłował wolność. Szlachta wierzyła, że odziedziczyła te cechy po swoich rzekomych przodkach. Tak naprawdę była to grupa ludzi tchórzliwych, która od bitew zdecydowanie bardziej wolała zabawy z tłustym jadłem i dużą ilością wódki. Szlachta polska przypisywała sobie tolerancje religijną i gościnność a naprawdę szerzyła się wśród nich ksenofobia, zaściankowość i niechęć do obcych. Uważali się za ludzi wykształconych, oczytanych i interesujących się życiem publicznym. Wykształceni ich było niskie, oczytanie pozorne a ponad dobro publiczne przedkładali własne interesy.
Ich wytworne stroje niby tradycyjnie polskie miały więcej elementów węgierskich, rosyjskich i orientalnych niż polskich.
W dobie baroku nastąpił wzrost pobożności. Polska szlachta szczególnie wyróżniała się swoją żarliwą religijnością, która była bardziej na pokaz niż z potrzeby serca i głębokiej wiary. Nie przeszkadzało im po żarliwej modlitwie, w czasie, której wyprawiali różne dziwne rzeczy np. bili się po twarzy, głośno wzdychali, upadali na ziemię, wracać do rozwiązłego i lekkiego życia.
Uważam, że opisane przeze mnie cechy polskiej doprowadziły do pogorszenia się sytuacji w kraju. Polska straciła miano państwa tolerancyjnego i spadło jej znaczeni na arenie międzynarodowej. Szlachta, bowiem była najważniejszą grupą społeczną XVII – sto wiecznej Polski. Miała ona decydujący wpływ na władzę.