Czesław Miłosz biografia.

MIŁOSZ CZESŁAW (ur. 1911), poeta, prozaik, eseista, tłumacz; przed 1939 w wil. grupie Żagary; podczas okupacji niem. uczestnik podziemnego życia kult. w Warszawie; 1945–50 w pol. służbie dyplomatycznej; 1951 pozostał na emigracji we Francji, od 1960 w USA, 1961–78 prof. Uniw. Kalifornijskiego w Berkeley; od 1992 czł. PAU. W poezji ewoluował od apokaliptycznej (zbiór Poemat o czasie zastygłym 1933) i symbolistyczno-estet. wizji świata (Trzy zimy 1936), przez ironiczno-tragiczny obraz losów ludzkich w czasach wojny (Ocalenie 1945) ku problematyce historiozoficznej i kulturowej, w której dominującym tematem jest konfrontacja uniwersalnych wartości moralnych i estet. z doświadczeniami hist. człowieka XX w.; w twórczości poet., programowo zintelektualizowanej, łączącej liryzm z klasycyzującą dyscypliną, patos z ironicznym dystansem, Miłosz odwołuje się do różnych tradycji (T.S. Eliot), także rodzimej tradycji romant.; poematy Traktat moralny (1948), Traktat poetycki (1957), zbiory wierszy Miasto bez imienia (1969), Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada (1974), Dalsze okolice (1991); w esejach podejmuje rozważania nad istotą poezji, polemizuje z utartymi sposobami widzenia nar. tradycji, poszukuje źródeł kryzysu duchowego współcz. człowieka, objawiającego się m.in. erozją wyobraźni rel.; m.in. Zniewolony umysł (1953), Rodzinna Europa (1959), Człowiek wśród skorpionów (1962 — o S. Brzozowskim), Ziemia Ulro (1977), Ogród nauk (1979), Zaczynając od moich ulic (1985); powieści: polit. Zdobycie władzy (wyd. w przekładzie franc. Lozanna 1953, wyd. oryginału Paryż 1955), wspomnieniowa Dolina Issy (1955, ekranizacja T. Konwickiego 1982); dziennik Rok myśliwego (1990); przekłady poezji (tom Mowa wiązana 1986), zwł. anglosaskiej (od W. Szekspira i J. Miltona po Eliota i R. Jeffersa), także poezji pol. na język ang., tekstów bibl. (m.in. Księga Psalmów 1979); Wiersze (t. 1–2, 1984), Wiersze (1993); Historia literatury polskiej do roku 1939 (1969, wyd. pol. 1993); prowadził korespondencję z Th. Mertonem (Listy 1991). W 1980 otrzymał Nagrodę Nobla. W 1994 odznaczony Orderem Orła Białego; w 1998 otrzymał Nagrodę Nike za tom miniatur Piesek przydrożny (1997), łączący elementy prozy, eseju i poezji.
Poznawanie Miłosza. Studia i szkice o twórczości poety, red. J. Kwiatkowski, Kraków 1985;
Czesława Miłosza autoportret przekorny. Rozmowy przeprowadził Aleksander Fiut, Kraków 1988;
R. GORCZYŃSKA (E. CZARNECKA) Podróżny świata. Rozmowy z Czesławem Miłoszem. Komentarze, Kraków 1992;
A. FIUT Moment wieczny. Poezja Czesława Miłosza, Warszawa 1993.