Polska za pierwszych Piastów

Państwo Polasn na przestrzeni X wieku było zlepkiem kilku plemion. Na początku składało się z ziemi łęczycko-sieradzkiej, Mazowsza, ziemi między Wisłą a Bugiem. Mieszko I (960-992) pierwszy książę Polski zjednoczył wszystkie plemiona tworząc całość pod względem etnicznym, kulturowym oraz językowym. Połączył Ziemię Lubuską, ziemię Wiślan, Pomorze oraz Śląsk. Tuż po śmierci Dobrawy, po przyjęciu chrztu w 966 roku, sojusz polsko-czeski przestał istnieć i toczyły się walki o Śląsk (zwycięstwo Mieszka I). Także Mieszko I prowadził walki z Niemcami i rozgromił wojska margrabiego niemieckiego-Hugona w bitwie pod Cedynią w 972 roku. Jednak stracił na rzecz księcia kijowskiego, Włodzimierza, groy Czerwieńskie wraz z Przemyślem. Mieszko I stworzył wówczas kraj zwany Polską, dając początek narodowości polskiej, która została ujednolicona i schrystianizowana w 966 roku dzięki przyjęciu przez niego chrztu za pośrednictwem Czech (ślub z księżniczką czeską Dobrawą). Wydarzenie to miało ogromny wpływ na dalsze ksztzałtowanie się narodowości polskiej.

Polityka Bolesława Chrobrego (996-1025) natomiast, opierała się również na utrzymywaniu dobrych stosunków z cesarstwem, posiłkując owe cesarstwo w walkach z Wieletami. (Mieszko I zobowiązany był bowiem udzielać pomocy materialnej i zbrojnej cesarstwu niemieckiemu w obronie instytucji kościoła oraz szerzeniu chrześcijaństwa. Wywiązywał się dzięki temu poprzez walki z Wieletami, którzy zagrażali też terytorium Polski-Pomorzu).

Bolesław Chrobry po śmierci Ottona I oraz zjeździe gnieźnieńskim w 1000 roku toczył wojny z Niemcami,kiedy to cesarzem był Henryk II. Podbił on wówczas ziemie zależne od cesarstwa: 1002 - Milsko, Miśnię i Łużyce, a w 1003 - Czechy. W wyniku tych wojen książę polski utrzymał Łużyce i Milsko, kończąc w ten spsób wojnę pokojem w Budziszynie w 1018 roku. Był to wielki sukces tego władcy, gdyż ponadto cesarz niemiecki zobowiał się do udzielenia pomocy zbrojnej Bolesławowi w jego wyprawie na Ruś.Podczas tej wyprawy udało mu się podbić Grody Czerwieńskie. Pozatym sam Bolesław przyłączył na stałe do Polski ziemię Wiślan i Śląsk. Dzięki temu Polska zamykała się w dorzeczu Wisły i Odry, umożliwiając w ten sposób swobodną żeglugę i rozwój gospodarczy, potęgując tym samym swóju wzrost na arenie europejskiej. Sukcesami Chrobrego zaniepokojony był cesarz niemiecki, również jego koronacją w 1025 roku. Dzięki temu Polska stała się bowiem krajem, który bez przeszkód mógł rywalizować z cesarstwem, z którym inne państwa musiały się liczyć (Polska miała poparcie u papieża). Całe panowanie Mieszka II (1025-1034) to okres strat i terytorialnych i kryzysu państwa. Na początku władca ten osiągał sukcesy, naśladując politykę ojca (owocna wyprawa na Saksonię, dobre stosunki z cesarstwem, rozbudowa organizacji kościelnej). Jednak początkowe sukcesy, niestety szybko zostały zapomniane. Pozycję Polski osłabiły jednoczesne najazdy jej sąsiadów. Morawy przejął książę czeski Brzetysław, Łużyce - cesarz Konrad II, natomiast Grody Czerwieńskie Jarosław Mądry. Anarchia w Wielkopolsce (powstania ludowe oraz wojny domowe przeciw margrabiom i biskupom) była przyczną ponownego wtargnięcia na ziemie polskie księcia czeskiego Brzetysława. Opanował on Sląsk (1039). Następnie Pomorzanie sami oderwali się od Polski i wraz z Prusami plądrowali Grody Wielkopolskie. Także Brzetysław nie oszczędził Gniezna, w roku 1039 zostały wywiezione z tamtąd zwłoki św. Wojciecha. W ten sposób Gniezno utraciło arcybiskupstwo. Rządy Mieszka II przyczyniły się do wielu strat terytorialnych oraz do osłabienia kraj. Składały się na to liczne przyczyny, takie jak polityczne, dynastyczne (koronacja Bezpryma) oraz społeczne (powstanie w Wielkopolsce). Utracone obszary próbował znów zcalić Kazimierz Odnowiciel (1039-1058), który poparty przez Henryka III i Jarosława Mądrego, zdołał opanować Wielkopolskę i Małopolskę i dzięki zbrojnej interwencji Jarosława Mądrego udało mu się przechwycić także Mazowsze (1047) i obalić panującego tam księcia Masława. Kazimierz Odnowiciel przyłączył także do Plski Śląsk, ale musiał płacić trybut księciu czeskiemu. W roku 1076 koronował się na króla Polski, co niespodobało się cesarzowi, który widział w Polsce wciąż silne państwo liczące się w Europie.