Upadek PRL-u.

Za początek Polski Ludowej powszechnie uważa się 22 lipca 1944rok. Zajęcie Berlina i nieugiętość Stalina w stosunku do podziału władzy w powojennej Europie doprowadziła do przejęcia wpływów w Polsce. Władza w Polsce została przejęta przez partie komunistyczne. Ostatni obóz PSL został przyłączony do bloku rządzącego w 1947 roku. W momęcie zjednoczenia się Polskiej Partii Socjaldemokratycznej i Polskiej Partii Robotniczej w Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą, polska opozycja został praktycznie zlikwidowana. Hasła głoszone przez te partie przyciągały coraz większe tłumy społeczeństwa, które mogło się odnaleźć się w powojennej rzeczywistości. Osoby które wstąpiły do partii miały większe szanse na zrobienie kariery politycznej i zawodowej. Na początku istnienia socjalistycznej polski zwykły człowiek stawał się niejako stworzycielem państwa. Chęć odbudowy kraju i szybkiego rozwoju gospodarczego dawało ludziom nadzieję na lepsze jutro i całkiem nowe życie w nowym systemie. Zmiany starego przedwojennego systemu pozwalały ludziom przestać być zwykłym „ harującym wołem”, a dać poczucie przynależności do jednego organizmu którym miała być polska ludowa. Program komunistów obejmował między innymi zwiększenie popularności w śród niższych klas społecznych poprzez przekształcanie dawnych posiadłości szlacheckich w mieszkania komunalne. Plan Marshalla został odrzucony przez PRL (niósł on pomoc krajom zniszczonymi wydarzeniami II wojny światowej) był to krok propagandowy polegający na wywyższeniu socjalizmu nad kapitalizmem. Błędem PRL-u było nie skorzystanie z dofinansowania i szybszego odbudowania państwa nie naruszając w tak gwałtowny sposób majątku narodowego. Biorąc na przykład RFN który skorzystał z pomocy krajów Europy zachodnie i USA stał się krajem bardziej rozwiniętym ekonomicznie niż Polska która ten plan odrzuciła. Propaganda była jednym z największych atutów socjalistów której celem było ośmieszanie kapitalizmu a wywyższanie socjalizmu i pokazanie polskiej społeczności który ustrój jest dogodniejszy dla obywateli bloku wschodniego.

Na początku mało widoczne kłamstwa socjalistycznej propagandy, przyniosły późniejszy upadek PRL-u. Pierwszym skutkiem obnażonego później systemu były represje zastosowane w stosunku do żołnierzy Armii Krajowej oraz rozprawienie się z politykami ostatniego obozu PSL miało charakter propagandowy. Wysokie wyroki zapadające w tej sprawie miały na celu odstraszenie przyszłych sympatyków kapitalizmu. Rozprawy te przebiegały w charakterze farsy i skandalu. Zawiązanie bliższej przyjaźni ze związkiem radzieckim miały wielki wpływ na późniejszą historię polski. Nasz wielki sojusznik zadbał o to aby wymazać z polskiej literatury takie hasła jak: Katyń, Brzezinka, 17 września. Budowanie mitu o wielkiej przyjaźni narodu sowieckiego z polską było jednym z wielu najważniejszych priorytetów władz. Początkiem końca PRL-u były wydarzenia z 1956 kiedy to jako pierwsi zastrajkowali robotnicy z fabryki Cegielskiego którzy domagali się podwyżki płac i sprawiedliwego podziału mieszkań. Robotnicy z poznania manifestowali publicznie głosili hasła takie jak: „chleb i wolność” śpiewali pieśni patriotyczne i religijne. Manifestacja ta została stłumiona przez armię ludowej.

Wydarzenia z 1956 roku w poznaniu jako pierwsze zarysowały nieskazitelnie czyste lustro Polski Ludowej. Drugim wielkim wystąpieniem ludności przeciw partii rządzącej były wydarzenia z grudnia 1970 roku. W poniedziałek 14 XII 1970 roku w stoczni Gdańskiej około 3 tyś. zebrało się przed gmachem dyrekcji. Samorzutnie wyłoniono rzeczników załogi i sformułowano pierwsze, głownie ekonomiczne postulaty. Mówiono o konieczności rekompensaty za podwyżkę oraz fasadowość związków zawodowych, które w tej sprawie nic nie zrobiły. Po południu tłum rozpoczął szturm na gmach KW- wybito szyby i spalono drukarnię. Do rozproszenia tłumu wkroczyła milicja obywatelska i wojsko która użyło gazu łzawiącego. Utworzono komitet strajkowy który zażądał cofnięcia podwyżki sprawiedliwego podziały premii i wyrównania dla mniej zarabiających oraz wolności prasy i religii. Ostatecznie postulaty te zostały przyjęte. W czerwcu 1976 roku w wielu miastach wybuchły strajki spowodowane podwyżką cen zapowiedzianą 24 czerwca 1976 roku. Strajkowała między innymi fabryka traktorów Ursus, która postanowiła poinformować inne części blokując linie kolejową Warszawa-Kutno Pod wieczór rozchodzących się manifestantów zaatakowały oddziały milicji, używając petard, gazów łzawiących, i pałek. Na ulicach Ursusa urządzono łapanki, a zatrzymanych bito na komendach milicji obywatelskiej aresztowano około 300 osób. W Radomiu strajk rozpoczęli robotnicy zakładów metalowych którzy podpalili gmach KW. Z wyjątkiem Urzędu Wojewódzkiego oraz komendy MO z której milicja Rzucała petardy. Radom był w rękach strajkujących. Nad ulicami krążyły helikoptery z których milicja fotografowała manifestujących. Oddziały ZOMO zaatakowały tłum pakami i gazem, w odpowiedzi leciały kamienie i kostki bruku pod wieczór ZOMO opanowały sytuacje. Socjalizm głównie opiera się na kontroli mas społecznych, lecz nadmierny wyzysk korzyści materialnych doprowadza do załamania się ogólnej wiary w ustrój, czego widocznym skutkiem były wydarzania z 1956 i 1970 roku. Maskowanie coraz bardziej widocznych wad ustroju mogło tylko opóźnić wybuch ogólnopolskiego niezadowolenia z władzy.

W 1980 roku powstał Ogólnopolski Niezależny Samorząd Związku Zawodowego „Solidarność” na którego czele staną Lech Wałęsa (późniejszy laureat pokojowej nagrody Nobla za m.in. umocnienie praw robotników). Powstanie „Solidarności” było przełomowym momętem w historii Polski Ludowej. „Solidarność” zrzeszała około 10 milionów członków ze wszystkich warstw społecznych. W śród działaczy i doradców członkowie ugrupowań opozycyjnych z lat 70-tych i Wolnych Związków Zawodowych. Bliska współpraca z kościołem. Solidarność działała w konspiracji jako wielo postaćowy ruch oporu formami działania była propaganda( podziemna prasa, radio ), informacja, samopomoc, akcje protestacyjne, demonstracje uliczne, bojkot fasadowych form życia. Starała się doprowadzić do zalegalizowania wolnego związku zawodowego przy udziale społeczeństwa. Kategoryczny sprzeciw PZPR-u wywołany głównie naciskiem rządu Związku Radzieckiego. Za wszelką cenę starał się nie dopuścić do rejestracji „Solidarności”. Wywołało to zwiększenia się kryzysu w państwie. Konflikt ten zakończył się podpisaniem przez obie strony porozumień i przyjęto ich postulaty między innymi zgodę na stworzenie nowych związków zawodowych. Z powodu złego zaopatrzenia w żywność napięcie społeczne nie ustępowało, skutkiem czego było zwiększenie fali strajkowej.

Przez zwiększenie ilości strajków generał Wojciech Jaruzelski ogłosił stan wojenny 13 grudnia 1981 było to spowodowane głównie groźbą interwenci wojsk radzieckich. Zamach stanu doprowadził do krwawych walk między strajkującymi a wojskiem. Protesty były coraz częściej tłumione przez ZOMO i wojsko. Z najgorszym skutkiem zakończyły się protesty w kopalni „Wujek” gdzie użyto brani palnej w skutek czego zginęło 9 górników. 18 grudnia 1982 roku uchwalono ustawę o zawieszeniu stanu wojennego, a w dniu 22 lipca 1983 o zniesieniu stanu wojennego. Pomimo zniesienia wielu przepisów stanu wojennego, amnestii, zwolnień warunkowych wielu więźniów politycznych nadal były łamane prawa człowieka. W połowie 1987 roku władze zaczęły reklamować „drugi etap reformy gospodarczej” która była poprzedzona częściowym zniesieniem systemu zaopatrzenia kartkowego i niedoborem podstawowych artykułów. Reforma ta nie przyniosła żadnych rezultatów i przeprowadzono największą od 1982 r. Podwyżkę cen. Rozpoczęła się kolejna fala strajków, władze zareagowały demonstracyjnymi siłami ZOMO i zatrzymaniami demonstrantów. Władze zażądały od Solidarności wygaszenia strajków jako warunek rozmów „okrągłego stołu”.
Podczas jego trwania została zalegalizowana „Solidarność”, sejm zmienił konstytucje wprowadzając instytucje prezydenta i Senatu oraz uchwalił nową ordynacje wyborczą.

Komuniści zgodzili się na wybory w których doznali druzgoczącej porażki.
24 sierpnia 1989 roku generał Jaruzelski został prezydentem a premierem Mazowiecki.
29 grudnia 1989 roku Sejm dokonał zmiany w konstytucji wtedy to formalnie przestał istnieć PRL. Zmieniono nazwę państwa na Rzeczpospolita Polska i określono jako demokratyczne państwo prawa, sprawowana przez wybranych do sejmu i senatu i samorządu teretorialnego. Zmiany ustrojowe ostatecznie zostały przypieczętowane 9 lutego 1990 roku przywróceniem dawnego godła państwowego- orła w koronie. Polska Ludowa trwałą 44 lata, 11 mieśęcy
i 12 dni, co daje 393648 godzin/ 23618880 minut/ 1417132800 sekund.



PROPAGANDA,
celowe, oddziaływanie na zbiorowości i jednostki zmierzające — przez wykorzystanie środków perswazji intelektualnej i emocjonalnej (słów, gestów, symboli) — do wpojenia pożądanych przekonań i wywoływania określonych zachowań.
ZMOTORYZOWANE ODWODY MILICJI OBYWATELSKIEJ (ZOMO),
1956-89, formacja wewnętrzna MO, powołana w celu likwidowania naruszeń porządku publicznego
ZAMACH STANU,
nazwa nadawana niektórym przestępstwom politycznym, jak zamach na niepodległość państwa, zmiana przemocą ustroju.
PRL,
Polska Rzeczpospolita Ludowa, nazwa państwa polskiego 1952-89.
POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA (PZPR),
partia komunistyczna utworzona 15 XII 1948 z połączenia PPR i PPS (na warunkach narzuconych przez PPR)
OKRĄGŁY STÓŁ,
formuła dyskusji i rokowań z udziałem wielu równoprawnych stron