Adam Mickiewicz „Oda do młodości”

W utworze są zarysowane zasadnicze obrazy:
-motyw lotu
-świat stary
-swat młody, wyłaniający się z zamętu
-świat walki

„Oda do młodości” posiada cechy klasycystyczne i jednocześnie romantyczne.

Cechy klasycystyczne:
-wybór ody jako gatunku literackiego
-wyszukane określenia typu: „obszar gnuśności zalany odmętem”, „nowości kwiat”, „nektar żywota”
-wiara w potęgę wychowania („a ze słabością łamać uczmy się za młodu”)
-rozumienie szczęścia ogółu jako szczęścia jednostek („w szczęściu wszystkiego są wszystkich cele”)
-dążenie do wielkich celów bez względy, czy się je osiągnie, czy nie (nawiązanie do Kanta i Lessing’a)
-heroizm walki wyrażony w słowach „I ten szczęśliwy, kto padł wśród zawodu”
-wpływ poezji wolnomularskiej (traktowanie Boga jako budowniczego, potępianie samolubstwa, przeciwstawianie mu miłości, wielbienie jej potęgi)
-nawiązanie do postaci starożytnych

Cechy romantyczne:
-młodzieńczy entuzjazm
-walka z racjonalizmem („Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga. Łam, czego rozum nie złamie”)
-uznawanie nauki jedynie jako elementu wspomagającego łamanie się ze słabością
-pochwała przyjaźni w duchu schillerowskim („Razem młodzi przyjaciele”
-walka o prawa dla uczuć i fantazji („Bez serc, bez ducha, to szkieletów ludy”
-idee równości i braterstwa
-pogarda dla świata współczesnego: zmaterializowanego i egoistycznego oraz pragnienie jego zmian
-hasła wolnościowe („Witaj jutrzenko swobody”

Oda jako gatunek
-pierwowzór stworzył starogrecki poeta Pindar
-uroczystym utwór, pisany najczęściej na cześć zwycięzcy
-ton patetyczny, opiewający wzniosłą ideę, wielki czyn
-występowanie licznych apostrof
-podmiot liryczny bezpośrednio przedstawia swój świat wewnętrzny; monolog mający charakter wyznania (zaimki: ja, mój, czasowniki w pierwszej osobie liczby pojedynczej)
-postać nowożytną oda uzyskała w XVIII wieku we Francji