Interpretacja wiersza "Radość pisania" Wisławy Szymborskiej.

Wisława Szymborska w swym wierszu pt. Radość pisania przedstawia nam swoje wyobrażenia na temat pisania poezji. Jej refleksje w tym wierszu skłaniają do myślenia każdego z odbiorców. Jakże zawiłe metafory zawarte w tym tekście są dowodem, iż autor ma wielkie wyobrażenia na temat tego, co pisze. Chce to przedstawić w takiej formie, żeby tylko ludzie, którzy wybiją się ponad szarą rzeczywistość świata, który nas otacza będą w stanie zrozumieć sens i motto tego wiersza. Zarówno ta duża zawartość epitetów, metafor, etc. świadczy, iż w tym \"napisanym\" świecie istnieją trochę inne prawa niż te, które nas obowiązują.

"...Inne, czarno na białym, panują tu prawa..."

Ten wyimaginowany świat powstaje tylko na papierze i wszystkie prawa obowiązujące nas nie dotyczą rzeczywistości przedstawionej w tym wierszu. Widać tutaj jak fantazja autora została przelana na kartkę.
Poetka sama tworzy i kształtuje świat który jest podległy tylko jej woli i fantazjom, a może także i głębokim przemyśleniom ? - do których nas także zachęca. Ona go tworzy i dyktuje warunki.

"... pełne wstrzymanych w locie kul..."

Żadne zdarzenie nie ma racji bytu bez jej zgody, nic cokolwiek byłoby poprzedzone wypłynięciem kropli atramentu na biel papieru. Choć istnieje możliwość popełnienia błędów czego poetka jest w pełni świadoma:

"... Nad białą kartkę czają się do skoku litery,
Które mogą ułożyć się źle…”.

Autorka sama skłania się do refleksji na temat egzystencji tego, co opisuje. I dochodzi do wniosku, który nam także pokazuje iz radość pisania jest ponad wszystko, jest nieśmiertelna. Stara się ukazać nam, iż pisanie własnych myśli jest wieczne, gdyż w ten sposób nasze refleksji, troski, radości mogą przetrwać wieki. Nie będą to już uczucia, choć mogą być tak napisane, że po ich przeczytaniu odbiorca zostanie skłoniony do doznania jakiś określonych uczuć, doznań lub przemyśleń. A więc możność zapisania swoich myśli można nazwać "zemstą ręki śmiertelnej".