Polska złotego wieku czyli Polska za panowania Zygmunta I Starego

Wiek XVI w dziejach Polski nazywa się często „złotym wiekiem” ponieważ był to okres pomyślnego rozwoju gospodarczego, rozkwitu kultury i nauki, a także wewnętrznego pokoju.

W okresie tym w Europie rosło zapotrzebowanie na zboże, a nasze państwo dzięki dobrze gospodarującym w swoich majątkach szlachcicom, stało się jego ważnym producentem i ekspertem. Dzięki temu szlachta szybko się bogaciła, a na szlakach handlowych szybko rozwijały się miasta. Ożywiły się również kontakty zarówno wewnątrz państwa jak i międzynarodowe. Dzięki wymianie narodowej coraz więcej Polaków poznawało nowe trendy umysłowe oraz osiągnięcia renesansowej nauki i sztuki.
Zaczęto zwracać uwagę na maniery, również na zachowanie przy stole.
W architekturze i sztuce panował styl renesansu. Na dwór królewski przybywali włoscy artyści, którzy przy udziale miejscowych rzemieślników przebudowali królewską rezydencję na Wawelu. Dwór królewski stał się wzorem architektury przy budowie rezydencji magnackich. W miastach wznoszono w tym stylu kamienice.

Najwybitniejszymi pisarzami tego okresu byli Mikołaj Rej i Jan Kochanowski.
Mikołaj Rej był jednym z pierwszych w Polsce którzy zaczęli tworzyć w języku narodowym. M. Rej utorował drogę językowi polskiemu w literaturze, ale na prawdziwe wyżyny wzniósł nasz język Jan Kochanowski.
Najwybitniejszym uczonym tego okresu był Mikołaj Kopernik, który udowodnił, że centrum naszego układu planetarnego stanowi Słońce , a nie Ziemia. Jego teoria była ogromnym krokiem w rozwoju dalszej nauki.

W Polsce w XVI w. panowała tolerancja religijna czyli wolność wyznania. Obok siebie w zgodzie żyli katolicy i protestanci.