Prezydenci polscy na emigracji

Władysław Raczkiewicz - Urodził się 28 stycznia 1885 roku na Kaukazie. Był synem sędziego i wnukiem uczestnika Powstania Styczniowego, który po konfiskacie majątku i zesłaniu na Syberię został osiedlony na Kaukazie. Ukończył gimnazjum w Twerze, studiował w Petersburgu, gdzie wstąpił do nielegalnej Organizacji Młodzieży Narodowej, a później do ZMP "Zet" odgrywając tzw. wiodącą rolę. Wydział Prawa ukończył na Uniwersytecie w Dorpacie, w Estonii, w roku 1911. Po odbyciu służby wojskowej został adwokatem w Mińsku, stolicy Białorusi. W roku 1917 jako były chorąży armii carskiej zaangażował się w tworzenie polskich formacji wojskowych w Rosji. Na I Ogólnym Zjeździe Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie wybrano go przewodniczącym (honorowym przewodniczącym został Józef Piłsudski). Był prezesem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, który po zwycięstwie bolszewików przeniósł się do Mińska. Współdziałał z Radą Regencyjną. Wojnę ukończył w stopniu majora. W 1921 roku został ministrem spraw wewnętrznych. Był nim mianowany trzykrotnie. Kilkakrotnie był wojewodą. Został senatorem w 1930 roku, a następnie marszałkiem Senatu. Po objęciu urzędu prezydenta 30 września 1939 roku mianował premierem gen. Władysława Sikorskiego, a po jego śmierci Stanisława Mikołajczyka. Po konferencji jałtańskiej wielkie mocarstwa koalicji cofnęły uznanie rządowi Rzeczypospolitej na uchodźstwie. 6 czerwca 1947 roku Władysław Raczkiewicz umarł desygnując przedtem na stanowisko prezydenta Augusta Zaleskiego.

August Zaleski - Urodził się 13 września 1883 roku. Przed I wojną światową ukończył studia w Londynie. Pracował w Warszawie jako bibliotekarz ordynacji Krasińskich. W roku 1917 podjął w Londynie stałe wykłady z literatury i języka polskiego i związał się z masonerią, wykorzystując tę organizację jako środek oddziaływujący w interesie Polski. W czasie wojny jednym z jego zadań było przekonanie Brytyjczyków, że akcja wojska Piłsudskiego nie jest skierowana przeciwko mocarstwom koalicji, a wyłącznie przeciw Rosji. Był dyplomatą akredytowanym w Szwajcarii, Grecji, Włoszech. Po przewrocie majowym objął tekę ministra spraw zagranicznych. Osiągał sukcesy na forum Ligi Narodów. Od 1928 roku do 1935 piastował mandat senatora. Następnie został prezesem Rady Naczelnej Banku Handlowego w Warszawie, który we wrześniu 1939 roku ewakuował do Francji. Po objęciu urzędu (VI. 1947 r.) prezydenta na emigracji powołał na premiera gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego. Po zakończeniu 7-letniej kadencji, przedłużył kadencję na czas nieokreślony. Jego zwolennikiem był Cat-Mackiewicz, który objął po gen. Borze-Komorowskim urząd premiera, natomiast gen. Anders wypowiedział mu posłuszeństwo. Przed śmiercią w kwietniu 1972 roku wyznaczył na swego następcę Stanisława Ostrowskiego.

Stanisław Ostrowski - Urodził się 29 października 1892 roku we Lwowie, gdzie ukończył gimnazjum i w roku 1919 wydział lekarski Uniwersytetu Jana Kazimierza. Od 1912 roku należał do zakonspirowanej Organizacji Młodzieży Narodowej. Był członkiem Związku Strzeleckiego, w którym ukończył szkołę podoficerską i oficerską. W czasie wojny znalazł się w I Brygadzie Legionów, a następnie w Departamencie Wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego. Służył w armii austriackiej ( w roku 1918 uczestniczył w obronie Lwowa), a potem w wojsku polskim jako kapitan-lekarz do 1922 roku. Po wojnie był docentem Uniwersytetu Jana Kazimierza, a od 1934 roku wiceprezydentem, a następnie prezydentem Lwowa. Więziony przez NKWD we Lwowie i Moskwie, skazany na 8 lat obozu na Syberii i w Mongolii. Jako żołnierz 2 Korpusu gen. Andersa uczestniczył w kampanii włoskiej. Po wojnie lekarz i profesor medycyny. 9 kwietnia 1972 roku zaprzysiężony jako prezydent, ustąpił po siedmioletniej kadencji, przekazując funkcję Edwardowi Raczyńskiemu. Zmarł w Londynie 22 listopada 1982 roku.

Edward Raczyński - Urodził się 19 lipca 1891 roku w Zakopanem. Syn arystokraty również przez matkę spowinowacony z Habsburgami. Lata gimnazjalne spędził mieszkając w rodzinnej kamienicy krakowskiej pod Baranami, a podczas wakacji w wielkim latyfundium rodziny - Rogalinie. Studia odbył w Niemczech i Anglii, doktorat z prawa uzyskał w Krakowie. Spadkobierca tradycji historycznej, polityk i pisarz. Od 1934 roku był ambasadorem Rzeczypospolitej w Londynie, aż do cofnięcia uznania władzom polskim na emigracji przez Wielką Brytanię. W latach 1941-1943 kierował Ministerstwem Spraw Zagranicznych. W marcu 1979 roku objął urząd prezydenta, zapowiadając, że ustąpi ze swego stanowiska w 1986 roku. 8 kwietnia tego roku został zaprzysiężony jego następca - Kazimierz Sabbat. Edward Raczyński zmarł 30 lipca 1993 roku w Londynie.

Kazimierz Sabbat - Urodził się 27 lutego 1913 roku w Bielinach Kapitulnych u stóp Łysej Góry. Ukończył gimnazjum w Mielcu, a studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego tuż przed wojną. Był harcerzem i organizacji tej był wierny również i później. Po krótkiej służbie w Marynarce Wojennej został skierowany do Brygady Zmotoryzowanej gen. Maczka. Ranny, podczas powrotu dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie skierowany został do Sztabu Głównego, jako referent do spraw młodzieżowych. Wojsko opuścił w 1948 roku i założył własne przedsiębiorstwo. Społecznie pracował w harcerstwie i Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów. W Egzekutywie Zjednoczenia Narodowego kierował odcinkiem skarbu, potem objął jego prezesurę. Usiłował jednoczyć emigrację. Po zakończeniu swej kadencji pragnął przekazać swoją funkcję ewentualnemu następcy w kraju. Zmarł w trakcie przełomowych wydarzeń w Polsce - 19 lipca 1989 roku.

Ryszard Kaczorowski - Ostatni prezydent Rzeczypospolitej na uchodźstwie, urodził się 26 listopada 1919 roku w Białymstoku, gdzie ukończył szkołę handlową. Jak jego poprzednik był harcerzem. W 1940 roku aresztowany przez NKWD i skazany na śmierć. Po amnestii w 1941 roku zaciągnął się do armii gen. Andersa, a po jej ewakuacji do III Dywizji Strzelców Karpackich, gdzie ukończył liceum dywizyjne. W Anglii skończył szkołę handlu zagranicznego. Do roku 1986 pracował w przemyśle jako księgowy. W latach 1955-1967 był Naczelnikiem Harcerzy, a następnie przewodniczącym ZHP na emigracji. Był ministrem do spraw krajowych, co stało się podstawą do mianowania go następcą prezydenta Sabbata. Insygnia władzy prezydenckiej Drugiej Rzeczypospolitej przekazał prezydentowi Wałęsie.