Poezja Marii Pawlikowskiej - Jasnorzewskiej

Maria Pawlikowska – Jasnorzewska była poetką zaprzyjaźnioną i popierającą szczególnie Skamandrytów, ale również krakowskich formistów. Wiele łączyło ją z Julianem Tuwimem ( Skamandrytem ) min. Szczerość, bezpośredniość, wykorzystywanie języka potocznego, poczucie humoru, witalizm, ale przede wszystkim zmysłowość, która była odkształcona, złagodzona przez secesyjny salon i kulturę.

Poezja Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej jest niezwykle subtelna i delikatna. Poetka inspirowała się poezją Safony, kulturą antyczną ( w wierszu “Nke” )oraz polskim sentymentalizmem ( F. Karpiński “Laura i Filon” )

Poetka jest mistrzynią miniatury poetyckiej, cechującej się celną pointą, kunsztowną kompozycją, dowcipem i lekkością. Jej twórczość nazwana została poezją kobiecą, gdyż traktuje o kobiecych problemach. Najczęstszym tematem wierszy Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej są więc uczucia.

W wierszu pt. “Miłość” który jest przykładem liryki zwrotu do adresata cyt.”Nie widziałam Cię już od miesiąca”, adresatem wiersza jest ukochany mężczyzna, podmiotem lirycznym jest zakochana kobieta, która tęskni za mężczyzną, który jest jej całym życiem, jej powietrzem...ale potrafi i może bez niego żyć cyt.”Jestem może bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca, lecz widać można żyć bez powietrza!”

W kolejnym wierszu autorka nawiązuje do małżeństwa, czyli związku między mężczyzną a kobietą – temat jakże ważny dla płci pięknej. W wierszu “ Ślub”, opisuje małżeństwo zawarte z rozsądku, wręcz na siłę. Dla panny młodej jest to tragedia, śmierć cyt.”Zapalili gromnice, zawiesili wieńce, u złotego ołtarza – za nogi, za ręce powlekli dziewicę i aptekarza” dla pana młodego to tylko ceremoniał, obowiązek. Na myśl o przyszłym poczęciu dziecka w kobiecie pojawia się strach, niechęć – macierzyństwo nie będzie ją cieszyć cyt.”Skrzydlate embriony, czerwone dzieciątka i odpędzały z gniewem raka, nowotwora, który tu zajął tu miejsce jeszcze wczoraj z wieczora”

Pawlikowska – Jasnorzewska w swoich wierszach porusza również temat małżeństwa, kompleksów, zazdrości, a także starości. W wierszu “Starość” poetka dowodzi, iż ze starzeniem się nieodłącznie idzie w parze : brzydota i samotność, na którą cierpi podmiot liryczny cyt.”Jestem sama, Babcia mi na imię – czuję się jako czarna plama na tęczowym świata klimie...”

Wiersze Marii Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej mówią więc o uczuciach ważnych dla kobiet, o ich marzeniach, pragnieniach, kompleksach. Jest bardzo przyjemna i prosta w odbiorze.